To Atomic Heart είναι ένας τίτλος που έχει μπει στο ραντάρ μας για περισσότερα από 5 χρόνια, καθώς από την ημέρα που ανακοινώθηκε από την μάλλον άσημη Mundfish (ένα μικρό ρωσικό development team εκείνη την περίοδο), αμέσως κινητοποίησε τις ευαίσθητες χορδές των απανταχού fans του BioShock. Ενδεικτικό είναι ότι στην αρχή η Mundfish ήταν ένα studio που τα μέλη του development team μπορούσαν να μετρηθούν μόλις στα δάχτυλα του ενός χεριού. Παρόλα αυτά, φτάνοντας στις αρχές του 2023 και λίγο πριν το release του Atomic Heart, η ομάδα που εργάστηκε πάνω σε αυτό ξεπερνούσε τα 130 άτομα. Για αυτό, το Atomic Heart αποτέλεσε ένα game που ξεκίνησε σεμνά και ταπεινά και στην πορεία του… γιγαντώθηκε, διεκδικώντας τον τίτλο ενός εκ των πιο αναμενόμενων games των τελευταίων ετών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως έχουμε δει πάμπολλες φορές και στο παρελθόν, το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες… Για να δούμε εάν το Atomic Heart θα καταφέρει να κερδίσει μια θέση στην καρδιά σας… 

Tell it to my (Atomic) Heart…

Το Atomic Heart είναι εμφανές ότι έχει δεχθεί αρκετές επιρροές από τίτλους που σίγουρα μίλησαν στην καρδιά των gamers και έμειναν για πάντα στην ιστορία του gaming. Η αύρα του Bioshock είναι σίγουρα διάχυτη, ενώ όπως θα διαπιστώσετε υπάρχουν έντονες επιρροές από το Half-Life, τα Metro, το Fallout, το Wolfenstein, αλλά και το Duke Nukem. Το Story του Atomic Heart διαδραματίζεται στα μέσα των 50s λίγα χρόνια μετά το τέλος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα alt-history setting, όπου οι δυνάμεις τις ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) όχι μόνο κατόρθωσαν να συνθλίψουν τις δυνάμεις του Γ΄Ράιχ και να σώσουν την ανθρωπότητα, αλλά μέσα σε ελάχιστα χρόνια το επιστημονικό προσωπικό της Σοβιετικής Ένωσης κατόρθωσε να δημιουργήσει μια εξελιγμένη κοινωνία βασισμένη στην ανάπτυξης της Τεχνητής Νοημοσύνης (Kollektiv), αλλά και στο Polymer (οι fans του BioShock αμέσως θα διακρίνουν την «σύνδεση» με το Plasmid), μια επαναστατική ουσία που χαρίζει μια σειρά από υπερδυνάμεις σε όσους την χρησιμοποιούν και άφθονη ενέργεια που τροφοδοτεί την αδάμαστη «Σοβιετική Μηχανή».

Οι κάτοικοι της αχανούς «Σοβιετικές Αυτοκρατορίας», δείχνουν να ζουν σε μια ονειρεμένη κοινωνία στην οποία η υψηλή τεχνολογία μπορεί να βρει τη λύση σε κάθε πρόβλημα. Απαλλαγμένη η ανθρωπότητα από τα «επίγεια» στρέφει το βλέμμα της στην κατάκτηση του Διαστήματος, ωστόσο ως είθισται η ξεχωριστή αυτή ουτοπία δεν θα κρατήσει πολύ. Η ρομποτική τεχνολογία και η Τεχνητή Νοημοσύνη που τα τελευταία χρόνια υπηρετούσαν την ανθρωπότητα στρέφονται εναντίον της, προκαλώντας το χάος και την καταστροφή, με τους ανθρώπους να πληρώνουν για μια ακόμη φορά το «τίμημα» της εξέλιξης τους. Η Σοβιετική Ουτοπία δεν αργεί να μετατραπεί σε μια εφιαλτική δυστοπία και εδώ είναι το σημείο που εισέρχεται ο Major Sergey Nechayev (ή αλλιώς Agent P-3) ένα σκληροτράχηλος «bad-ass» αξιωματικός που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η Σοβιετική εκδοχή του Duke Nukem. Μαζί με τον CHAR-les, ένα high-tech γάντι που… «μιλάει» o Agent P-3 που μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί από τα πιο αγαπημένα action movies των 80s, θα κληθεί όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να βρει τις αιτίες που φέρνουν την Σοβιετική Ένωση (αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο) στο χείλος της καταστροφής…

Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στο Atomic Heart δεν είναι άλλο από την πραγματικά εντυπωσιακή ρετρό-φουτουριστική ατμόσφαιρα που συνδυάζεται άψογα με την Σοβιετική αρχιτεκτονική και την μεταπολεμική αισθητική των 50s. Αν μη τι άλλο το artistic και creative team της Mundfish έδωσε τον καλύτερο του εαυτό κι έκανε εξαιρετική δουλειά στο να δώσει πνοή σε ένα sci-fi Σοβιετικό «what if…» κόσμο που κάθε σπιθαμή του δείχνει να αντλεί έμπνευση από όλα αυτά τα Σοβιετικά themes που πλέον βρίσκονται στη λήθη της ιστορίας (εκτός από τη Βόρεια Κορέα ενδεχομένως). H αγάπη που έδωσαν οι εμπνευστές του Atomic Heart στη λεπτομέρεια αποτελεί το κυριότερο στοιχείο που προσδιορίζει την ιδιαίτερη φύση του εναλλακτικού history setting που πραγματεύεται ο τίτλος της Mundfish. Από τις αιωρούμενες πόλεις που χάνονται στα σύννεφα και τα επιβλητικά κτίρια που επιχειρούν να εκφράσουν το «μεγαλείο» της Σοβιετικής εποχής, μέχρι τα… τεράστια ρομπότ που σκάβουν τη γη, τα Α.Ι. ψυγεία που ερωτοτροπούν με τον ήρωα (!) και λειτουργούν για να του προσφέρουν upgrades, μέχρι τα ιπτάμενα… Lada, αν μη τι άλλο το Atomic Heart βρίθει από φαντασία, όμως το ζήτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο η ατμόσφαιρα, το εντυπωσιακό artistic direction και το εναλλακτικό setting μπορούν να σταθούν από μόνα τους σε περίπτωση που το gameplay κινείται σε μάλλον… safe μονοπάτια.

Atomic Heart of… Glass!

Ουσιαστικά,  το παιχνίδι πρόκειται για ένα ενδιαφέρον μείγμα από first-person shooter, action και survival horror με ολίγον από puzzle-solving στο μείγμα. Χωρίς αμφιβολία, το παιχνίδι δείχνει να έχει κάτι για τον καθένα, καθώς ξεχωρίζει για τον πολυποίκιλο χαρακτήρα του gameplay, δίνοντας στους gamers να προσεγγίζουν τις καταστάσεις όπως εκείνοι το επιθυμούν. Για παράδειγμα, βλέποντας ένα αντίπαλο ρομπότ μπορούν να εφαρμόσουν μια stealth τεχνική ή να οπλίσουν την καραμπίνα τους και… όποιον πάρει ο χάρος ή οι πιο μεθοδικοί να βασανίσουν τους «αντιπάλους» τους με έναν συνδυασμό kinetic, elemental και melee επιθέσεων.

