Πώς τα κατάφεραν έτσι οι δημιουργοί του, οι hackers και η… Βόρεια Κορέα (εν πάσει περιπτώσει όλη αυτή η “τρελή” ιστορία που προηγήθηκε της προβολής του “The Interview”) και, να, που θεωρείται η πλέον πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς.
Πριν καν τη δει άνθρωπος, μιλούσαν και έγραφαν γι’ αυτήν οι πάντες… Πολλοί δε δίστασαν, μάλιστα, να τη βαθμολογήσουν με 10 στο IMDb πριν ακόμη δουν έστω και μία σκηνή της. Οι λόγοι είναι γνωστοί και τους έχουμε γράψει πολλάκις στο digitallife.gr, όπως μπορείτε να δείτε διαβάζοντας τα θέματα κάτω από τα tags “The Interview” και “Sony Pictures“.
Φτάνοντας η ώρα της διάθεσής της ταινίας ανήμερα των Χριστουγέννων, ήρθε η ώρα τα πράγματα να μπουν στη θέση τους και να διαβάσουμε πραγματικές κριτικές όπως αυτές που συνοψίζει εδώ το Engadget. Ή, τελικά, να έχουμε και τη δική μας άποψη βλέποντάς την…
Αξίζει τελικά τον ντόρο που δημιούργησε το “The Interview”;
Από μένα δε θα λάβετε άλλη απάντηση από το “όχι”, παρόλο που, αν σκεφτεί κανείς πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο ντόρος, δύσκολα θα δώσει για οποιονδήποτε λόγο διαφορετική απάντηση.
Ξεκίνησα να βλέπω στην ταινία, αφού είχα βάλει στη “ζυγαριά” τους λόγους να τη δω ή να μην τη δω. Στα “υπέρ” το ότι βρίσκω ιντριγκαδόρικο το θέμα της: Πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον οτιδήποτε αφορά τη Βόρεια Κορέα, ίσως την πιο ιδιαίτερη χώρα στον κόσμο, με το ιδιότυπο καθεστώς και έναν νέο πλέον ηγεμόνα τον Kim Jong-Un, ο οποίος δε διαφοροποιείται και πολύ από τους προγόνους/προκατόχους του, περνώντας όμως μερικές φορές και σε νέα επίπεδα τα περιθώρια που αφήνει για το σχολιασμό αυτού και των πράξεών του. Με τη Δύση, σε κάποιες περιπτώσεις, να τραβάει από τα μαλλιά τις “ειδήσεις” που βγάζει το καθεστώς, αλλά και αποδεδειγμένα στοιχεία για μία “απομονωμένη” χώρα με αρκετούς περιορισμούς και “οργουελικές καταστάσεις”, δεν μπορεί να μη βλέπεις με ενδιαφέρον κάθε τι που διαβάζεις και την αφορά.
Στα “κατά” το ότι μιλάμε για μία κωμωδία με τον James Franco και τον Seth Rogen, με τον δεύτερο να εμπλέκεται κλασικά και στη σκηνοθεσία. Χμμ… Δεν είμαι φαν του είδους και το διευκρινίζω, διότι αν ήμουν μπορεί και η άποψή μου να μην ήταν η ίδια…
Κι ενώ η ζυγαριά ισορροπούσε μετά τις δύο πρώτες σκέψεις, η τρίτη ήταν καταλυτική: Μετά από τόσα που είχα διαβάσει και… γράψει για το “The Interview” γιατί να μην έχω μία προσωπική άποψη για το τι στο καλό είναι αυτό το φιλμ και γιατί έχει προκαλέσει όλον αυτό τον “πανικό”; “Play”, λοιπόν.
Το “The Interview” είναι μία ταινία που είδαν ή θα δουν περισσότεροι απ’ όσοι θα έπρεπε…
Το “The Interview”, πιθανότατα για τους ίδιους λόγους με μένα αλλά και για όλο αυτό το “hype” που δημιούργησε θα το δουν πολλοί. Το σε πόσους θα αρέσει είναι ένα άλλο θέμα… Η ταινία δεν αποφεύγει το χαρακτηρισμό της “χαζοκωμωδίας” με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. “Χιούμορ τουαλέτας”, κυριολεκτικά, σε αρκετές περιπτώσεις, που άμα δε σου αρέσει δεν υπάρχει περίπτωση να γελάσεις, άμα σου αρέσει “πάμε πάσο”, δεδομένου ότι πολλά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή είναι τελικά υποκειμενικά…
Η Wall Street Journal, στην περίφημη κριτική της στις 18 Δεκεμβρίου, είχε γράψει πως η ταινία “καταρρέει μετά την εναρκτήρια σκηνή”. Και δεν έχει άδικο, αν σκεφτεί κανείς πως είναι ίσως η μόνη σκηνή όπου ο θεατής ρίχνει μία “πραγματική” (και με αρκετή δόση χιούμορ) ματιά στη χώρα.
