Τέλος έλαβε η δικαστική υπόθεση του κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Edmund Brown, εναντίον της Entertainment Merchants Association (EMA) στην Αμερική, σχετικά με την απαγόρευση πώλησης βίαιων ηλεκτρονικών παιχνιδιών σε ανήλικους. Σύμφωνα με απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου, ο νόμος που είχε προταθεί για την επιβολή περιορισμών στις πωλήσεις, κρίθηκε τελικά αντισυνταγματικός, με αποτέλεσμα να μην περάσει.
Τη σημαντική αυτή απόφαση υπέρ των Αμερικανών gamers, ανακοίνωσε ο ανώτατος δικαστής Antonin Scalia – ξέρετε, αυτός που είχε παντρέψει τον Denny με τον Alan (σ.σ. αν δεν έχετε δει Boston Legal… αγνοήστε το τελευταίο ή ακόμα καλύτερα δείτε τη σειρά). Συγκεκριμένα, είπε ότι η κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα περιορισμού έκφρασης, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις με ιστορικό εξαιρέσεων. Μία νομοθεσία όμως δεν μπορεί να δημιουργεί νέες εξαιρέσεις απλά και μόνο για να αποφύγει το κοινωνικό κόστος της ελεύθερης έκφρασης, όταν αυτή δεν απολαμβάνει την ομόφωνη έγκριση του κοινωνικού συνόλου. Συμπλήρωσε ότι η Αμερική δεν έχει ιστορικό προστασίας ανηλίκων από τη βία στα ΜΜΕ, και ότι το δικαστήριο δεν επείσθη από το επιχείρημα ότι η διαδραστικότητα καθιστά τα παιχνίδια ως ειδική περίπτωση.
Από την άλλη πλευρά, κατέρριψε και το επιχείρημα της EMA, λέγοντας ότι η βία π.χ. στο Mortal Kombat δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο δικαιολογήσιμη με τη βία σε λογοτεχνικά έργα, όπως η Κόλαση του Δάντη. Παραδέχτηκε επίσης ότι τα παραπάνω αφορούν πολιτιστικές και όχι συνταγματικές διαφορές. Ο ανώτατος δικαστής Samuel Alito συμπλήρωσε ότι η κοινωνία ανέκαθεν αποδεχόταν τη βία ως μέσο ψυχαγωγίας, το οποίο ήταν διαθέσιμο ακόμα και στους ανήλικους. Από τους 9 ανώτατους δικαστές, οι 7 ψήφισαν υπέρ της EMA και οι δύο κατά αυτής.
Ο ανώτατος δικαστής Clarence Thomas, ένας εκ των δύο, είπε ότι το πρώτο άρθρο του αμερικάνικου συντάγματος δεν είχε ποτέ σκοπό να δώσει στους ανήλικους το δικαίωμα πρόσβασης σε μορφές έκφρασης χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους. Οι πρώτοι εθνάρχες της Αμερικής πίστευαν ότι οι γονείς είχαν απόλυτη εξουσία στα ανήλικα παιδιά τους και καλούνταν να χρησιμοποιήσουν αυτή την εξουσία για να κατευθύνουν σωστά την ανάπτυξη των παιδιών. Είπε επίσης ότι θα ήταν παράλογο να πιστεύουμε ότι με την ελευθερία λόγου μπορεί κάποιος να απευθύνει το λόγο στα παιδιά ή τα παιδιά να έχουν πρόσβαση σε μορφές λόγου χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων.
Ο ανώτατος δικαστής Stephen Breyer, ο δεύτερος από τους δύο, δήλωσε αντίθετος στη στάση του δικαστή Alito, ότι δηλαδή ο επίμαχος νόμος ήταν αντισυνταγματικά ασαφής συγκριτικά με τους νόμους περί sex, που έχουν κριθεί ως συνταγματικά κατάλληλοι. Αναρωτιέται γιατί οι λέξεις «σκοτώνω», «ακρωτηριάζω» και «διαμελίζω» είναι πιο δύσκολα κατανοητές από τη λέξη «γυμνός». Συμφώνησε με το επιχείρημα της πολιτείας, ότι δηλαδή η διαδραστικότητα δίνει στα παιχνίδια διαφορετική υπόσταση από τα βιβλία και τις ταινίες. Δήλωσε επίσης ότι η πολιτεία παρουσίασε ισχυρότερα επιχειρήματα για την απαγόρευση βίαιων παιχνιδιών συγκριτικά με τα εγκεκριμένα επιχειρήματα για την πρόσβαση ανηλίκων σε περιεχόμενο ερωτικής φύσης.
Ο επίμαχος νόμος θα απαγόρευε την πώληση και ενοικίαση βίαιων παιχνιδιών σε παιδιά. Ως βίαιο είχε οριστεί οποιοδήποτε παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα στο παίκτη να σκοτώνει, ακρωτηριάζει, διαμελίζει ή να κάνει σεξουαλική επίθεση στην εικόνα άλλου ανθρώπου. Σύμφωνα με το νόμο, οι καταστηματάρχες θα πλήρωναν πρόστιμο 1000 δολαρίων για κάθε πώληση βίαιου παιχνιδιού. Επίσης κάθε επίμαχος τίτλος θα έπρεπε να έχει στη συσκευασία του μία ετικέτα 50×50 χιλιοστών, με την ένδειξη καταλληλότητας για ηλικίες 18 ετών και άνω. Αυτή η ετικέτα θα τοποθετούταν στην εμπρόσθια πλευρά της συσκευασίας και θα είχε παραπάνω από δύο φορές μεγαλύτερο μέγεθος συγκριτικά με τις ετικέτες που ισχύουν σήμερα.
Η δικαστική διαμάχη για την επιβολή ή όχι του συγκεκριμένου νόμου, κράτησε για 6 περίπου χρόνια. Ο πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Arnold Schwarzenegger, γνωστός και ως… «Governator», είχε, προς έκπληξη όλων, υπογράψει υπέρ του νόμου!