Σε γενικές γραμμές, λόγω και της «ιδιαίτερης» φύσης του παιχνιδιού σε πολλές περιπτώσεις οι παίκτες θα κληθούν να εφαρμόσουν πολλούς και διαφορετικούς ευρηματικούς τρόπους για να μετατρέψουν τους ρομποτικούς αντιπάλους τους σε ένα σωρό από βίδες. Ως είθισται, κάθε ρομπότ (και στη συνέχεια… Mutant) έχει και μια… αδυναμία (κάποια για παράδειγμα δεν αντέχουν τη φωτιά και κάποια άλλα τον πάγο), παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που κάποιες τακτικές μάχης (όπως το stealth για παράδειγμα) μοιάζουν περισσότερο με fillers, χωρίς ουσιαστική ύπαρξη. Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε ότι οι περισσότερες μάχες διακρίνονται για έναν slow-paced «βαρύ» ρυθμό και δεν προσφέρουν μια φάση ανάλογη του Doom όπου οι παίκτες δεν παίρνουν ανάσα. Ωστόσο, η εκτόξευση της αδρεναλίνης στα διάφορα boss fights που θα κληθεί να φέρει εις πέρας ο Major Sergey Nechayev, αποτελεί αναμφίβολα ένα στοιχείο που δεν απουσιάζει από το gameplay.

Σε γενικές γραμμές, αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι το Atomic Heart προωθεί την ιδέα της εξερεύνησης όχι μόνο του κόσμου του, αλλά και των gameplay options που έχετε στη διάθεση σας. Και μιας και αναφερθήκαμε στον κόσμο του, το Atomic Heart αν και ενδεχομένως να προσφέρει την αίσθηση του open-world (και όντως διαθέτει κάποιες περιοχές που προωθούν την ιδέα της εξερεύνησης), ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος της η εμπειρία που προσφέρει είναι… linear όσο δεν πάει, χωρίς όμως αυτό να «χαλάει» την εμπειρία παιχνιδιού που προσφέρει.

Και εάν το αίσθημα της «ελευθερίας» δεν είναι τόσο έντονο σε ότι έχει να κάνει με την προσπάθεια σας να εξερευνήσετε τον κόσμο του Atomic Heart, εκεί που οι gamers μπορούν πραγματικά να αισθανθούν ελεύθεροι είναι στον τρόπο που μπορούν να διαχειριστούν το role-playing κομμάτι του παιχνιδιού. Η δυνατότητα να κάνετε rebuild τον χαρακτήρα σας χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψετε resources για τα skills σίγουρα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα για τον τρόπο προσέγγισης σας στο gameplay μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Δεν σας αρέσει ένα συγκεκριμένο skill tree που έχετε ακολουθήσει, κανένα απολύτως πρόβλημα… καθώς μπορείτε να δοκιμάσετε εύκολα ένα άλλο set ικανοτήτων του χαρακτήρα σας. Αυτή η «ελευθερία» αποτυπώνεται και στο κομμάτι του εξοπλισμού σας, παρά το γεγονός ότι ο διαθέσιμος χώρος στο inventory σας είναι μικρός. Με πλήθος από upgrades και modifications για τα όπλα σας, αλλά και τον μηχανισμό του crafting να αποδίδει στο σύνολο του αδιαμφισβήτητα το Atomic Heart έχει βρει τον τρόπο για να μην το βαριέσαι εύκολα.

Broken (Atomic) Heart?  

Κρίνοντας με βάση τα παραπάνω, το Atomic Heart κατορθώνει να προσφέρει μια solid εμπειρία παιχνιδιού στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Παρόλα αυτά, όπως και η «Σοβιετική Μηχανή» σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, στηριζόταν έντονα στην εικόνα και λιγότερο στην ουσία του πράγματος, θάβοντας κάτω από το χαλάκι πολλές από τις αδυναμίες της, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το Atomic Heart. Φαινομενικά όλα δείχνουν να δουλεύουν ρολόι σε ότι έχει να κάνει με το κομμάτι του gameplay, ωστόσο αδυναμίες υπάρχουν και μάλιστα γίνονται πιο ορατές όσο «ξεθωριάζει» ο αρχικός ενθουσιασμός του πρώτου μισαώρου.

