Οι δημιουργοί του The Callisto Protocol έβαλαν εξαρχής τους εαυτούς τους σε άβολη θέση, τοποθετώντας το πόνημα τους ανεπίσημα στο γενεαλογικό δέντρο του Dead Space, την κλασσική πλέον survival horror σειρά που μπήκε τόσο άδοξα στον πάγο. Βέβαια το Calisto Protocol ουδεμία συγγένεια δεν έχει με την ιστορία του Issac Clark και οι όποιες -φωτογραφικές- ομοιότητες διατηρούνται σε επίπεδο gameplay και παρουσίασης
Στο Calisto Protocol, κεντρικός ήρωας είναι ο Jacob (Ισαάκ και Ιακώβ – τυχαία βιβλική παραπομπή;) Lee, -τον υποδύεται ο Josh Duhammel- ένας πλοιοκτήτης μεταγωγικού διαστημόπλοιου που εκτελεί μεταφορές αμφιλεγόμενου υλικού ανάμεσα σε Ευρώπη και Καλλιστώ, τους δορυφόρους του Δία. Η τελευταία διαστημική πτήση πάει εξαιρετικά στραβά με αποτέλεσμα o Jacob να χάσει τον έλεγχο του σκάφους και αναγκαστικά να προσγειωθεί απότομα στην παγωμένη ατμόσφαιρα της Καλλιστώ και προ των πυλών της Black Iron, μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας με βαρυποινίτες τρόφιμους. Χωρίς εξηγήσεις και με συνοπτικές διαδικασίες, το προσωπικό της φυλακής συλλαμβάνει τον Jacob ο οποίος σαν τρόφιμος πλέον, έχει μια εξαιρετικά κακή ημέρα αφού λίγο αργότερα ένα ανεξήγητο συμβάν ξεσπά στο κτήριο, με τις εγκαταστάσεις να παραδίδονται στο χάος και στις φλόγες.
Η ιστορία δημιουργεί ένα μείγμα από Chronicles of Riddick, Alien και… Resident Evil αφήνοντας μια αίσθηση προχειρότητας, με πτυχές που δεν τους δίνεται επαρκής χρόνος (πχ. με εξαίρεση έναν ακόμα χαρακτήρα, ο Jacob δεν γνωρίζει και δεν αλληλεπιδρά με κανέναν άλλον κρατούμενο) ενώ οι ήρωες είναι μονοδιάστατοι και ξεροί – ακόμα και τα voice recordings τα οποία μαζεύει ο Jacob αφαιρώντας εμφυτεύματα από… πτώματα, είναι ξερά, ιδιαίτερα σύντομα και δεν αφηγούνται τίποτε συναρπαστικό ποτέ. Τουτέστιν, το βάθος δεν είναι το δυνατό σημείο του Calisto Protocol και οι καλύτερες ιστορίες που έχει να πει είναι αυτές που αφηγούνται αθόρυβα οι ατμοσφαιρικοί, κλειστοφοβικοί διάδρομοι της Black Iron.
H αισθητική θυμίζει σαφώς το Dead Space, ενώ η κίνηση του Jacob είναι εξαιρετικά βαριά και αργή: σαν μέτρο σύγκρισης, φέρτε στο μυαλό σας τον Arthur Morgan του Red Dead Redemption 2. Κατά τα γνωστά πρότυπα των survival horror τίτλων παλαιότερης εποχής, η κάμερα ακολουθεί κοντά και στο επίπεδο της μέσης του Jacob, διαμορφώνοντας ένα στενό και περιορισμένο πεδίο όρασης που συμβάλει και αυτό με την σειρά του στην γενικότερη αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Η έμφαση στο ωμό gore (το Calisto Protocol τιμά πραγματικά το 18+ Rating) και η ολοκληρωτική έλλειψη γρίφων και εξερεύνησης, προσδίνουν περισσότερες action νότες στο ύφος του παιχνιδιού πάντως. Σε αυτό συνηγορεί ο μεγάλος όγκος των εχθρών και το σύστημα μάχης που περιλαμβάνει μεν πυροβόλα όπλα αλλά πρωτίστως βασίζεται σε melee επιθέσεις. Η αργόσυρτη κίνηση του Jacob σε αντιδιαστολή με την ταχύτητα των μεταλλαγμένων τεράτων, δημιουργούν φρενήρεις μάχες όπου πρέπει αφενός να βρίσκεστε διαρκώς σε κίνηση για να μην σας βγουν από πίσω οι εχθροί, αφετέρου σιγά-σιγά και μεθοδικά με επιθέσεις σώμα-με-σώμα να αποδυναμώσετε τις τάξεις τους.
