Έχω την αίσθηση, μπορεί να κάνω και λάθος, ότι οι άνθρωποι στη ZTE πρέπει να κατεβάζουν τα αναβολικά με τις χούφτες. Δηλαδή πως γίνεται τη μια ημέρα να αγνοούμε την ύπαρξη του Κινέζου κατασκευαστή και την επόμενη να σαρώνει την αγορά στα mid to low level smartphones; Το σκέφτομαι καθώς περιεργάζομαι το Carl που έχω την τύχη να δοκιμάζω πρώτος στην Ευρώπη. Όχι δεν είναι κανένα σούπερ-ντούπερ smartphone που φτιάχτηκε για να κατεβάζει μαλλιοκούβαρα apps από το Market. Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό είναι το νόημα σε μια οικονομία που καταρρέει ταχύτερα και από πύργους στην άμμο.
Επίσης την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές συνειδητοποιώ κάτι ακόμη: ότι έχω τοποθετήσει την κάρτα SIM της προσωπικής γραμμής και ουχί της εταιρικής στο προσιτό ΖΤΕ και δεν μπουχτίζω. Το λειτουργικό (Android 2,2) δεν σέρνεται, το σήμα είναι σταθερό σαν βράχος και το πακέτο ακουστικό-μικρόφωνο λειτουργούν υποδειγματικά. Βέβαια αν το ψάξεις σχολαστικά θα βρεις σίγουρα πολλούς λόγους για να γκρινιάξεις. Όπως για παράδειγμα την οθόνη που είναι resistive και συχνά πυκνά κάνει τα δικά της ή την αίσθηση που σου αφήνει η συσκευή η οποία δεν παρουσιάζει κανένα τρελό ενδιαφέρον. Σπάνια θα δεις σε forum να τσακώνονται για ένα κινητό που ξεπερνάει οριακά σε κόστος τα 100 ευρώ. Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι: στόχος ενός εκδημοκρατισμένου smartphone είναι η μέγιστη δυνατή οικονομία, η λιγότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, η ανάσταση του ΔΝΤ και ο βαρύς τραυματισμός του gadgetάκια που νομίζεις πως κρύβεις μέσα σου… Έκτος και αν μιλάμε για superphones που φλερτάρουν επικίνδυνα με τα €600, που ναι, οκέι, ευχαριστώ πολύ. Αν είχα εξακόσια euros περίσσευμα στις μέρες του μνημονίου, θα έγραφα άλλο άρθρο: για το πως θα περάσεις καλά ένα απόγευμα βλέποντας το «debtocracy» από τα παράλια της Αυστραλίας. Παρεμπιπτόντως ωραίο ντοκιμαντέρ, να το δείτε.
Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο μπορείς να αποκτήσεις το Carl και να το βάζεις στην τσέπη με τα κλειδιά χωρίς το άγχος “μην μου χαράξει η οθόνη». Ή να το ακουμπάς στο τραπέζι και να νιώθεις χαρούμενος που έχεις όλα τα καλά του Gmail την ίδια στιγμή που σου έχουν μείνει ρέστα για παγωτό. Και ταυτόχρονα να μη νιώθεις έρμαιο των πολυεθνικών, του σεισμού στην Ιαπωνία και του όποιου Steve Jobs που φτερνίστηκε και ανέβασε τις τιμές στο iPhone 5 (λέμε τώρα).
Και ποσοτικά να το πάρεις πάντως με το Carl δύσκολα θα ζητήσεις περισσότερα. Η κάμερα στα 2MP μπορεί να μην αποτυπώνει φωτογραφίες για βραβείο National Geographic, από την άλλη όμως μπορείς να την δείξεις στον κολλητό σου και να καταλάβει ξεκάθαρα που και πόσο σε τράκαρε η χαζογκόμενα (sorry ladies). Επίσης με την υποδοχή των 3,5 χιλιοστών και με μια αξιοπρεπή microSD κάρτα περνάς εύκολα τη μουσική της επιλογής σου και αν σου αρέσουν τα λαρτζιλίκια επενδύεις σε ένα stereo Bluetooth handsfree για να απαλλαγείς από τα καλώδια.
Το καλό όμως στο είπα; Δεν στο είπα. Έχει Wi-Fi και GPS που σημαίνει ότι έκτος του ότι έχεις πρόσβαση στο Internet, μετατρέπεις τη συσκευή σε hot spot ή εντοπίζεις μια άγνωστη τοποθεσία με την εφαρμογή της αρεσκείας σου – πες αντίο στους έντυπους χάρτες σε μέγεθος πάπυρου λάρους μπριτάνικα. Και επειδή δεν έχουμε όλοι tablet, φορητό και υπολογιστή με 27 ίντσες οθόνη, στις 2,8 του Carl θα βολευτείς μια χαρά, αρκεί να έχεις κατά νου ότι, όπως είπαμε, το πάνελ είναι resistive και ακούει καλύτερα στο νύχι και λιγότερο στο δάχτυλο.
Γενικώς πάντως τα φθηνά smartphones είναι η εναλλακτική στο μεσοπρόθεσμο. Θα πουλήσουν πολύ. Και το Carl στα 100 κάτι ευρώ, περισσότερο. Άσε λοιπόν τους άλλους να καταθέτουν νομοσχέδια και μεταρρυθμίσεις στη βουλή. Η δική σου ψήφος έχει κατατεθεί και για πρώτη φορά στην ημεδαπή έχει και αξία.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.