Ακόμα και ο ίδιος ο ντετέκτιβ είχε βαρεθεί όλα αυτά τα χρόνια να παραμένει εγκλωβισμένος στην «φορμόλη» του βρετανικού φλέγματος και αποφάσισε να το ρίξει και λίγο έξω. Και ποιοι καλύτεροι από τον Guy Ritchie και τον Robert Downey Jr. για να φορέσουν το πιο action hero ρούχο που δοκίμασε ποτέ ο μυθικός ντετέκτιβ…
Μα μπορεί ένας ήρωας όπως ο Sherlock Holmes να πετάγεται έξω από κτίρια βουτώντας στο νερό και να παίζει μπουνιές με γυμνά χέρια σε βρώμικα καταγώγια; Μπορεί ένας Άγγλος τζέντλεμαν να μετατραπεί σε έναν… εργατικής τάξης «καθημερινό» τύπο; Κι όμως το Hollywood ξέρει τι χρειάζεται ο Βικτωριανός πρωταθλητής της αστυνομικής και επιστημονικής έρευνας για να αλλάξει ταχύτητα και να πορευτεί στις γρήγορες λεωφόρους του σύγχρονου θεάματος.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα και τη σειρά μυθιστορημάτων του Sir Arthur Conan Doyle που παγίωσαν τη φήμη του πανέξυπνου ντετέκτιβ στην ποπ κουλτούρα, μέχρι την κινηματογραφική πραγματικότητα που τρέχει με μεγάλους ρυθμούς έχουν μεσολαβήσει πολλά. Όπως το DVD της ταινίας που καταφθάνει από την Audio Visual και σας (ξανα)δείξει γιατί ο σύγχρονος Sherlock Holmes είναι τόσο cool…
Holmes & Watson
1890, Λονδίνο. Η καινούργια εποχή καταφθάνει μέρα με τη μέρα και κάθε τεχνολογική κατάκτηση σβήνει το παρελθόν, άλλοτε ομαλά, άλλοτε βίαια. Η πόλη μοιάζει με το κέντρο του κόσμου, όμως πίσω από την λάμψη, κρύβονται διαφθορά και μελλοντικοί κίνδυνοι. Μέσα σε μία ατμόσφαιρα συναρπαστική, αλλά και επικίνδυνη, η ευφυία του καταξιωμένου ντετέκτιβ Sherlock Holmes (Robert Downey Jr) ξεχωρίζει. Οι δύσκολες υποθέσεις τον “θρέφουν”, η απραξία τον αποδιοργανώνει. Μία υπόθεση δεν σου πηγαίνει όπως θες; Τέλεια! Η αποφασιστικότητά του μεγαλώνει και μαζί η εξωπραγματική του παρατηρητικότητα…
Μαζί με τον πάντα πιστό του Dr. Watson (Jude Law) –που επιτέλους γνώρισε την γυναίκα της ζωής του (Kelly Reilly)- θα βιώσουν δίπλα δίπλα την απειλή του Λόρδου Μπλάκγουντ (Mark Strong). Ένας συνδυασμός από μαύγη μαγεία και τελετουργικούς φόνους, συγκεντρώνει μαύρα σύννεφα πάνω από το Λονδίνο, τους προβληματίζει αλλά, εκείνοι τον προλαβαίνουν πριν σκοτώσει ακόμα ένα θύμα. Καταδικάζεται εις θάνατον. Κι όμως ο διαβολικός λόρδος επιστρέφει από τους… νεκρούς και ο τρόμος απλώνεται μεγαλύτερος πάνω από την πόλη. Αυτό είναι ένα δύσκολο παζλ που πρέπει να λύσει ο Holmes, που θυμάται αυτό που του είχε πει ο Μπλάκγουντ λίγο πριν εκτελεστεί: ο θάνατος δεν μπορεί να ασκήσει καμία εξουσία επάνω του…
