Δημιουργήθηκε ο δίσκος που μπορεί να κρατήσει αποθηκευμένα δεδομένα για εκατομμύρια χρόνια

Το 1956 η ΙΒΜ μας σύστησε για πρώτη φορά στον πρώτο υπολογιστή που είχε την δυνατότητα να αποθηκεύει δεδομένα σε μαγνητικό δίσκο. Ήταν ο IBM 305 RAMAC και χρησιμοποιούσε 50 δίσκους 24^ων ιντσών για να αποθηκεύσει κανείς μέχρι και 5 MB. Την εποχή εκείνη, τα 5MB ήταν εντυπωσιακός αριθμός. Τώρα; Τώρα με ευκολία βρίσκουμε δίσκους που αποθηκεύουν μέχρι και 1TB δεδομένων, σε μία μόλις μονάδα μεγέθους 3,5 ιντσών.

Μπορεί λοιπόν τα μεγέθη και η χωρητικότητα να άλλαξαν αλλά, αυτό που δεν άλλαξε ήταν ο χρόνος για τον οποίο μπορεί κανείς να κρατήσει τα δεδομένα του σε ένα τέτοιο δίσκο. Μία δεκαετία. Μέχρι τώρα.

Ο Jeroen de Vires από το Πανεπιστήμιο του Twente στην Ολλανδία και οι συνάδελφοί του, σχεδίασαν και κατασκεύασαν ένα δίσκο που μπορεί να αποθηκεύσει δεδομένα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τη μέχρι τώρα γνωστή δεκαετία. Πραγματοποιώντας προσομοιώσεις μέσω software, κατέληξαν ότι τα δεδομένα στο συγκεκριμένο δίσκο μπορούν να παραμείνουν τουλάχιστον για 1 εκατομμύριο χρόνια! Πώς το έκαναν αυτό;

Δεν θα σας κουράσουμε με τις λεπτομέρειες, χονδρικά όμως, χρησιμοποίησαν το νόμο του Arrhenius που συνδέει την διαδικασία διάβρωσης των δεδομένων, με αναγκαία ενέργεια. Ενέργεια όπως η θερμοκρασία παραδείγματος χάριν. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, οι επιστήμονες υπολόγισαν πως για να διαρκέσουν τα δεδομένα σε ένα δίσκο για ένα εκατομμύριο χρόνια, θα πρέπει ο δίσκος αυτός να παραμείνει αναλλοίωτος για περισσότερη από μία ώρα, στους 445 βαθμούς Κέλβιν (περίπου 171.85 βαθμούς Κελσίου). Ο δίσκος που δημιούργησαν οι Ολλανδοί, όχι μόνο πέρασε με ευκολία αυτό το test, αλλά άντεξε μέχρι τους 848 βαθμούς Κέλβιν (585 βαθμούς Κελσίου), αν και είχε μεγάλες απώλειες σε δεδομένα. Τι έφτιαξαν όμως που να αντέχει τόσο πολύ;

Η βασική αρχή του νέου δίσκου είναι απλή. Επέλεξαν ένα μέταλλο που φτάνει σε σημείο τήξης σε πολύ υψηλή θερμοκρασία (3422 βαθμούς Κελσίου), το βολφράμιο, χάραξαν τα δεδομένα σε παράλληλες σειρές και κάλυψαν τις εγκοπές αυτές μετά, με μία ταινία από νιτρίδιο του πυριτίου. Έτσι, εξασφάλισαν την μη αλλοίωση των δεδομένων σε ένα υλικό και μέσο που θα αντέχει την φθορά των φυσικών υλικών μέσα στον χρόνο.

Η εφεύρεση των Ολλανδών, μπορεί να μη μας φαίνεται χρήσιμη στην καθημερινότητά μας, μπορεί όμως εύκολα να ανοίξει ακόμα περισσότερο τον δρόμο στην μεγαλύτερης διάρκειας αποθήκευση δεδομένων για τους τελικούς χρήστες αλλά, κυρίως, να προσφέρει εκείνο το αποθηκευτικό μέσο ώστε ένα σημαντικό μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού, τα δεδομένα που έχουμε δημιουργήσει από την απαρχή των υπολογιστών, να παραμείνουν στην ιστορία. Κάτι σαν την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για όλα τα data μας. Φανταστικό;