Το σύστημα αποφυγής πάντως είναι αρκετά φθηνό και απλοϊκό από ότι διαφαίνεται εξαρχής αφού δεν χρειάζεται συγχρονισμός ή κάποια αντανακλαστική δράση: κρατήστε απλά τον μοχλό αριστερά ή δεξιά όσο έρχεται μαινόμενο κατά πάνω σας κάποιο τέρας και αφού εκτελέσει το χτύπημα του, επαναλάβετε προς την αντίθετη κατεύθυνση μέχρι να σας δώσει κάποιο άνοιγμα για μπαράζ επιθέσεων με το stun button. Μόλις γίνει αισθητό πως δουλεύει ο μηχανισμός είναι σχεδόν αδύνατη η όποια πρόκληση στα 1vs1 encounters, ακόμα και στο Maximum Security (σ.σ. το hard mode). Ακόμα και έτσι, η μάχη είναι διασκεδαστική και η επανάληψη δεν κουράζει λόγω φρενήρη ρυθμού.
Ακριβώς όπως και στο Dead Space, υπάρχουν αρκετά upgrades για τα όπλα και το Grip (το gadget στο γάντι του Jacob που του επιτρέπει να τραβά/εκτοξεύει αντικείμενα και τέρατα -άλλο ένα δανεισμένο mechanic) τα οποία είναι πρακτικά αδύνατο να τα συγκεντρώσετε όλα με ένα playthrough – κρίμα που προς το παρόν, δεν υποστηρίζεται New Game +. Υπάρχει μια μικρή ποικιλία στα είδη εχθρών αν και ποτέ δεν ξεφεύγουμε από τα στενά όρια των ανθρωπόμορφων μεταλλαγμένων και όλα αντιμετωπίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο – μοναδική εξαίρεση ένα τυφλό encounter το οποίο μπορείτε να ξεπαστρέψετε εύκολα από πίσω.
Ο τεχνικός τομέας είναι πάντως το δυνατό χαρτί του τίτλου, ειδικά με απενεργοποιημένο το Performance mode – παραδόξως δεν υπάρχει δυνατότητα να αλλάξετε κατά το δοκούν την ρύθμιση στο pause screen. Θα πρέπει να βγείτε στο κεντρικό μενού και να επαναφορτώσετε το παιχνίδι σας για να συμβεί αυτό. Παρόλα αυτά, ο γρήγορος ρυθμός της μάχης συνιστά την ενεργοποίηση του Perfromance και τα 60 πολύτιμα καρέ ανά δευτερόλεπτο αλλά ακόμα και στα 30 καρέ ο ρυθμός είναι σταθερό και το gameplay απόλυτα playable, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να ισχύει για την έκδοση σε PC που υποφέρει από αρκετά stutters.
Συνοψίζοντας, το Callisto Protocol είναι ένας εξαιρετικός horror, action τίτλος που μάλλον το αδικεί η αναπόφευκτη σύγκριση με το Dead Space. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε πρόκειται να σας χαραχθεί στην μνήμη για πολύ καιρό, αλλά για όσους αναζητούν ένα Blockbuster παιχνίδι, θα κάνει την δουλεία του και με το παραπάνω, χαρίζοντας μοναδικές στιγμές δράσης και διασκέδασης.
Ανάπτυξη: Striking Distance Studios Έκδοση: Krafton Διάθεση: CD Media
ΓΡΑΦΙΚΑ: 92
ΗΧΟΣ: 90
GAMEPLAY: 82
ANTOXH: 75
ΓΕΝΙΚΑ: 85