Συνωμοσίες, σκοτεινές τέχνες, εντυπωσιακές νέες τεχνολογίες, η Σκότλαντ Γιάρντ σε αναστάτωση και ο Holmes θα βάλει και πάλι την λογική του να δουλέψει για να δώσει ξανά τις απαντήσεις του. Παρατηρώντας την λάσπη στην μπότα, το κλειδί που του ρίχνει ο αστυνομικός μέσα από το πουκάμισο, την μυρωδιά που αφήνει το μαλλί ενός νεκρού όταν το καίει (!), το σημάδι που αφήνει ένα δαχτυλίδι όταν το βγάλεις από το δάχτυλο…
O παλιός είναι αλλιώς, αλλά ο νέος είναι πολύ ωραίος…
Το Hollywood ανέκαθεν προσπαθεί να ανανεώσει ιστορίες και χαρακτήρες με τα περισσότερα αποτελέσματα να είναι συνήθως οδυνηρά. Κάτι που οφείλεται σε δύο λόγους. Είτε επειδή το πρωτότυπο υλικό δεν είναι άξιο αναφοράς (sorry δηλαδή αλλά το remake του Karate Kid ποιος στο καλό το χρειάζεται σ’ αυτό τον μάταιο τούτο κόσμο;!), είτε επειδή οι νέες εκδοχές προσπαθούν τόσο συνειδητά να εκμοντερνιστούν που στο τέλος μπερδεύουν τους οπαδούς που αν μη τι άλλο ήθελαν κάτι από το original να τους περιμένει στη γωνία. Ουσιαστικά αυτά σου λένε ξεκάθαρα πως το να περιμένεις το Hollywood και ειδικά τον «πολύ» Guy Ritchie να πάρει στα χέρια του τον μύθο του Sherlock Holmes και να τον αφήσει να περάσει με δύο –τρεις έξυπνες ατάκες γεμάτες από βρετανικό φλέγμα, και με μία πίπα ανά χείρας (παρεμπιπτόντως του πάει του Downey…), είναι αφελές. Ο δυναμικός τρόπος σκηνοθεσίας του Ritchie σε συνδυασμό με την «τρελή» τεχνική ερμηνείας του Downey, έδεσαν τα δεδομένα πως ο Holmes θα αποτελούσε ένα «φωναχτό» θέαμα που δεν θα λυπούνταν τα ειδικά εφέ…
Εάν οι φανατικοί του ντετέκτιβ Sherlock Holmes μίσησαν το έργο, αυτό ήταν ένα… θετικό δείγμα, αφού το το νέο κοινό δεν μπορεί να «αντέξει» έναν… κατσούφη μεσήλικα ήρωα να τον κοιτάζει με σοβαροφάνεια, περιμένοντας να φανταστεί τα μισά από εκείνα που με μινιμαλιστικό τρόπο του διηγείται. Γι’ αυτό και η ψήφος εμπιστοσύνης στα speedups, slowdowns και backgrounds ήταν έτοιμη από καιρό, με το “action movie” να είναι γραμμένο φαρδύ πλατύ επάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Και αλίμονο, ένα φρεσκάρισμα το χρειαζόταν ο ήρωας του Arthur Conan Doyle που για δεκαετίες ασφυκτιούσε μέσα στα σκοροφαγωμένα γιλέκα του, με την βαριά βρετανική του προφορά να πνίγει κάθε ελπίδα ψυχαγωγίας. Το να αυτοθαυμάζεσαι που δεν αφήνεις ούτε ίχνος διασκέδασης στον αέρα δεν προσφέρει έξτρα πόντους στο “μυστήριο” της υπόθεσης αλλά αντίθετα της πριονίζει τον δυναμισμό…
Σαν ένα υβρίδιο, μισό ενδιαφέρουσα ταινία εποχής, μισό “buddy action” θρίλερ, η ταινία του Ritchie έστω κι αν δεν καταφέρνει πάντα να ενώνει τέλεια την ένωση, προσφέρει δύο ώρες αξιοπρεπέστατης κινηματογραφικής χαλάρωσης. Αυτά στους ανθρώπους που δεν κοιμούνται και ξυπνούν ξεσκονίζοντας τους τόμους του Doyle… Και δεν γράφει πουθενά πως η προσωποποίηση του χαρίσματος της διορατικότητας δεν έχει το δικαίωμα να γίνει λίγο larger than life. Μάλιστα το δικαιούται κιόλας!
