Οι συντάκτες του Digital Life επιλέγουν την αγαπημένη τους τηλεοπτική σειρά για το 2013

Βασικά την φυτιλιά μας την έριξε αναγνώστης με σχόλιο του σ’ ένα “τηλεοπτικό” post.  “Οι συντάκτες του Digital Life ποιες σειρές βλέπουν;”. “And the rest is history” όπως λένε εκεί στο Χόλιγουντ, που τη φετινή χρονιά μας “ξετίναξε” κανονικά με τηλεοπτικά προγράμματα που κάνουν τα κινηματογραφικά στούντιο να κοκκινίζουν από την ζήλεια τους. Οι αποστολές μοιράστηκαν, οι ιδέες τύπου Ζάχος Δόγκανος και οι Απαράδεκτοι έφαγαν “χ” και ιδού οι προτιμήσεις του Digital Life για το 2013. Διαβάστε λοιπόν παρακάτω ποια ήταν η αγαπημένη μας σειρά τη χρονιά που φεύγει ή αλλιώς πως περνάμε τον χρόνο μας όταν και καλά λέμε πως σκοτωνόμαστε στη δουλειά…

The Walking Dead (Πέτρος Κηπουρόπουλος)

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για μια σειρά που βλέπω αυτόν τον καιρό (δεν μιλάω για all-time αγαπημένη διότι τότε hands down κερδίζουν Της Ελλάδος Τα Παιδιά), ήμουν ανάμεσα στο Walking Dead και το Game of Thrones. Προτίμησα το πρώτο για έναν πολύ απλό λόγο: αν επέλεγα το δεύτερο, δεν θα με έφτανε ούτε ένα ολόκληρο τεύχος του Digital Life για να γράψω τις πολύ βασικές σκέψεις μου! Ενώ το Walking Dead;

Είναι τόσο ρηχό όσο πρέπει να είναι μια splatterιά σε συσκευασία σειράς. Και πρόσεξε: δεν αναπαράγει το κλασσικό στερεότυπο «Καλοί και συμπαθείς κατατρεγμένοι vs. Αιμοδιψή ζόμπι». Παίζει να ‘ναι η μόνη σειρά που σύσσωμο το κοινό χοροπηδά από χαρά όταν βλέπει κάποιον από τους αναλώσιμους –και εκνευριστικούς σε βαθμό κακουργήματος- πρωταγωνιστές να γίνονται ορεκτικό σε κάποιο γεύμα των «δαγκανιάρηδων». Το Walking Dead είναι όσο κάφρικο πρέπει να ‘ναι. Έχει πολύ αίμα, έντερο, πατσά και ποδαράκια. Και δεν συνίσταται ως συνοδευτικό για τις άρτι αφιχθείσες πίτσες. Είναι όμως μια χαρά σειρά για να κάψεις άφορα εγκεφαλικά κύτταρα. Και να κάνεις ζέσταμα πριν αρχίσεις το Left 4 Dead…

House of Cards, ή αλλιώς, η πολιτική, είναι ακριβώς έτσι όπως την φανταζόσουν: αιματοβαμμένη. (Ελπινίκη Λυμπέρη)

Αν και το σπορ της παρακολούθησης τηλεοπτικών σειρών της Αμερικανικής και Βρετανικής τηλεόρασης, είναι ένα σπορ που έχω υιοθετήσει πολύ τελευταία, μία είναι η σειρά που ξεχωρίζω, μακράν, ως την κορυφαία του 2013. Το House of Cards, «παίχτηκε» στο Netflix, στο οποίο έγινε ταυτόχρονο streaming και των 13ων επεισοδίων της πρώτης σεζόν και θυμάμαι, εκεί, τον Φλεβάρη, που δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω το ένα επεισόδιο αμέσως μετά το άλλο.
Ο απίστευτος Kevin Spacey ως Francis Underwood, γερουσιαστής, πνιγμένος από την απληστία της εξουσίας και εξοπλισμένος με ένα υπέρτατα σατανικό μυαλό, μαζί με την σύζυγό του και ένα «θύμα» της γοητείας του που πηγάζει μόνο και μόνο από την εξουσία, την νεαρή ρεπόρτερ Zoe Barns, αλλά και όλο το υπόλοιπο καστ, επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζαμε για την πολιτική: ότι στα υψηλά της κλιμάκια, είναι μία τέχνη που εξασκείται από σαρκοβόρα ζώα. Που δεν έχουν καμία σχέση με το ιδεατό της ενασχόλησης με τα κοινά, αλλά δολοπλοκούν και ενεργούν με μοναδικό σκοπό το κέρδος και την επιβεβαίωση της εξουσίας τους.
Ναι, την ψηφίζω ως την κορυφαία σειρά του 2013 και, ευελπιστώ, τον Φεβρουάριο του 2014 που θα μεταδοθούν τα 13 επεισόδια του 2ου κύκλου, να παραμείνει στην κορυφή της λίστας μου και για την επόμενη χρονιά. Όταν η τέχνη της καλής τηλεόρασης, αγγίζει την εγκληματική λαμογιά της πολιτικής, το αποτέλεσμα λέγεται House of Cards.