Ένα κοριτσάκι τραγουδάει έναν ύμνο που, στη μετάφραση του στίχου από κάτω, διαβάζουμε πως εξυμνεί το “σοφό, καλό, ευγενικό και δυνατό” ηγέτη της Βόρειας Κορέας και εύχεται στην Αμερική να “ανατιναχτεί σε μία μπάλα από φλεγόμενή κόλαση” και οι γυναίκες τους να “βιαστούν από τα τέρατα της ζούγκλας”. Σχεδόν σε όλη την υπόλοιπη ταινία, το κομμάτι της που αφορά τη Βόρεια Κορέα διαδραματίζεται με μόνο σκηνικό το παλάτι του “μεγάλου ηγέτη”, στερώντας από το κοινό την ευκαιρία να δει αυτό που ίσως περιμένει. Μία απεικόνιση της Βόρειας Κορέας, αυτής της χώρας που ίσως θα ήθελες να “εικονογραφηθεί” στο σινεμά όσο καμία άλλη (όσο πραγματική μπορεί να είναι μία εικονογράφηση με τα γυρίσματα να έχουν γίνει στο… Βανκούβερ του Καναδά)
Το “παράλογο” σκηνικό περιορίζεται σε μερικές σκηνές του “Kim Jong-Un” (Randall Park) κυρίως με τον “αρκετά υπερβολικό” James Franco, σε κάποιες από τις οποίες ο “ηγέτης” εμφανίζεται χαζός μεν αλλά και στα όρια του… συμπαθητικού. Σε κάποιες άλλες, η ταινία θυμάται τις δικτατορικές “κορώνες” και άλλα “κλισέ” για τη Βόρεια Κορέα που έχουμε διαβάσει από την εποχή που κυβερνούσε ο… παππούς του Kim Jong-Un για να δικαιολογήσει το θέμα της και, τελικώς, καταλήγει σε ένα τρελό τελευταίο μέρος με κιτς σκηνές αίματος και δράσης περασμένων δεκαετιών, λίγο πριν το φινάλε στο οποίο κερδίζει η… (εντάξει ας μην το πούμε).
Τελικώς, το “The Interview” δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το χαρακτηρισμό της χαζοκωμωδίας και, μεταξύ μας, δε βρίσκουμε και πολλούς λόγους να είναι πια και τόσο ενοχλητική ως ταινία για τη Βόρεια Κορέα. Πέραν του ότι σαν φιλμ είναι παντελώς μη σοβαρό, σε αρκετές σκηνές θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς έως και “κολακευτικό” για τον Kim Jong-Un, ενώ, παράλληλα, δίνει στη Βόρεια Κορέα μία υποβόσκουσα “δύναμη” που δε θα έπρεπε καθόλου να την πειράζει… Εκτός, βέβαια, κι αν μιλάμε για μία δικτατορία που ενοχλείται και από τη σκιά της ή απλά ψάχνει αφορμές να δημιουργήσει θέμα από το τίποτα για τους δικούς της λόγους (κρατήστε το τελευταίο ως ιδιαίτερα πιθανό).
Συμπέρασμα, πριν ξεφύγουμε παντελώς από το θέμα μας; Αν δεν είστε φαν του είδους, δείτε το “The Interview” μόνο από περιέργεια (ή επαγγελματική διαστροφή στην περίπτωσή μας), αν και εφόσον έχετε δύο ώρες να ξοδέψετε χωρίς να τις κλαίτε μετά… Εκτός κι αν σας αρέσουν αυτού του είδους οι κωμωδίες, οπότε πάμε πάσο και θα σας αφήσουμε να απολαύσετε το χιούμορ της όσο και το “Firework” της Katy Perry στις πολλές φορές που ακούγεται στην ταινία, ακόμη και στην έκδοση που το τραγουδάει “α καπέλα” και το παραφράζει ο ίδιος ο James Franco με τον “Kim Jong-Un” να ξεσπάει σε κλάματα… Αν αντέξατε την τελευταία περιγραφή, ίσως αντέξετε τελικά συνολικά και το “The Interview”.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.