Η παρουσία του Downey με το “ατίθασο” μαλλί, την “μασημένη” ομιλία, αλλά και την “γυαλιστερή” ματιά όταν παίρνει βόλτες το μυαλό του ντετέκτιβ, είναι απρόσμενα ακαταμάχητη. Από τις δύσκολες καταστάσεις που μπλέκει βγαίνει ακόμα πιο γοητευτικός, με τον Jude “Watson” Law δίπλα του να παίζει με τα ζύγια, προσπαθώντας να προσφέρει το πιο βρετανικό στοιχείο στην απολαυστική χημεία τους. Ο Watson παντρεύεται και θέλει να τελειώσει η συνεργασία τους, ο Holmes τον θέλει κοντά του, αλλά δεν ξέρει πως να του το πει. Όπως πολύ γραφικά αναφέρθηκε είναι σαν το Leathal Weapon με ρολόγια τσέπης…
Πιο θαυμαστό απ’ όλους; Μα ο σχεδιασμός παραγωγής. Η Tower Bridge που χτίζεται ακόμα, το σκούρο από το κάρβουνο και την βρωμιά Λονδίνο, η αίσθηση πως η πρωτεύουσα βρίσκεται σε σημείο βρασμού και εάν ανοίξεις το καπάκι του θα δεις την βιομηχανική επανάσταση που έπεται. Εικαστικά η ταινία δείχνει το ίδιο «έξυπνη» όσο ο πρωταγωνιστής της…
Εάν ο Ritchie καταφέρει να αναστήσει μια για πάντα τον χαρακτήρα του Holmes –το τέλος του φιλμ «φωνάζει» πως το sequel είναι προ των πυλών- δεν μπορείς να του παραπονεθείς γιατί αφαίρεσε από τον ήρωα το… κλασικό του κυνηγετικό καπέλο. Ένας χαρακτήρας τέτοιων διαστάσεων, χρειάζεται ανάλογες κινήσεις και… φωταγώγηση από το πλάνο του σκηνοθέτη εν έτη 2010. Όπως και έγινε…
* Εννοείται πως ο Downey Jr. διάβασε όσες περισσότερες ιστορίες του Sherlock Holmes μπόρεσε…
* Ενδυματολογικά ο Holmes «προτίμησε» τα χοντρά τουίντ επειδή του προσδίδουν “μία πιο προσγειωμένη και αξιόπιστη εμφάνιση”…
* O Ritchie συνδύασε πραγματικές τοποθεσίες, ειδικά διαμορφωμένα τοπία στο Ηνωμένο Βασίλειο και γραφικά υψηλής τεχνολογίας. Η παραγωγή μεταφέρθηκε και στη Νέα Υόρκη για τις ανάγκες των απαιτητικών εσωτερικών σκηνών.
* Οι τοποθεσίες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν από το Λονδίνο, το Λίβερπουλ και το Μάντσεστερ.
* O Ritchie απέρριψε εξ αρχής την περίφημη ατάκα του Holmes, «It’s elementary my dear Watson”…
Info
Σκηνοθεσία: Guy Ritchie
Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Rachel McAdams, Jude Law, Mark Strong, Kelly Reilly, Eddie Marsan, James Fox
“Και αλίμονο, ένα φρεσκάρισμα το χρειαζόταν ο ήρωας του Arthur Conan Doyle που για δεκαετίες ασφυκτιούσε μέσα στα σκοροφαγωμένα γιλέκα του, με την βαριά βρετανική του προφορά να πνίγει κάθε ελπίδα ψυχαγωγίας”
