To φιλμ… εκδικείται. Όπως το Kill Bill. Ενώ όμως η Uma “The Bride” Thurman έκανε πράξη το συστηματικό ξεκαθάρισμα των κακών που είχαν κάνει τη ζωή της κόλαση, στο Django Unchained η βία μετατρέπεται από ένα fun χαμό, σε κάτι με περισσότερο κοινωνικό υπόστρωμα. Κι αν ο Spike Lee δεν μπορεί να αποδεχθεί το φιλμ και το μπουκοτάρει επειδή καταπιάνεται με την σκλαβιά, ένα θέμα «σοβαρό» που δεν πρέπει να εξυπηρετεί ελαφρά την καρδία τις ανάγκες ενός σεναρίου, αυτό που μπορεί να αναρωτηθείς είναι, υπάρχει αλήθεια κανείς που να μην έχει παρεξηγηθεί με το ύφος του Tarantino; Κάστες και κάστες, είδαν τις ταινίες του από την πλέον προκλητική τους πλευρά και μετά δυσκολίας δέχθηκαν τα λεγόμενά τους. Εδώ ακόμα και ο Leonardo DiCarpio ενώ διάβαζε το σενάριο απόρησε, μήπως το φιλμ το παράκανε. Ωστόσο, αυτό το «οδηγώ τα πάντα στα άκρα» αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις μεγάλες ικανότητες του Tarantino. Και το γεγονός πως κέρδισε Χρυσή Σφαίρα για το σενάριό του, σημαίνει πως δεν το παρακάνει, αλλά απλά είναι πάντα ένα βήμα μπροστά και γνωρίζει τις ανάγκες του κοινού πριν απ’ αυτό.
Στο φιλμ οι σκλάβοι βασανίζονται, μαστιγώνονται, σκοτώνονται. Κάτι που, κοίτα να δεις, συνέβαινε στην πραγματικότητα. Ο Jamie Foxx λίγο πριν τον αμερικάνικο εμφύλιο θα ξεφύγει από το ζυγό και μαζί με έναν γερμανό κυνηγό επικυρηγμένων (o μετράω ήδη δύο Χρυσές Σφαίρες Christoph Waltz), θα καταδιώξουν έναν αδίστακτο ιδιοκτήτη σκλαβοπάζαρου (Leonardo DiCaprio). Η εκδίκηση εδώ δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Είναι ένα βίαιο take away, που τρώγεται επί τόπου. Με όλα να θυμίζουν γουέστερν, αλλά με το μοναδικό στυλιστικά στυλ του σκηνοθέτη, όπου οι κακοί αξίζουν να πεθάνουν. Με εκκωφαντικό Ταραντινικό τρόπο.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.