https://www.youtube.com/watch?v=ULwUzF1q5w4

Homeland (Χριστίνα Κιτσάτη)

Με θυμάμαι από την εποχή του “24” να κολλάω με τη σειρά λόγω του θέματός της. Και να περνάω ατελείωτες ώρες βλέποντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Άλλες εποχές τότε, περισσότερος ελεύθερος χρόνος… Και μπορεί οι τελευταίοι κύκλοι να μην κράτησαν το ενδιαφέρον μου ζωντανό, για τους πρώτους, ωστόσο, τολμώ να πω ότι μία “τρέλα” την είχα. Ήμουν και μικρότερη σε ηλικία, αλλά, σε κάθε περίπτωση, η λατρεία μου για τις αμερικανικές σειρές που διαπραγματεύονται “αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες βέρσους τρομοκρατών από τη Μέση Ανατολή” ήταν πάντα κάτι που με γοήτευε…

Και κάπως έτσι, αρκετά χρόνια αργότερα, έφτασε η ώρα του “Homeland”. Με μία υπόθεση που ήταν ακριβώς ό,τι εγώ ψάχνω: “Αμερικανός πεζοναύτης που επιστρέφει σπίτι μετά από 8 χρόνια αιχμαλωσίας από την Αλ Κάιντα. Αμερικανή αναλύτρια της CIA που πιστεύει ότι είναι ο προδότης”. Και κάπως έτσι, ξεκινά μία ιστορία με πολλές-πολλές ανατροπές, που, από την πρώτη στιγμή, είχα αποφασίσει ότι μου αρέσει – μου αρέσει πολύ. Ειδικά στους πρώτους δύο κύκλους ήταν πολλά τα επεισόδια που θα μπορούσαν να είναι και season finale με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και κάθε φορά που κάτι “συνταρακτικό” συνέβαινε στο τέλος του επεισοδίου, η σκέψη “οκ, και το τέλος της σειράς να ήταν αυτό θα ήμουν ευχαριστημένη” ερχόταν αβίαστα.
Κι όμως το Homeland συνέχισε να προσφέρει “δυνατά” επεισόδια… Με το δικό του, ωστόσο, ξεχωριστό στιλ, που το διαφοροποιεί από την καταιγιστική δράση άλλων σειρών του είδους. Με έμφαση στους χαρακτήρες, με ψυχολογικές αναλύσεις και ανακρίσεις, τις οποίες άλλες σειρές παραλείπουν για να δείξουν καταδιώξεις και δράση. Με δύο, έτσι κι αλλιώς, ιδιαίτερα δυνατούς χαρακτήρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τον Brody και την Carrie, με μοναδικές ερμηνείες από τους Damian Lewis και Claire Danes, αλλά και ένα “κρυφό” αστέρι που σταδιακά κέρδισε κι αυτός τον ρόλο του πρωταγωνιστή (ειδικότερα στον τρίτο κύκλο) τον Saul. Ο Mandy Patinkin, περνώντας τα επεισόδια θα εξελιχθεί στην αγαπημένη σου “ήρεμη δύναμη”, ενώ στον τρίτο κύκλο (που ειδικά στην αρχή δεν είχε τη δύναμη των προηγούμενων δύο) εκείνος θα “σώσει” το παιχνίδι για τη σειρά.

Και κάπως έτσι, ο τρίτος κύκλος τελείωσε κι εγώ δε θέλω να διαβάσω spoilers για το τι γίνεται στο τελευταίο επεισόδιο, γιατί για έναν “παρανοϊκό” λόγο δεν το έχω δει ακόμη. Μην αποκαλύψετε, λοιπόν, κάτι στα σχόλια. Ήδη κανονίζω προβολή στο σπίτι μου με όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες που θυμάμαι να έχω κάνει στο παρελθόν μόνο για το Lost… Οπότε σσσ…

https://www.youtube.com/watch?v=iXOUIsu-E0Q

Breaking Bad (Κωνσταντίνος Ζαχάρης)

