Κυνόδοντας
- Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
- Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου
Μόλις έχει τελειώσει η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου και νοιώθεις μικρά κύματα περηφάνιας να πηγαινοέρχονται στο μυαλό σου. Γιατί αυτή η τόσο προκλητική, σκοτεινή, ερεθιστική για τη σκέψη ταινία είναι φτιαγμένη από χέρια Έλληνα, ένα εκλεκτικό πακέτο που είχε πολλά χρόνια να προκύψει από την εγχώρια παραγωγή. Την προτιμήσουν ή όχι για τα Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, μικρή σημασία έχει… Γιατί το φυτίλι του Κυνόδοντα είναι μακρύ. Και θα καίει για καιρό. Όπως η ίδια η ταινία που από την αρχή μέχρι το τέλος της σε τσουρουφλίζει σαδιστικά…
Από πού μπορεί να βιώσει κανείς γερά την παραποίηση της αλήθειας για πρώτη φορά στη ζωή του; Μέσα στο σχολείο; Στον εργασιακό του χώρο; Μέσα από τις σχέσεις του; Η φράση «δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο μέρος από την οικογένεια» είναι η πλέον καίρια και τρομακτική. Ο πρώτος ρυθμός που πρέπει να ακούσει και να ακολουθήσει ένας άνθρωπος είναι εκείνος που αντηχεί μέσα στο σπίτι του, στο δωμάτιό του, μέσα στην οικογενειακή του «φωλιά». Και αλίμονο εάν είναι «φάλτσα», σκληρά εμβατήρια…
Ψηλός φράχτης, κοντή ζωή. Ο μεγαλομανής πάτερ φαμίλιας, έχει εσώκλειστους τις δύο κόρες και τον έναν γιο, εντελώς απομονωμένους από τον έξω κόσμο. Έξω από το φράχτη υπάρχουν «δολοφόνοι γάτες» που θα τους κάνουν κακό, η «θάλασσα» είναι μία αναπαυτική καρέκλα, τα «ζόμπι» είναι τα μικρά κίτρινα λουλούδια, το «πληκτρολόγιο» είναι το αιδοίο. Τίποτα δεν αναπτύσσεται σωστά, τίποτα δε… ζει…
Ενοχλητικά λιτή και σκληρή, δεδομένα πρωτότυπη και βίαιη, η ταινία παραπέμπει σε Lars Von Trier, σε χιλιάδες κοινωνικές αλληγορίες, στο ανθρώπινο ένστικτο που μπορεί να καταλήξει τόσο δικτατορικό, ακόμα και σε ψήγματα από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το μικρό κινητό που εμφανίζεται κάποια στιγμή γκρεμίζει την εντύπωση πως ο χωροχρόνος είναι τα 70s. Αυτό το θέατρο του παραλόγου μπορεί να στηθεί παντού, οποιαδήποτε χρονιά, με τα θύματα να πιστεύουν ακόμα πως όλα γίνονται για την ασφάλειά τους και τους γονείς απλώς να θεωρούν τους εαυτούς τους πραγματιστές. Αυτή η διεστραμμένη ιστορία δεν είναι τόσο ξένη και μακρινή μας. Αρκεί να σκεφτείτε τα γεγονότα της βίαιης απομόνωσης που είχαν δει το φως της ημέρας το τελευταίο διάστημα. Η «πρόκληση» είναι σαφέστατα μέσα στη φύσητης ταινίας, αλλά δεν υπερβάλει. Ο φόβος και η άγνοια θα βρίσκεται παντού και πάντα για να διατηρεί τους πάντες σε τάξη. Όχι μόνο τα παιδιά…
Με… μηδέν μουσική, καταπληκτικά στατικά πλάνα και εντυπωσιακές ερμηνείες που αγγίζουν μοναδικά το σουρεαλισμό μέσα από την «αναπηρία» των ρόλων, η ταινία τονίζει την δυσλειτουργικότητα μίας οικογένειας αλλά και την ικανότητα ενός Έλληνα σκηνοθέτη να κινηματογραφήσει με άποψη, ρεαλισμό και συνείδηση…
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.