Αναφέροντας την πιο απαισιόδοξη εκτίμηση, σε περίπου μισό δισεκατομμύριο χρόνια από σήμερα, ο Ήλιος φαίνεται πως θα “μεγαλώσει”, όπως και η επίδρασή του στην υπερθέρμανση του πλανήτη μας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η Γη να μετατραπεί σ’ ένα ξερό “σεληνιακό” τοπίο, στο οποίο δε θα επιβιώσει τίποτα περισσότερο από κάποιες μορφές μικροβιακής ζωής…
Μπορεί να μη ζούμε τότε, κάποιοι όμως έχουν από τώρα ανησυχίες σχετικά με το ζήτημα. Η NASA έρχεται να τις “διασκεδάσει”, με ένα φιλόδοξο σχέδιό της που θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα και θα δώσει στη Γη… παράταση ζωής. Το πλάνο της NASA περιλαμβάνει τη… μετακίνηση της Γης σε μία πιο… κατοικήσιμη ζώνη, από αυτήν που βρίσκεται σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε εξαρχής, δεν πρόκειται για μία απλή διαδικασία, καθώς χρειάζεται περί τα 10 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Είναι, πάντως, ο τρόπος που έχει βρει η NASA για να σωθεί η ανθρωπότητα, σε μία εποχή που τα εξωτερικά στρώματα του Ήλιου θα επεκταθούν, έχοντας δυσάρεστες συνέπειες για τον πλανήτη μας. Αν η Γη σε μία τέτοια κατάσταση παραμείνει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, το νερό και η ατμόσφαιρά της κυριολεκτικά θα “βράσουν” και, στη συνέχεια, ο πλανήτης μας θα γίνει και αυτός ένας μικρός “ήλιος”. Καθώς αυτό το ενδεχόμενο δε φαίνεται να… ενθουσιάζει, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τη Γη ως… σπίτι για τους απογόνους μας, η λύση είναι η… μετακίνησή της. Και καθώς στη NASA πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αναβάλλει κάποιος, για… μερικά δισεκατομμύρια χρόνια μετά, κάτι που μπορεί να κάνει σήμερα, έχουν ξεκινήσει ήδη να εφαρμόζουν το σχέδιό τους.
Σχετικές σκέψεις και ενέργειες έχουν ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’70. Το όλο project χρησιμοποιεί τη λεγόμενη “gravity assist” (“βαρυτική βοήθεια”) και ήδη έχει αξιοποιηθεί πρακτικά στην περίπτωση δορυφόρων που πρέπει να αλλάξουν πορεία, να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν. Η πρώτη σημαντική αξιοποίηση αυτής της τεχνικής πραγματοποιήθηκε όταν το διαστημικό σκάφος Voyager 2 απέκτησε ώθηση από τον Δία για να φτάσει στον Κρόνο και κατόπιν από τον Κρόνο και τον Ουρανό για να επιστρέψει από το ταξίδι του. Έχει, επίσης, χρησιμοποιηθεί για να επιβραδύνει δορυφόρους -ο Galileo επιβραδύνθηκε κοντά στην Ιώ ώστε να μπορέσει να περάσει από το Δία- αλλά και για να κατευθύνει δορυφόρους που έχουν λάθη στην πορεία τους, όπως έναν γεωσύγχρονο δορυφόρο που δεν μπορεί να συγχρονιστεί στη σωστή ταχύτητα και θέση. Η “βαρυτική βοήθεια” μπορεί να οδηγήσει τους δορυφόρους να κινούνται σε ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές που θα μπορούσε να τους παρέχει οποιοδήποτε καύσιμο.
Η ιδέα είναι ιδιαίτερα απλή… Αν δοκιμάσετε να πλησιάσετε ένα δορυφόρο κοντά σε έναν πλανήτη, το βαρυτικό πεδίο του πλανήτη αυτού θα τον “αρπάξει”. Εάν ο δορυφόρος πηγαίνει κατευθείαν πάνω σε έναν πλανήτη, τότε απλά θα πέσει σ’ αυτόν και θα διασκορπιστεί στο έδαφος. Αν κινείται, όμως, περνώντας ξυστά από τον πλανήτη, παρόλο που θα εξακολουθεί να έλκεται από τη βαρύτητά του -κάτι που θα προσθέσει στη δυναμική του- θα ακολουθήσει κατά την πτώση την καμπύλη που σχηματίζει ο πλανήτης και στη συνέχεια, παίρνοντας φόρα από αυτή τη διαδικασία, θα επιστρέψει πίσω στο διάστημα.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε αυτή τη διαδικασία με το να δοκιμάσετε να αρπάξετε από το χέρι έναν φίλο σας, όσο αυτός τρέχει πλησιάζοντας προς εσάς. Μπορεί αρχικά να τον τραβήξετε προς το μέρος σας, αλλάζοντας την κατεύθυνσή του ακόμη και επιταχύνοντας την πορεία του, στη συνέχεια όμως, επιταχύνοντας εκείνος θα καταφέρει να φύγει και πάλι μακριά σας.
