Τo The Squid Game είναι το αδιαφιλονίκητο “talk of the town” των ημερών, καθώς όπως ήδη θα γνωρίζετε, η “hot” σειρά του Netflix έχει καταφέρει να σπάσει κάθε ρεκόρ, πραγματοποιώντας νούμερα τηλεθέασης που η δημοφιλής πλατφόρμα video streaming δεν έχει δει ξανά στο παρελθόν. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Ted Sarandos, υπεύθυνος διευθύνων σύμβουλος του Netflix, το αποκαλεί την πιο πετυχημένη σειρά όλων των εποχών στη δημοφιλή πλατφόρμα, η οποία δεν στηρίζεται στην αγγλική γλώσσα.
Παρακολουθώντας και τα 9 επεισόδια, διαπίστωσα ότι η επιτυχία του δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς μπορεί επιδερμικά να μοιάζει με μια νέα εκδοχή του Hunger Games, ωστόσο το πόνημα του Hwang Dong-hyuk (που κατάφερε να το ολοκληρώσει, ύστερα από δουλειά 10 ετών) είναι πολλά περισσότερα από ένα φαντασμαγορικό survival death match, με μπόλικο gore και ωμές σκηνές βίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μια παρουσίαση όλων των παθογενειών που γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα, σε μια κοινωνία όπως η Νοτιοκορεατική, η οποία έχει γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού εκ των έσω. Αποτελώντας για δεκαετίες μία από τις «ατμομηχανές» του ασιατικού οικονομικού θαύματος, η χώρα στην οποία δραστηριοποιούνται ορισμένοι από τους μεγαλύτερους οικονομικούς κολοσσούς του παγκόσμιου επιχειρείν (τόσο στους κλάδους της τεχνολογίας, όσο και της αυτοκινητοβιομηχανίας) δείχνει να έχει δύο παράλληλα πρόσωπα όπως η θεότητα Ιανός…
Από τη μία έχουμε το πρόσωπο της εξέλιξης και της καινοτομίας, μιας χώρας που όλα είναι πιθανά φτάνει να το θελήσεις (διαχρονικό premise του συστήματος) και να το προσπαθήσεις και που έχει τα χαρακτηριστικά μιας τεχνολογικής υπερδύναμης. Από την άλλη, η άλλη πλευρά του νομίσματος έχει να κάνει με μια «υπερδύναμη» οικιακού χρέους, καθώς η Νότιος Κορέα είναι η 2η χώρα σε νοικοκυριά που χρωστάνε στον τραπεζικό κλάδο. Εκατομμύρια Κορεάτες είναι εγκλωβισμένοι και φτωχοποιημένοι, καθώς λόγω των υπέρογκων χρεών τους στις τράπεζες αναγκάζονται να ζήσουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Καριέρες και ζωές κατεστραμμένες, ανθρώπινες σχέσεις στο ναδίρ, δουλειές και ευκαιρίες «πουθενά» και το εκρηκτικό αυτό μείγμα δημιουργεί μια κοινωνία ανισοτήτων και έντονων αντιθέσεων που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη ανέχεια.
Από τη μία έχουμε το glamour, τους ουρανοξύστες της Σεούλ, την K-Pop που σαρώνει στα μουσικά charts και τους τεχνολογικούς γίγαντες και από την άλλη τους underdogs που φλερτάρουν συχνά με την παρανομία και ζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Είναι όλοι εκείνοι οι άτυχοι που έπαιξαν (ή καλύτερα τζόγαραν) και «έχασαν» σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες. Το The Squid Game, είναι εκείνο που τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία, μια ευκαιρία που το ίδιο το σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να τους χαρίσει. Μια αίσθηση «ισότητας» που ποτέ δεν είχαν στον έξω κόσμο. Για αυτό και κάποιοι αποφασίζουν την επιστροφή τους σε αυτό όταν με «δημοκρατική διαδικασία» (μάλλον μία ακόμη ψευδαίσθηση του συστήματος ότι σου δίνει το δικαίωμα της επιλογής) τους τίθεται μετά το θανατηφόρο πρώτο αγώνισμα, προτιμώντας την «ασφάλεια» του παιχνιδιού από την ωμότητα του έξω.
