Σκηνοθεσία: Lee Daniels
Πρωταγωνιστούν: Gabourey ‘Gabby’ Sidibe, Mo’Nique, Lenny Kravitz, Mariah Carey, Mo’Nique, Paula Patton
Έμοιαζε πολύ απίθανο για να είναι αληθινό… Το Hollywood αποφάσισε να μπει στα σπίτια κατεστραμμένων ψυχών; Συγκεκριμένα μίας μαύρης δεκαεξάχρονης που βιάζεται σωματικά και ψυχικά από πατέρα και μητέρα και που παλεύει με όλες τις δυνάμεις της να βγει στο φως; Οι καλοπροαίρετοι θα πουν πως οι παραγωγοί πλέον τολμούν και αγγίζουν θέματα που κάνουν «τζιζ». Οι πολέμιοί τους θα πουν πως μια και τα σενάριο στερεύουν, πρέπει τα concept να βρεθούν από άλλα μετερίζια. Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για “ghettotainment”, δηλαδή παρωδούμε την προβληματισμένη μαύρη κοινότητα για χάρη της ψυχαγωγίας του λευκού ακροατηρίου…
Δεν αρμόζει όμως τόση γκρίνια. Το αντίθετο. Υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη, μοναδική ειλικρίνεια και δύναμη σε τούτη εδώ την ιστορία που πολλές ψυχές δεν την έχουν απλώς παρακολουθήσει στην τηλεόραση, αλλά τη ζουν αυτούσια… Από την αρχή της ταινίας η ηρωίδα της ταινίας ζητάει τη συμπάθειά μας και την έχει. Η υπέρβαρη Precious που «τσακίζεται» απάνθρωπα καθημερινά από πατέρα και μητέρα, διώχνει τους δαίμονες ονειροπολώντας, μιλώντας σε κοινωνικούς λειτουργούς (απίστευτη η αμακιγιάριστη Mariah Carey) και πασχίζει να μάθει να διαβάζει σε ειδικά σχολεία. Έχει ήδη ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν και δε γνωρίζει πως έρχεται και δεύτερο…
Και οι δύο γυναίκες θα μπορούσαν να τσακιστούν επάνω σε τεράστια βράχια τυποποίησης. Όμως η κακοποιημένη Precious που την ερμηνεύει όσο ρεαλιστικά πρέπει η Gabourey Sidibe και η φριχτά βίαιη και αποτρόπαιη μητέρα της –τρομακτικά αληθινή η stand-up κωμικός (!) Mo’Nique, μόνο γραφικές δεν καταλήγουν. Είναι… αυτές που είναι, πρωταγωνίστριες μίας σκληρής ιστορίας, που ωστόσο δεν θα σε στείλει και στο μπαρ για να πιεις κάτι δυνατό για να συνέλθεις. Υπάρχει η ωμή θεματολογία, υπάρχει χώρος όμως και για βιασμένο ρομαντισμό, ακόμα και για κάποιες επιτηδευμένες αναφορές. Αλλά μπορεί να θεωρήσει κανείς «τραβηγμένες» όλες αυτές τις ατυχίες που πέφτουν στο κεφάλι της μικρής; Εάν κοιτάξει τριγύρω του δεν θα δει τον κόσμο πακεταρισμένο και με γιρλάντες. Και για φανταστείτε το Χάρλεμ του 1987…
Το φιλμ κερδίζει το δικαίωμα να ασχοληθεί με το θέμα που καταπιάνεται και ακόμα και όταν ο Lee Daniels δείχνει σκηνοθετικά πως κάποιες στιγμές φοβήθηκε μήπως τρομάξει το κοινό του με το θέμα, οι φορές που σε ταρακουνάει η Μονάκριβη δεν ξεχνιούνται…
****
