Μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να ασχολείται με τα Grammys, ή τον θάνατο της αγαπημένης Whitney Houston, αλλά ασχολείται και μαζί μας, την Ελλάδα. Την Ελλάδα που σήμερα προσπαθεί να αποφασίσει το μέλλον της, εντός Βουλής και, της Ελλάδας που προσπαθεί να καθορίσει το μέλλον της επί της ουσίας, έξω από τη Βουλή.
Το ραντεβού που είχε δοθεί για την σημερινή ημέρα, κατά την διάρκεια της συζήτησης του 2ου Μνημονίου από την Ελληνική Βουλή, ήταν για της 17:00, στους δρόμους και τις πλατείες όλων των πόλεων. Το digitallife.gr, η Χριστίνα Κιτσάτη και η Νίκη Λυμπέρη, πήραμε τα smartphone μας, πήραμε κι από ένα φουλάρι και δώσαμε ραντεβού στις 17:00 στην πλατεία Συντάγματος.
Ήδη από εκείνη την ώρα η πλατεία είχε κατ’ εκτίμηση τουλάχιστον 25000 ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς. Άνθρωποι, οργανωμένοι και μη, άνθρωποι που κατέβηκαν στον δρόμο για να διαδηλώσουν την διαμαρτυρία τους για όλα αυτά που καλούμαστε να πληρώσουμε, άλλη μία φορά, χωρίς καμία προοπτική και αισθανόμενοι ότι οι επαναλαμβανόμενες θυσίες δεν έχουν κανένα αντίκρισμα παρά να συντηρήσουν μία αρρωστημένη κατάσταση.
Δυστυχώς, από το πρώτο μισάωρο που βρεθήκαμε μπροστά από το κτίριο της Βουλής, γίναμε μάρτυρες την πρώτης ρίψης χημικών στο πλήθος των συγκεντρωμένων. Σε μαζικές ποσότητες με την ατμόσφαιρα να γίνεται τόσο αποπνικτική που η ανάσα και η όραση αποτελούσαν πολυτέλεια. Αυτή ήταν και η αρχή για όσα ακολούθησαν μετά στην πλατεία Συντάγματος. Τη συνέχεια την είδατε και τη βλέπετε κατά την διάρκεια των δελτίων ειδήσεων.
Αυτό που θέλουμε να σας μεταφέρουμε εμείς, είναι ο κόσμος. Ο κόσμος στην πλατεία Συντάγματος. Ο κόσμος στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, τη Φιλελλήνων, την Ερμού, την Μητροπόλεως, την Κολοκοτρώνη, την Ομόνοια, την πλατεία Μοναστηρακίου την Πλάκα. Όλο αυτό τον κόσμο που δεν φορούσε και δεν φοράει κουκούλες, ούτε κρατούσε λοστούς στα χέρια.
Όλο αυτό τον κόσμο που κατέβηκε στην πόλη που, μέχρι τουλάχιστον την ώρα που περπατήσαμε όλες τις παραπάνω περιοχές, προσπαθούσε να αποφύγει τα χημικά και περίμενε καρτερικά να τελειώσουν οι φασαρίες και να δηλώσει το παρόν. Δήλωνε το παρόν στα στενά και στις πλατείες περιφερειακά της πλατείας Συντάγματος και παραμένει ακόμα. Κόσμος που συζητούσε για όσα συμβαίνουν, που αντάλλασσε γνώμες, που εξέφραζε την αντίρρησή του.
Υπήρχε και ο κόσμος που ήταν εξοπλισμένος με σπρέι με Maalox και «ψέκαζε» όσους υπέφεραν από τα χημικά. Υπήρχε ο κόσμος που πρόσφερε πρώτες βοήθειες σε όσους το είχαν ανάγκη. Υπήρχε ο κόσμος που περιφρουρούσε τους οργανωμένους διαδηλωτές και άνοιγε δρόμο να περάσουν τα ασθενοφόρα.
Εμείς αυτό τον κόσμο είδαμε, με αυτό τον κόσμο μιλήσαμε και αυτός ο κόσμος ήταν στον δρόμο φωνάζοντας για τα νέα μέτρα και τις ανύπαρκτες θεσμικές αλλαγές. Και ήταν χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες.
Οι βανδαλισμοί που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας, οι πυρκαγιές, το πλιάτσικο σε καταστήματα, άλλη μία φορά δεν αφορούν τον καθένα που κατέβηκε και διαδήλωσε γι αυτά στα οποία αντιτίθεται. Είναι γεγονότα που δεν θέλαμε να δούμε και δεν πρέπει να ξαναδούμε. Γιατί ξέρουμε ότι δεν έχουν σχέση, ούτε με το Μνημόνιο, ούτε με την διαμαρτυρία μας. Και σε αυτό θα επιμείνουμε.
Ευχή μας, μετά από αυτό το οδοιπορικό, είναι τα επεισόδια να λήξουν εδώ, επιτέλους να συλληφθούν όσοι τα προκάλεσαν, αλλά και να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η κάθε συγκέντρωση πολιτών ως ευκαιρία, από όλες τις πλευρές, να μεταθέσουν το πρόβλημα από την ελλειμματική προοπτική των νέων μέτρων, σε μία εικόνα κόλασης σε αυτή την πόλη, για άλλη μία φορά.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.