Ιούνιος του 2008, περιοδικό PC master, τεύχος 224. Εξώφυλλο το Assassin’s Creed και τίτλος «Πολύ κακό για το τίποτα»! Την παρουσίαση του παιχνιδιού είχα επιμεληθεί εγώ και ανατρέχοντας στα κιτάπια μου (το πλήρες review βρίσκεται και online), έγραφα:
«Το Assassin’s Creed κατορθώνει και βγάζει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Η εντελώς γραμμική του εξέλιξη, η μη ουσιαστική ελευθερία κινήσεων του παίκτη, η επανάληψη των ίδιων ρουτινών καθ’ όλη τη διάρκειά του, το ελαφρώς ξεχειλωμένο του σενάριο και η μηδαμινή αξία επανάληψής του, το καθιστούν ιδανικό αυτόχειρα, θέτοντας παράλληλα κι ένα σημαντικό ερώτημα στον εν δυνάμει αγοραστή ως προς την αξία του τίτλου. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα παιχνίδι με ποιότητα που ελάχιστα διαθέτουν. Αν η επανάληψη των ίδιων στοιχείων δε σας κουράζει, τότε πρόκειται για ιδανική επιλογή που μετά το uninstall θα κερδίσει επάξια μια θέση στη βιβλιοθήκη σας –με ελάχιστες πιθανότητες να ξανακατέβει από εκεί».
Assassin’s Creed – Η αρχή του έπους
Μια ειλικρινής και τίμια γνώμη για το πρώτο παιχνίδι μιας σειράς που έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις αγαπημένες μου ever. Πού να ‘ξερα τότε… Η αλήθεια είναι πως το αρχικό Assassin’s Creed με είχε κάνει να πλήξω. Από ένα σημείο και μετά το gameplay του επαναλαμβανόταν σε απελπιστικό βαθμό, κάτι που σε συνδυασμό με το αδιάφορο setting (οι Άγιοι Τόποι της εποχής των Σταυροφοριών ποτέ δεν με έθελξαν) με έκαναν να βαρεθώ οικτρά. Κι όμως κάτι είχα διακρίνει σε εκείνους τους μυστηριώδεις τύπους με τις λευκές ρόμπες. Μπορεί να μην είχα ξετρελαθεί, όμως βλέποντας τον τρόπο που τους αντιμετώπιζε από τότε η Ubisoft (η οποία εκείνη την εποχή έψαχνε εναγωνίως το μεγάλο της «hit»), πίστευα πως κάτι καλό βρισκόταν προ των πυλών…
Assassin’s Creed II – Αναγέννηση (pun intended)
Ενάμιση χρόνο μετά το πρώτο Assassin’s Creed, η Ubisoft με έστειλε αδιάβαστο. Πιο «tailor made» παιχνίδι δηλαδή δεν έπαιζε να κυκλοφορούσαν, ακόμα κι αν είχαν αναλύσει μέχρι τελευταίας τελείας το review μου στο PC master! Το Assassin’s Creed II ήταν ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι, όχι από πλευράς γραφικών, σχεδιασμού και setting αλλά φιλοσοφίας και προσέγγισης. Ναι, το σκηνικό είχε μεταφερθεί στην αναγεννησιακή Ιταλία: Βενετία, Φλωρεντία και –λιγότερο- Ρώμη σε όλο τους το μεγαλείο, επιβλητικά κτήρια, σημαντικές ιστορικές προσωπικότητες, όλα αυτά «μασκαρεμένα» σε ένα videogame. Το Assassin’s Creed II σηματοδότησε τη μετατροπή της σειράς σε μια interactive εγκυκλοπαίδεια, το τελειότερο παράδειγμα (μαζί με το Europa Universalis) της τάσης γνωστής ως gamification στις μέρες μας.
Το Assassin’s Creed II το γνώρισα με τη μορφή βιβλίου. Επέστρεφα, θυμάμαι, τον Δεκέμβριο του 2009 στην Ελλάδα και λίγο πριν φύγω από το παγωμένο Νιούκαστλ, είχα ξεκινήσει να διαβάζω το Assassin’s Creed: Renaissance, το βιβλίο του Όλιβερ Μπάουντεν που περιέγραφε με μία πιο μυθιστορηματική εσάνς τα γεγονότα του παιχνιδιού. Για να καταλάβεις, η ανάγνωσή του με είχε απορροφήσει σε τέτοιο βαθμό που στην πτήση από Λονδίνο για Αθήνα και για πρώτη φορά στα χρονικά όσο πετάω, αρνήθηκα να φάω (!) μη θέλοντας να χάσω χρόνο. Το εν λόγω βιβλίο, φαντάσου, ήταν και ο Δούρειος Ίππος για να μάθω στην τότε κοπέλα μου τα videogames: ούσα παντελώς άσχετη με το «άθλημα», αφού το διάβασε ξεκινήσαμε να παίζουμε παρέα το Assassin’s Creed II με αποτέλεσμα πλέον να διαθέτει Xbox 360 παρέα με όλα τα παιχνίδια της σειράς.
