Ας δείξουμε λίγη… συμπόνια. Τα παραβατικά άτομα είναι μπερδεμένες όσο δεν παίρνει άλλο ψυχές. Θα μπορούσαν φυσικά να κάνουν άλλα πράγματα από το να συχνάζουν σε κακόφημα μέρη και να παρανομούν, αλλά το μυαλό τους έχει «κλειδώσει». Είναι μία ξεχωριστή, ειδική ράτσα. «Κατεστραμένη», αλλά μοναδική και αυτή με τον τρόπο της.
Ο Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James) τους βάζει κάτω από το μικροσκόπιο, και ποντάροντας στο α λα Reservoir Dogs κουβεντολόι, βγάζει το διόλου εντυπωσιακό lifestyle τους στη φόρα, αφήνοντας το ψεύτικο cool τους στην πόρτα… Ατελείωτη βροχή παραγωγής Νέας Ορλεάνης, ψιλοσαράβαλα αμάξια, δερμάτινα, απαίσια κοστούμια, μόνιμα ένα συννεφάκι καπνού από τσιγάρο στο πλάνο και πανταχού παρούσα η ατμόσφαιρα του 2008 και της οικονομικής κρίσης. Την ώρα που ο εκτελεστής Brad Pitt ψάχνει να εκτελέσει δύο τσιράκια που έκλεψαν μία χαρτοπαικτική λέσχη μαφιόζων, Barack Obama, George W. Bush και John McCain μιλούν για την κρίση που χτύπαγε τότε κόκκινο. Η σκληρότητα της εποχής «βάφει» τα πάντα με κυνισμό.
Ο Ray Liotta που είχε «στήσει» την πρώτη κλοπή της λέσχης, κατηγορείται και τσακίζεται άσχημα, πληρώνοντας την κακή του φήμη. O Pitt θα μπει στο κατόπι των πραγματικών υπεύθυνων (βλέπε κατατρομαγμένος Scoot McNairy και χείριστο junkie Ben Mendelsohn), θα αγνοήσει την βοήθεια που δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να προσφέρει ο διαταραγμένος hitman James Gandolfini, και θα συνεχίσει σόλο. Πριν πατήσει την σκανδάλη, θα κουβεντιάσει με όλους. Αργά και σταθερά. Σαν μία φωτιά που φουντώνει, από την εμπειρία, την αυτοσυγκέντρωση και την ανάλυση. Το σταθερό χέρι στο τέλος μοιάζει με την φυσιολογική κατάληξη όλων των παραπάνω…
Και μόνο από την δύναμη που «σκάει» η ατάκα-συμπέρασμα-κατακλείδα του Pitt στο τέλος, «Η Αμερική δεν είναι μία χώρα, είναι μία μπίζνα», η κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος Cogan’s Trade του George V. Higgins του 1974, θεωρείται επιτυχημένη. Σε μία χώρα όπου όλα καταρρέουν, μία εκδίκηση ή ένα ξεκαθάρισμα, μοιάζει το τελευταίο όμορφο πράγμα, την στιγμή που η κάμερα «ρουφάει» τις απλές, ξεκάθαρες σκηνές, όπου κάθε είδους παράνομοι και losers συζητούν στην δική τους πραγματικότητα και χωροχρόνο. Το Killing Them Softly αντί για δράση προτάσει τον διάλογο και οι εγκληματίες αναλύουν τις «καμένες» ψυχοσυνθέσεις τους…Ας το κουβεντιάσουμε. Και βλέπουμε…
