Είναι λίγες οι σειρές που έχουν το προνόμιο να ισχυρίζονται πως είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην τηλεόραση και να το υποστηρίζουν αυτό. Πέρα από το διαφημιστικό buzz και τα ακριβά spoilers με τις πληρωμένες καταχωρήσεις, πρακτική που ακολουθούν πάρα πολλοί παραγωγοί, αντικειμενικά μιλώντας, η σειρά House of Cards, παραγωγή του Netflix είναι μακράν η καλύτερη πολιτική σειρά όλων των εποχών. Και η δεύτερη σεζόν της, όλα τα επεισόδια της οποίας βγήκαν στον αέρα την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, καταφέρνει να είναι καλύτερη από την πρώτη. Γιατί;
Δεν θα σας δώσουμε spoilers εδώ, τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε. Θα σας πούμε όμως πως, αν κατά την διάρκεια της πρώτης σεζόν σας σόκαρε ο πραγματισμός και το καταχθόνιο μυαλό του Frank Underwood και της συζύγου του, προκειμένου να κατορθώσουν να ανέλθουν στην εξουσία, στη δεύτερη σεζόν θα καταλάβετε αυτό που ισχύει στους περισσότερους: ότι ο δρόμος για την εξουσία έχει θύματα, αγριότητα και καθόλου ενοχές.
Η δεύτερη σεζόν του House of Cards είναι οι πρωταγωνιστές της. Αντίθετα με άλλες σειρές που κυκλοφορούν στην Αμερικανική τηλεόραση και έχουν γίνει «παγκόσμιες» μέσω των αναμεταδόσεων και του πειρατικού download, όπως το Game of Thrones, το House of Cards δεν είναι στημένο για να αναδεικνύει μία σειρά από πρωταγωνιστές που θα δικαιολογήσουν τις αμοιβές τους. Είναι στημένη γύρω από τους απόλυτους πρωταγωνιστές: τον Francis και την Claire Undrerwood, το ζευγάρι αυτό που αγαπιέται πολύ, κυρίως γιατί είναι και οι δύο τόσο αδίστακτοι που, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν αν δεν είχαν ο ένας τον άλλον.
Ναι, εξαιρετικός στο ρόλο του είναι ο εξ απορρήτων του αντιπροέδρου πια, Doug Stamper και ισάξιος ίσως του Kevin Spacey, ο Gerald McRaney στον ρόλο του συμβούλου αλλά και μέντορα του προέδρου, δισεκατομμυριούχου Raymond Tusk. Κι όμως, ακόμα κι αυτός ο σκληρός άνθρωπος δεν είναι παρά ένα πιόνι στα σχέδια του Francis Underwood και της Claire κι αυτή η τακτική δεν είναι διαφορετική για όλους τους χαρακτήρες.
Στη δεύτερη σεζόν η αίσθησή μας είναι πως διευρύνεται η εικόνα της δύναμης της κρατικής εξουσίας (και η αιμοβόρα τακτική της) πέρα από τον Λευκό Οίκο ή το Καπιτώλιο. Είναι όλη εκείνη η παντοδυναμία της κρατικής μηχανής που ποδοπατά, εξευτελίζει, αγοράζει και δολοφονεί ανθρώπους σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων. Από πόρνες όχι και τόσο πολυτελείας, μέχρι τους hackers που έπιασε το FBI και ανταλλάσσει τις υπηρεσίες τους με την έκθεση ανθρώπων που αντιτίθεται στην εξουσία του συστήματος, με την μειωμένη ποινή τους.
Η δεύτερη σεζόν του House of Cards είναι “must see”. Αισθανόμαστε πως θα έπρεπε να λέει στους τίτλους έναρξης ότι η σειρά είναι βασισμένη σε πολλές αληθινές ιστορίες. Αλλά αυτό θα ήταν επικίνδυνο, έτσι δεν είναι; Η ίδια η εξουσία δεν θέλει να φαίνεται πόσο αιμοβόρα είναι. Θέλει να κρατά τα προσχήματα.
9/10
