Ο «χορός» είχε ξεκινήσει από την περασμένη (την τρέχουσα δηλαδή) γενιά κονσολών: οι εταιρείες, μπαρουτιασμένες που έμεναν έξω από το παιχνίδι των μεταχειρισμένων, ανήγαγαν την εν λόγω αγορά σε νούμερο ένα πρόβλημά τους. Όχι άδικα.
Τα μεταχειρισμένα αντικατέστησαν στην ουσία την πειρατεία των 90s και εξελίχθηκαν γρήγορα σε ενοχλητικότατο βραχνά. Κάτι το multiplayer, κάτι τα δίκτυα και οι gaming παροχές τους και κάτι οι λοιπές υπηρεσίες, οι πειρατές αποφάσισαν να κάνουν «ρεσάλτο»και μολονότι στο νέο τους σκαρί δεν σήκωσαν τον «Jolly Roger», κατάφεραν να γίνουν εξίσου διαβόητοι. Η ολοένα διευρυνόμενη αγορά των μεταχειρισμένων, βλέπεις, είχε χώρο και ευκαιρίες κερδοφορίας για όλους πλην των ίδιων των εταιρειών και, το καλύτερο, απολύτως νόμιμα –εν αντιθέσει με την ορίτζιναλ πειρατεία. ‘Κονομούσε ο πωλών, ‘κονομούσε ο μουστερής, ‘κονομούσε κι ο ενδιάμεσος αλλά ποτέ η εταιρεία παραγωγής ή έκδοσης του παιχνιδιού ή πολύ περισσότερο η κατασκευάστρια της εκάστοτε κονσόλας. Στη γενιά συστημάτων που μας κρατά ακόμα συντροφιά, η λύση αν και μεσοβέζικη βρέθηκε και έμοιαζε να αποφορτίζει κάπως την κατάσταση: οι παίκτες ήταν ελεύθεροι να αγοράζουν και να πουλούν μεταχειρισμένους τίτλους με τις εταιρείες, τη μία μετά την άλλη να υιοθετούν το «Online Pass», έναν κωδικό μιας χρήσης που ξεκλείδωνε το multiplayer και προσέφερε πρόσβαση σε –δωρεάν και επί πληρωμή- DLC (downloadable content, το έξτρα περιεχόμενο ελληνιστί). Είχε χρησιμοποιήσει τον κωδικό ο προηγούμενος κάτοχος του παιχνιδιού; Έδινες $10/10€ και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Διάβασε το υπόλοιπο αφιέρωμα στο gameslife (Προσοχή: Είναι τεράστιο!).
