Αν σηκώσετε ένα σταθερό τηλέφωνο, έστω κι αν είναι ψηφιακή ασύρματη συσκευή και πατήστε το button, θα ακούσετε τον ήχο της… γραμμής. Σωστά; Ο ήχος αυτός, συνδυαζόταν παλιότερα και με τα πάντα μπερδεμένα καλώδια, ακόμα πιο παλιά με φράσεις όπως «πάρε το μηδέν», όταν ακόμα οι κλήσεις μας ήταν αναλογικές. Γιατί, όμως, δεν ακούμε αυτό τον ήχο γραμμής στα κινητά μας τηλέφωνα;
Διαβάζουμε στο Gizmodo, για μία ανάρτηση του Dan Goldin από τους Makers Alley στο προσωπικό του blog, που αναφέρεται σε αυτό και πιο συγκεκριμένα, σε μία παράγραφο από το βιβλίο The Idea Factory (που δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα Ελληνικά):
Εν τω μεταξύ, ο Phil Porter που δούλευε με τον [Richard] Frenkiel στο αρχικό σύστημα, επινόησε μία μόνιμη απάντηση σε μία ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θα έπρεπε ένα κινητό τηλέφωνο να έχει dial tone; Ο Porter πρότεινε κάτι πολύ καινοτόμο. Δεν θα έπρεπε. Ο χρήστης που πραγματοποιεί μία κλήση, θα πρέπει να πληκτρολογεί έναν αριθμό και να πατάει «αποστολή». Με αυτό τον τρόπο, όποιος πραγματοποιεί κλήση κινητής τηλεφωνίας, δεν θα άγχεται. Επίσης, η κλήση θα έχει μικρότερο χρόνο σύνδεσης, οπότε και θα προκαλούσε λιγότερη πίεση στο δίκτυο. Το γεγονός ότι αυτή η ιδέα (της πληκτρολόγησης και μετά της αποστολής) θα αποδεικνύονταν κρίσιμη για την τεχνολογία της αποστολής μηνυμάτων, δεν είχε περάσει καν από το μυαλό τους.
Μιλάμε για την εποχή του 1971, όταν σχεδιαζόταν ακόμα η ιδέα της κινητής τηλεφωνίας στα εργαστήρια της Bell. Η απόφαση αυτή του Porter, όσο κι αν δεν το γνώριζε τότε, θα αποτελούσε τη βάση για μία άλλη τρομερή τεχνολογία: αυτή των SMS και όλων εκείνων των πραγμάτων που στήθηκαν με βάση αυτή.
Δεν είναι συναρπαστικό κάθε φορά που μαθαίνουμε ότι τα πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα πια, είναι αποφάσεις και μελέτη κάποιων ευφυών ανθρώπων; Και την χρυσή εποχή της τεχνολογίας, στα χρόνια των δεκαετιών του 1960 και 1970, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα σε κάθε συσκευή και επικοινωνία μας, υπήρξαν ευφυείς επιστήμονες και μηχανικοί όπως ο Phil Porter για να κάνουν όλα αυτά… πραγματικότητα.