Συγκεκριμένα, τα πολυάριθμα bugs και glitches αδιαμφισβήτητα «προβληματίζουν», με ορισμένα από αυτά να είναι μάλιστα… game breaking (μια σειρά από puzzles απλώς… κολλούσαν), ενώ τα διάφορα pop-ups (περίεργες ανεξήγητες εμφανίσεις χαρακτήρων σχεδόν από το… πουθενά), σίγουρα χαλούν την ροή της δράσης. Μια παρόμοια κατάσταση εντοπίζουμε και στα visuals, όπου σε γενικές γραμμές το artistic design και η αισθητική δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα σας αφήσουν με το στόμα ανοικτό, όμως σε κάποιες στιγμές κάνουν την εμφάνιση τους low-polygon textures, που μοιάζουν ότι είναι προ… πενταετίας. Επίσης, τα λιγοστά save slots και η απουσία διαχείρισης τους, μπορεί πολλές φορές να σας οδηγήσει στο να εκκινήσετε από ένα σημείο πολύ πίσω, ενώ και η A.I. δείχνει σε πολλές περιπτώσεις αδύναμη, ακολουθώντας σταθερά βαρετά patterns. Παρόλα αυτά, το performance δεν είναι κακό χωρίς ιδιαίτερα frame drops και lag. 

Τα παραπάνω αναδεικνύουν ουσιαστικά την απουσία σωστού polish στο παιχνίδι, με τους developers να δημιουργούν κάτι πολύ «μεγάλο», πέραν από τις δυνατότητες τους, το οποίο στο τέλος δεν μπορούσαν να το ελέγξουν και να το… τιθασεύσουν. Σε ότι έχει να κάνει με τον ήχο και το soundtrack, εδώ πραγματικά το Atomic Heart είναι κορυφή. Οι διάλογοι είναι άφθονοι, αν και έχουμε μια υπέρμετρη χρήση του F… Word από τον ήρωα και στιγμές που κάποιες στιγμές γίνονται περισσότερο «κωμικές» από όσο θα έπρεπε. Η δε σχέση «αγάπη – μίσους» με το A.I. γάντι CHAR-les βγάζει γέλιο, όμως μετά από ένα σημείο και έπειτα καταντάει… κουραστική. Το δε soundtrack που φέρει την υπογραφή του Mick Gordon, του συνθέτη που έχει συνδεθεί με τα τελευταία Doom games είναι ένα μικρό έπος από μόνο του, καθώς συνδυάζει από κλασική μουσική και σοβιετική όπερα, μέχρι ρωσικές ροκιές και δυνατά beats που αν μη τι άλλο προσθέτουν ακόμη περισσότερους πόντους στη συνολική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

My (Atomic) Heart Will go on!

Ολοκληρώνοντας το review μας πάνω στο magnus opus της Mundfish Games, το Atomic Heart είναι ένας τίτλος που μπορεί ναι μεν να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά είναι εξαιρετικά διασκεδαστικός με αρκετές χτυπητές αδυναμίες. Το παιχνίδι φώναζε για περισσότερο «polish», όμως είναι κάτι που το βλέπουμε συχνά στον κόσμο του gaming, με τίτλους που ξεκινούν δειλά και μεταμορφώνονται στην πορεία του χρόνου, σε blockbuster υπερπαραγωγές! Αναμφίβολα, δεν θα μας χαλούσε ένα sequel στο οποίο οι developers θα διόρθωναν πολλά από τα κακώς κείμενα και θα παρουσίαζαν μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Ακόμη κι έτσι όμως το Atomic Heart, σίγουρα μπορεί να κερδίσει επάξια μια θέση στην gaming library σας.

Ανάπτυξη: Mundfish Games Έκδοση: Focus Home Interactive Διάθεση: AVE 

ΓΡΑΦΙΚΑ: 83%

ΗΧΟΣ: 89%

GAMEPLAY: 70%

ΑΝΤΟΧΗ: 62%

ΓΕΝΙΚΑ: 76%