H ζωή και η τέχνη γίνονται ένα, συνηθίζεται να λένε. Φανταστείτε τώρα σ’ αυτά τα δύο να προσθέσεις αστραφτερές πουέντ, ομορφιά, τρόμο και τρέλα. Ο Darren Aronofsky λες και θέλησε να μην αφήσει μόνο του το The Wrestler, αποφάσισε να του χαρίσει μία «παρεούλα», ακόμα μία δηλαδή σκυθρωπή εξερεύνηση επάνω στο συναισθηματικό χάος που πάντα βρίσκεται άφθονο στα χωράφια της mainstream ψυχαγωγίας.
Είναι διεστραμμένος και αυτοκαταστροφικός ο κόσμος που σου ζητούν να μπεις ο Aronofsky και η αντικειμενικά μοναδική Natalie Portman στο ρόλο της πρωταγωνίστριας, που δικαιότατα της χάρισε το Όσκαρ ερμηνείας. Η ομορφιά και ο πόνος ενώνονται, οι επικίνδυνες παρορμήσεις κυριαρχούν, οι εμμονές οδηγούν σ’ ένα δρόμο δίχως επιστροφή.
Η χορεύτρια που πρέπει να αναλάβει το βαρύ φορτίο να ερμηνεύσει και τον εύθραυστο Λευκό αλλά και το «διαβολικό» Μαύρο Κύκνο στη Λίμνη των Κύκνων, είναι αποφασισμένη να αναζητήσει την τελειότητα για την παράστασή της. Όμως όταν χάνονται οι ισορροπίες, αυτή η αναζήτηση καταλήγει σ’ ένα κατηφορικό σπιράλ.
Χρησιμοποιώντας το σενάριο των Mark Heyman, Andres Heinz και John McLaughlin, ο Aronofsky στήνει το σκηνικό αρχικά χρησιμοποιώντας την χάρη και την λεπτότητα του κόσμου του μπαλέτου, και σιγά σιγά σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια για να περάσει στα πιο σκοτεινά δωμάτια.
Η Portman στο ρόλο της χορεύτριας που βλέπει παντού εχθρούς να παραμονεύουν -δεν «καταποντίστηκε» η Mila Kunis δίπλα σε μία τέτοια βασική πρωταγωνίστρια και αυτό λέει πολλά- και διευθυντές να μην είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την απόδοσή της -στιβαρός και όπως πρέπει ο Vincent Cassel– είναι καταλυτική. Αποθέωσε την απαιτητική μέχρι ασφυξίας μπαλαρίνα «Νίνα» που αμφισβητεί κάθε της κίνηση, αναλύει εξαντλητικά κάθε λέξη ή πράξη, υψώνοντας έτσι τοίχους πίεσης, που μοιάζουν πιο κλειστοφοβικοί και από το μικροσκοπικό διαμέρισμα που μένει με την «υπόγεια» αυταρχική, πρώην χορεύτρια και εκείνη, μητέρα (Beth MacIntyre). Στο πρόσωπό της Portman εναλλάσσονται από το χαμόγελο και την αγωνία, μέχρι την απελπισία και την εξάντληση μέσα σε δευτερόλεπτα. Και δίνει σ’ αυτό το φιλμ που ισορροπεί ανάμεσα στα ψυχολογικά παιχνίδια και στο ξεκάθαρο δράμα, την ένταση που χτίζει το κρεσέντο σταθερά μέχρι το λυτρωτικό τέλος.
Χόρεψε, δεν χόρεψε η Portman τις σκηνές της, μικρή σημασία έχει. Τις «έζησε» ολοκληρωτικά και αυτό έχει σημασία. Και μαζί της και εμείς…
Extras: Οι Natalie Portman και Darren Aronofsky μιλούν για την προετοιμασία τους για το φιλμ (8 χρόνια το «δούλευε» μέσα της η Portman), featurette για τις σκηνές του χορού, το production design, αλλά κυρίως το 50λεπτο ντοκιμαντέρ Βlack Swan Metamorphosis που εμβαθύνει πολύ στο φιλμ, αναλύοντας κάθε παράγοντά του.