Διόλου χριστουγεννιάτικο και διόλου στο πνεύμα των γιορτών, η αγαπημένη σειρά που κέρδισε την καρδιά μου και αμέτρητες ώρες μπροστά από τη οθόνη μου είναι το Breaking Bad.
Λαμβάνοντας χώρα στο εξωτικό Albuquerque ο “Οδηγός πως να γίνεται βαρώνοι των ναρκωτικών και να τη βγάζετε καθαρή” εξιστορεί την  ιστορία ενός άσημου καθηγητή Χημείας (Walter White), ο οποίος μαθαίνει ότι πάσχει από  καρκίνο του πνεύμονα (ξέρετε, από αυτόν τον άσχημο, που σε κάνει να βήχεις αίμα τις πιο ακατάληλες στιγμές) και αποφασίζει να γίνει μεγαλέμπορος μεθαμφεταμίνης, με συνεργάτη τον πιο ακατάληλο, ασταθή, κατ’επιλογήν ηθικό χαρακτήρα (Jesse Pinkman), όντας εθισμένος στα ναρκωτικά και τις προβληματικές γυναίκες σε τουλάχιστον τις τρεις από τις πέντε σεζόν της σειράς.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρωταγωνιστής έχει να αντιμετωπίσει τους πιο επικίνδυνους και σχιζοφρενείς έμπορους μεθαμφεταμίνης που υπήρξαν, οι οποίοι έχουν εντελώς συμπτωματικά τη βάση των επιχειρήσεων τους στην πιο ήρεμη και άγνωστη πόλη στην ιστορία του HBO. Ο τρόπος βέβαια που τους “απομακρύνει” από τα καθήκοντά τους είναι επικός.

And there is no place like home. Με τη γυναίκα του Skyller (ούτε η Jollie δεν ονομάζει έτσι τα παιδιά της) να παθαίνει νευρικούς κλονισμούς και να μπαίνει στην κλιμακτήριο κάθε δύο επισόδια, τον γιο του Walter Jr (ή Flynn, δεν έχει αποφασίσει) και τη νεογέννητη κόρη του Holly να αποτελούν τον τελευταίο ηθικό φραγμό,αλλά και εμπόδιο του αδίστακτου Heiseberg, δεν θα έλεγες ότι ο πρωταγωνιστής ανυπομονούσε να γυρίσει σπίτι του μετά τη δουλειά. Ιδιαίτερη μνεία θα γίνει στο Hank, τον πιο badass αστυνομικό στην ιστορία της Δίωξης Ναρκωτικών ο οποίος λύνει το μυστήριο της Blue-Meth κυριολεκτικά ενώ είναι στην τουαλέτα, πυροβολεί Μεξικανούς Hitmen, επανέρχεται από αναπηρία, αποτελεί τον cool θείο, ξεγελά το Walter και πίνει μπύρα βλέποντας μπάλα και τρώγοντας Doritos. Και τυχαίνει να είναι γαμπρός του Heisemberg…

Εξαιρετικές ερμηνείες, πολυεπίπεδοι και ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ευρηματική σκηνοθεσία (οι σκηνές του cooking είναι απίστευτες) και σενάριο που δεν αφήνει τρύπες, αλλά επιτρέπει στο θεατή να φανταστεί τη συνέχεια. Σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς τις μακροσκελέις και βαρετές awkward moments που συναντάς. Σχεδόν…

Suits (Δημήτρης Σκιάννης)

Το Suits έχει, πολύ απλά, ό,τι μπορεί να ζητήσει ένας θεατής από μια σειρά, τουλάχιστον σε επίπεδο χαρακτήρων: Το στυλάτο γόη, αυθεντία της Νομικής και αγαπημένο παιδί των δικαστών που παίρνει υπό την εποπτεία του τον ψαρωμένο πιτσιρικά-διάνοια, ο οποίος ερωτεύεται τη σέξυ (και πανέξυπνη, βέβαια) γραμματέα, την ώρα που ο απροσάρμοστος, αντικοινωνικός και σιχαμερός διεθυντής προσωπικού προσπαθεί από τη μία να τους κάνει τη ζωή κόλαση και από την άλλη να γίνει (απο)δεκτός στον κύκλο τους. Ενώ μία δυναμική και σκληροτράχηλη γυναίκα κάνει κουμάντο σε όλους τους προαναφερθέντες, ¨λερώνοντας” συχνά τα χέρια της στην πορεία προς την κορυφή.