Πρόκειται για τα άτομα που προέρχονται από κάθε κοινωνική τάξη και είναι ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου. Μια διεξοδική ματιά άλλωστε στους χαρακτήρες πιστοποιεί το παραπάνω, καθώς έχουμε τον «μορφωμένο» της γειτονιάς που… παραστράτησε, τον αιώνιο καταφερτζή – loser, τον εγκληματία, τον μετανάστη που παλεύει διαρκώς για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, τον ηλικιωμένο που ζει ξεχασμένος από τους δικούς του και κάτω από το όριο της φτώχειας και την Βορειοκορεάτισσα που το ίδιο το σύστημα δεν την αποδέχεται και την αποκαλεί ως εχθρό. Σε αυτό το πλαίσιο και δημιουργώντας τους παραπάνω ήρωες, η σειρά του Hwang Dong-hyuk “δένει” με ξεχωριστή μαεστρία μια σειρά από γεγονότα που έχουν ριζώσει στις ψυχές των Νοτιών Κορεατών. Γεγονότα όπως ο πόλεμος με την Βόρεια Κορέα, η έλευση των οικονομικών μεταναστών ή οι απεργίες στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες (που στοίχισαν τη ζωή σε πολλούς εργάτες), ξετυλίγονται μέσα από τα βιώματα των κεντρικών χαρακτήρων της σειράς. Κάθε ήρωας, δείχνει και να συμβολίζει το αποτέλεσμα μιας διαφορετικής περιόδου που διαμόρφωσε το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι της Κορέας.
Στο επίκεντρο όλων αυτών βέβαια είναι η φθοροποιός δύναμη του χρήματος. To χρήμα στη σειρά είναι εκείνο που αποτελεί το σκοπό που αγιάζει τα μέσα, ένας κοινωνικός «οδοστρωτήρας» που διαλύει κάθε συμπόνοια στον συνάνθρωπο και κάθε πίστη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μάλιστα, όταν το αίσθημα της επιβίωσης συναντάει την δίψα για χρήμα, τότε ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε κάτι χειρότερο από κτήνος, ξυπνώντας έντονα μέσα του αρχέγονα και πρωτόγονα συναισθήματα, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τις πανανθρώπινες αξίες του πολιτισμού. Αλήθεια όμως για ποιον πολιτισμό, όμως μιλάμε σήμερα; Έναν πολιτισμό που τζογάρει και καταστρέφει ζωές και υπολήψεις. Ένα «πολιτισμό» που βασίζεται σε ένα σύστημα, στο οποίο οι πάντες είναι αναλώσιμοι, από τους παίκτες μέχρι τους θεματοφύλακες του παιχνιδιού, με την ψευδαίσθηση του «ίσου» να δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα ακόμη και σε ένα κλειστό και ελεγχόμενο σύστημα, όπως είναι το ίδιο το παιχνίδι του Καλαμαριού.
To The Squid Game απεικονίζει πλήρως τις παθογένειες μιας κοινωνίας δυτικού τύπου που αναζητάει συνεχώς την ταυτότητα της και απέχει κατά πολύ από την περίοδο των παχιών αγελάδων των μεταπολεμικών χρόνων και του American dream των 80s / 90s. To σύστημα έχει πλέον κορεστεί, έχει φτάσει στα όρια του και αυτό γίνεται κάτι παραπάνω από εμφανές όχι μόνο στο The Squid Game, αλλά και στη δική μας καθημερινότητα (χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Σεούλ). Παράλληλα, Το The Squid Game αποτελεί μια ευρύτερη κριτική όχι μόνο του καπιταλισμού εν γένει και των αποτελεσμάτων του στις μεταμοντέρνες κοινωνίες, αλλά και όλων των υπόλοιπων «συστημάτων» που διαχρονικά θέτουν τους «κανόνες». Για παράδειγμα, είναι εμφανείς οι επιρροές στην ιεραρχία του παιχνιδιού της κομμουνιστικής φιλοσοφίας, ενώ και ο χριστιανισμός (θρησκεία γενικότερα) δεν βγαίνει από το κάδρο. Και εάν σε ένα παιδικό παιχνίδι οι “κανόνες” βγάζουν μια αγνότητα, το νόημα είναι ότι στον έξω κόσμο πολύ απλά δεν υπάρχουν κανόνες και δεν υπάρχει καμία “παιδική αθωότητα”!
Δυστυχώς, όσο θα συνεχίζουν να υπάρχουν κουμπαράδες με μορφή γουρουνιού πάνω από το κεφάλι μας, τόσο πιο πολύ θα χάνουμε την ανθρώπινη υπόσταση μας… Αιώνιοι χαμένοι σε ένα βίαιο παιχνίδι χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