Καθώς, όμως, ένας δορυφόρος αποκτά νέα κατεύθυνση και δυναμική με τη βοήθεια του “gravity assist”, το ίδιο συμβαίνει και με τον πλανήτη από τον οποίο περνάει, ο οποίος αλλάζει επίσης την κατεύθυνση και την ορμή του. Δεδομένου, όμως, ότι ένας πλανήτης είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από έναν δορυφόρο, αυτή η αλλαγή και η μετακίνησή του δε γίνεται ιδιαίτερα αισθητή. Το σχέδιο της NASA, λοιπόν, είναι να πραγματοποιήσει τις σχετικές ενέργειες με κάτι πολύ μεγαλύτερο, έναν αστεροειδή που θα… μεταφέρει γύρω από τη γη. Στον αστεροειδή θα τοποθετηθούν πύραυλοι, που θα παίρνουν ενέργεια από τον ήλιο, ώστε να επηρεάσουν την τροχιά του. Περνώντας αυτός ο αστεροειδής γύρω από τη Γη, θα μπορούσε να αλλάξει τη δυναμική της και σταδιακά, αν αυτό επαναληφθεί πολλές φορές, θα μπορούσε να τη “ρυμουλκήσει” μακριά από τον Ήλιο, αλλά και την επικίνδυνη ζώνη υπερθέρμανσης.
Τα κακά νέα είναι ότι αυτό δεν είναι ούτε γρήγορη αλλά ούτε και απλή διαδικασία. Θα πρέπει να επαναληφθεί τουλάχιστον έξι χιλιάδες φορές, ώστε να έχει αποτέλεσμα – με ορισμένες εκτιμήσεις, μάλιστα, να αναφέρουν ότι θα μπορούσε να γίνει έως και για ένα εκατομμύριο φορές. Στα ενδιάμεσα περάσματα, ο αστεροειδής θα πρέπει να κατευθυνθεί προς το Δία ή τον Κρόνο, οι οποίοι θα μπορούσαν να του δώσουν τη “βαρυτική βοήθεια” ώστε να τον κατευθύνουν ξανά στη Γη. Κάθε πέρασμα θα έφερνε τον αστεροειδή σε απόσταση μεταξύ 16.000 και 10.000 μιλίων από τη Γη. Κάθε λάθος θα είχε ως αποτέλεσμα ή να χαθεί ο αστεροειδής ή ακόμη και να χτυπήσει τη γη, σκοτώνοντας τα πάντα σ’ αυτήν, με την πιθανή εξαίρεση των μικροβίων. Σε κάθε περίπτωση, σε σύγκριση με την έτσι κι αλλιώς καταστροφή της γης λόγω της υπερθέρμανσης από τον Ήλιο, η πιθανότητα της καταστροφής σε αυτή την περίπτωση φαίνεται μικρότερη.
Για όσους ζουν κοντά σε ακτές, βέβαια, θα υπάρχουν μερικά επιπλέον προβλήματα. Η έλξη του αστεροειδούς στις παλίρροιες υπολογίζεται δέκα φορές μεγαλύτερη από την έλξη της Σελήνης. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει θύελλες, τσουνάμι και χαοτικές εποχιακές αλλαγές. Θα πρέπει, επίσης, τα περάσματα του αστεροειδούς να υπολογιστούν με ακρίβεια, ώστε να μην αλλάξουν την περιστροφή της Γης, δίνοντάς μας, ας πούμε, μία μέρα 23 ωρών. Ακόμα κι αν μετακινήσουμε τη Γη -ιδανικά εκεί που βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης Άρης– αυτό θα σήμαινε ότι θα είχαμε μία διαφορετική τροχιά γύρω από τον Ήλιο, αλλά και τον Άρη ως νέο γείτονα, κάτι το οποίο επίσης είναι κάτι που θα μπορούσε να επηρεάσει τη δική μας τροχιά.
Τα καλά νέα, βέβαια, είναι ότι, παρά τις δυσκολίες που θα προκύψουν και τα δύσκολα “σταυρόλεξα” που πρέπει να λύσει η NASA κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας, αν πετύχει θα μας δώσει άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια κατοικησιμότητας στη Γη – τη στιγμή που τώρα οι αισιόδοξες εκτιμήσεις μιλούν για 3 δισεκατομμύρια χρόνια και οι απαισιόδοξες για μισό δισεκατομμύριο.
Τι λέτε αξίζει τον κόπο η προσπάθεια;
Πηγή: io9
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.