Το Suits οδεύει αισίως προς την 4η σεζόν του και παρ’όλο που αρχίζει να δείχνει σημεία κόπωσης (*spoiler alert* – για κάποιους η σειρά τελείωσε τη στιγμή που ο Mike το έκανε με τη Rachel), παραμένει μια ενδιαφέρουσα μίξη δικηγορίστικων υποθέσεων, έρωτα και εγκλήματος, με την απαραίτητη δόση χιούμορ, όταν χρειάζεται. Προσθέστε το φανταστικό ρεπερτόριο blues/jazz soundtracks που ακούγονται σε κάθε επεισόδιο, ακριβώς στα σημεία που πρέπει και την παρουσία εμπνευσμένων, δευτερευόντων χαρακτήρων και έχετε τη συνταγή της επιτυχίας, τουλάχιστον για ορισμένο αριθμό κύκλων επεισοδίων. Try it!

https://www.youtube.com/watch?v=B_Z8fUlFIyY

Person of Interest (Θοδωρής Κόνσουλας)

Αν σου αρέσουν οι αστυνομικές σειρές και η δράση, τότε ανεπιφύλακτα σου προτείνω να δεις την αγαπημένη μου σειρά για το 2013, Person of Interest. Η σειρά διανύει αυτή τη στιγμή την τρίτη της σεζόν, η οποία έχει αφήσει άριστες εντυπώσεις στα 13 πρώτα επεισόδια και μία ανεξέλεγκτη πλοκή.

Για να σε βάλω περισσότερο στο κλίμα της σειράς, υπάρχει μία μηχανή η οποία δημιουργήθηκε μετά την πτώση των δίδυμων πύργων και η οποία καταφέρνει μέσω της αξιοποίησης των πολλών καμερών να δίνει στοιχεία για ανθρώπους οι οποίοι είναι θύματα ή θύτες. Ένας δισεκατομμυριούχος και χάκερ παράλληλα, έχει κάνει ομάδα με έναν πρώην πράκτορα της CIA και σε συνεργασία με κάποια συγκεκριμένα άτομα της αστυνομίας, λύνουν διάφορες υποθέσεις με στοιχεία τα οποία τους δίνει η μηχανή.

Μπορεί το κάθε επεισόδιο να έχει μία ξεχωριστή υπόθεση, όμως υπάρχει μία συνολική πλοκή όσο κυλούν τα επεισόδια, κάτι το οποίο προσηλώνει τους θεατές και δημιουργεί μία συνεχή αγωνία. Άραγε μπορεί μία τόσο έξυπνη μηχανή να ελεγχθεί; Μπορεί κάποιος να ορίζει ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι; Τα ερωτήματα είναι πολλά…

Sherlock: O διάσημος ντετέκτιβ στα καλύτερα του (Παναγιώτης Λειβαδάρος)

Από τις πολλές σειρές που παρακολούθησα φέτος, δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω άλλη από αυτή του ιδιόρρυθμου ντετέκτιβ Sherlock Holmes (Benedict Cumberbatch), ο οποίος είναι γνωστός για την οξεία παρατηρητικότητα του και την επαγωγική μέθοδο. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της σειράς, είναι ότι μεταφέρεται στο σημερινό Λονδίνο του 21^ο αιώνα, με τον Sherlock να χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία, ακόμα και τα social media, για να δώσει άσπρο φως σε δύσκολες υποθέσεις της αστυνομίας. Μαζί λοιπόν με τον φίλο του και γιατρό Dr John Watson (Martin Freeman), μπλέκουν σε περίεργες περιπέτειες και όλα αυτά όχι για τα χρήματα, αλλά επειδή ο Sherlock θέλει πάντα να κρατά το μυαλό του απασχολημένο, γιατί αλλιώς βαριέται.

Η αλήθεια είναι ότι όταν έμαθα ότι έχουν κυκλοφορήσει μόνο δύο season, από τρία επεισόδια η μία, διάρκειας μιάμισης ώρας το κάθε ένα, ξενέρωσα γιατί ήταν λίγα και θα περίμενα καιρό μέχρι να βγουν τα υπόλοιπα. Δεν άντεξα όμως, καθώς όλοι μου έλεγαν πόσο φοβερή σειρά είναι και έτσι το ξεκίνησα. Και είχαν απόλυτο δίκιο. Θα εκπλαγείς πραγματικά με τον τρόπο που ο Sherlock  παρατηρεί τα πάντα και τον τρόπο που βγαίνει σε συμπεράσματα, με το καλύτερο φυσικά σημείο να είναι όταν εξηγεί πως βρίσκει οτιδήποτε, χρησιμοποιώντας φυσικά ορθά επιχειρήματα. Μιλάμε ότι ο τύπος εντοπίζει τον δολοφόνο έχοντας ως μοναδικό στοιχείο μια πατημασιά! Για αυτό αν θέλεις μια σειρά για συντροφιά στις χριστουγεννιάτικες διακοπές σου, ο Sherlock είναι αυτό που ψάχνεις.