Γιατί μερικές γλώσσες προγραμματισμού κατακτούν τον κόσμο, ενώ κάποιες άλλες παραμένουν στην αφάνεια; Δύο ακαδημαϊκοί από το Princeton και το Πανεπιστήμιο Berkeley στην Καλιφόρνια προσπαθούν να λύσουν αυτό το… “μυστήριο του σύγχρονου κόσμου”.
Και πιστεύουν ότι η απάντηση μπορεί να κρύβεται στο πόσο καλά τεκμηριωμένη είναι μία γλώσσα. Ή στην παραδοχή ότι ο μέσος προγραμματιστής δεν έχει το χρόνο ή τη διάθεση να μάθει περισσότερα από μία… “χούφτα” εργαλείων προγραματισμού. Η ακόμη και να σχετίζεται με την ηλικία του, καθώς και μία τάση που υπάρχει από παλιά σε κάποιους να δημιουργούν κάτι έξυπνο αλλά εντελώς ανέφικτο στο να υλοποιηθεί. Ένας άνδρας, όμως, που ονομάζεται, Tamir Kahson, έχει μία διαφορετική απάντηση για το ζήτημα: θεωρεί ότι όλα έχουν να κάνουν με το… μούσι κάποιων.
Σύμφωνα με τη διασκεδαστική ανάλυση του Kahson, υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ της επιτυχίας μίας γλώσσας προγραμματισμού και του μήκους των… τριχών στο πρόσωπο του ανθρώπου που τη δημιούργησε. Και το θέμα είναι ότι η “ιστορία” έως τώρα έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την τοποθέτησή του.
Ας ξεκινήσουμε με την αναφορά στην C, μία από τις πλέον επιτυχημένες γλώσσες προγραμματισμού όλων των εποχών. Στα Bell Labs, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αξιοποιήθηκε για το “χτίσιμο” του λειτουργικού σύστηματος UNIX που αποτελεί πραγματική “ραχοκοκαλιά” για τη σύγχρονη πληροφορική. Τριάντα χρόνια αργότερα, παραμένει η πιο δημοφιλής γλώσσα προγραμματισμού στον κόσμο, σύμφωνα με πολλές μελέτες.
Ορισμένοι αποδίδουν την επιτυχία της στο δημιουργικό βιβλίο του Brian Κernignan “The C Programming Language”. Κάποιοι άλλοι επισημαίνουν την ιδιοφυΐα των σχεδιαστών της C, του Ken Thompson και του Dennis Ritchie. Αλλά πέρα από ιδιοφυΐες, κάποιος μπορεί να επισημάνει ότι είχαν και οι δύο πολύ μεγάλες… γενειάδες.
Έχει “αποδειχθεί”, παράλληλα με αυτό ότι το απλό… μουστάκι μπορεί να περιορίσει μία γλώσσα προγραμματισμού από το να φτάσει πάρα πολύ ψηλά. Σ’ αυτό συνηγορούν μερικά ακόμη παραδείγματα, όπως ο Joe Armstrong, εφευρέτης της Erlang που είχε μουστάκι, ο Larry Wall της Perl, αλλά και ο Thomas Kurtz της Basic. Όλες αυτές οι γλώσσες έχουν επηρεάσει την πληροφορική με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, όχι όμως τόσο όσο κάποιες άλλες με εφευρέτες που είχαν περισσότερες… τρίχες στο πρόσωπό τους.
Όπως μπορεί εύκολα να φανταστεί κάποιος, “υιοθετώντας” αυτή την “τρελή” θεωρία, ένα μουστάκι είναι καλύτερο από το… τίποτα. Παραδείγματα γι’ αυτό οι δημιουργοί κάποιων άλλων γλωσσών που έμειναν στην αφάνεια (Kristen Nygaard – SIMULA, Jean Ichbiah – Ada, Simon Peyton Jones – Haskell) και οι οποίοι δεν είχαν ούτε μούσι ούτε καν ένα μουστακάκι.
Συνεχίζοντας να επιχειρηματολογεί πάνω στη συγκεκριμένη θεωρία, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο δημιουργός της Pascal, Niklaus Wirth, είχε γενειάδα, παρ’ όλα αυτά ποτέ η”εμβέλεια” της γλώσσας αυτής δεν ήταν όση της C της C+ ή της Java. Αλλά θα μπορούσε να θέσει ως αντεπιχείρημα το γεγονός ότι είχε χρησιμοποιηθεί στα πρώτα Macintosh – υπολογιστές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Αφήστε που ο Anders Hejlsberg, ο άνθρωπος δηλαδή που μορφοποίησε τη γλώσσα σε Turbo Pascal δεν είχε ποτέ ούτε καν… μουστάκι.
Άλλη μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Η Grace Hopper, το μυαλό πίσω από την Cobol, μια δημιουργική γλώσσα που χρονολογείται από το 1959 και χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Προφανώς, ως γυναίκα δε θα μπορούσε να έχει γενειάδα, οπότε τη γλύτωσε από την “κατάρα” της αποτυχίας των προγραμματιστών που δεν έχουν μούσι.
Φαίνεται, πάντως, ότι και οι άνθρωποι που δημιούργησαν τις -ανερχόμενες σήμερα- γλώσσες προγραμματισμού γνωρίζουν την έρευνα και τις θεωρίες του Kahson. Ο Guido Van Rossum, ο εφευρέτης της Python, προσπαθεί τώρα να μοιάσει με τον Ken Thompson, αλλά και ο PHP man, Rasmus Lerdord, έχει ένα beardy look.
Όταν, πάντως, ο Tamir Kahson πρωτοδημοσίευσε την έρευνά του σχετικά με το συσχετισμό ανάμεσα στις γλώσσες προγραμματισμού και τις… τρίχες το 2004, είχε μόνο μία απάντηση από τον συνήθως ξυρισμένο δημιουργό της Ruby, Yukihiro “Matz” Matsumoto. Και αυτή “έμοιαζε” κάπως έτσι…
Πηγή: Wired
