Μετά από έξι χρόνια ο Σταυρακομαθιακάκης κατέβηκε από τον Ψηλορείτη για να βρεθεί στην εν μέσω της κρίσης πρωτεύουσα. Κάτι που σημαίνει δηλαδή πως ο Ορφέας Αυγουστίδης εμφανίστηκε για δεύτερη φορά σε «κεφάλαιο» του πιο κερδοφόρου και γνωστού franchise του ελληνικού σινεμά. Το Σειρήνες στη Στεριά, που κυκλοφορεί πλέον σε DVD & Blu-ray, δεν έφτασε στα εισπρακτικά ύψη του Σειρήνες στο Αιγαίο, ωστόσο ο Νίκος Περάκης συνέχισε στη γνωστή του συνταγή, βάζοντας τη νεώτερη παρέα της Λούφας και Παραλλαγής σε νέες περιπέτειες. Και εμάς στον πειρασμό να μιλήσουμε με τον Ορφέα Αυγουστίδη.
Δε πιστεύω πως σου πήρε πάνω από ένα λεπτό για να δεχθείς να παίξεις στο «Σειρήνες στη Στεριά»…
Γιατί το λες αυτό;
Γιατί πρέπει να πέρασες πολύ καλά στην πρώτη ταινία, που επίσης ήταν και μία τεράστια επιτυχία.
Κοίτα, δεν θα έλεγα όχι στο Νίκο τον Περάκη γενικότερα. Όμως επειδή μιλάμε για έναν ιδιαίτερο ρόλο ο οποίος ήταν ένα ωραίο ταξίδι για μένα, φοβόμουν να τον ξαναπιάσω στην περίπτωση που διάβαζα ένα σενάριο και που δεν είχε την ανάπτυξη και την ζωντάνια που θα ήθελα. Βέβαια ο Νίκος έγραψε ένα πολύ ωραίο σενάριο και ανάπτυξε με ιδανικό τρόπο το χαρακτήρα -να τον βλέπεις μετά από κάποια χρόνια έτσι όπως είναι- και φυσικά ήμουν θετικός να δουλέψω ξανά με το Νίκο.
Θεωρείς λίγο κομμάτι σου πλέον τον Σταυρακομαθιακάκη;
Όχι δεν τον θεωρώ καθόλου γιατί είναι η δουλειά μου να υποδύομαι. Σίγουρα είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους, αλλά όχι κομμάτι μου.
Ωστόσο είσαι κομμάτι του ιστορικότερου franchise του ελληνικού σινεμά. Δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό και δεν συμβαίνει και στον καθένα.
Σίγουρα ήταν ένα ιδιαίτερο δώρο ειδικά για το ξεκίνημά μου αυτό. Κάτι πράγματι πολύ ιδιαίτερο. Βέβαια πέρα από τους τίτλους, που μπορείς να τους βάλεις σε αλμανάκ, από εκεί και πέρα χρειάζεται δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά και εξέλιξη, προκειμένου να πεις πως ζεις και βιοπορίζεσαι από το επάγγελμά μας, ειδικά άμα το αγαπάς και θέλεις να το κάνεις αυτό, ιδιαίτερα εάν μιλάμε για σινεμά που είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Θέλει επιμονή και υπομονή.
Η ευκαιρία της κρίσης δίνει καθημερινά δύναμη στο ελληνικό σινεμά. Έχει ίσως άγνοια κινδύνου το ελληνικό σινεμά;
Δεν νομίζω πως όταν έχεις επίγνωση του κινδύνου, η λύση είναι να κρυφτείς και να εξαφανιστείς. Πιστεύω πως όταν έχεις αφορμή για ανησυχία, όταν η κοινωνία που ζεις κουνιέται κάτω από τα πόδια σου και σου δείχνει πως ανά πάσα στιγμή πως μπορεί να αλλάξει ή να σου τραβήξει το χαλί, νομίζω πως αυτό είναι πολύ βασικό κίνητρο για να έχεις τις ανησυχίες, να ψάχνεσαι, να θέλεις να μιλήσεις, όχι αναγκαστικά για την κρίση. Από την στιγμή που το μυαλό σου μπαίνει σε μία εγρήγορση και δεν είσαι κάποιος βολεμένος σε κάποια γωνία, εάν δεν είναι αυτή η εποχή για να κάνεις σινεμά, ποια είναι;
Και η ελληνική τηλεόραση; Που βρίσκεται;
Και αυτή περνάει μία κρίση, έχοντας ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Είναι αυτό που είναι. Δεν υπάρχουν πια σήριαλ, δεν μπορεί να στηρίξει τόσους ηθοποιούς, όχι πως κάποτε τους στήριζε όλους, αλλά είχε περισσότερες θέσεις. Ελπίζω να βρει τρόπο να διαχειρίζεται την κρίση και να κάνει παραγωγές όπου θα πληρώνει κιόλας.
Πως βλέπεις κάποιες προσπάθειες διαδικτυακών σίριαλ;
Από τη στιγμή που το Internet έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητά μας, γιατί όχι…
Μέσα σε όλα αυτά πως βλέπεις τον έλληνα ηθοποιό; Είναι μουδιασμένος; Προσπαθεί να καταλάβει και αυτός τι γίνεται;
Ακόμα ο έλληνας ηθοποιός προσπαθεί να μετρήσει την πραγματικότητα. Είναι τόσοι πολλοί οι συνάδελφοι που δουλεύουν και δεν πληρώνονται. Και προσπαθεί να δει εάν αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός που συμβαίνει στον καθένα ή σιγά σιγά πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν θα πάρει τα λεφτά που του χρωστάνε και θα αρχίσει να αντιδράει. Είμαστε ακόμα στη μεταβατική φάση της συνειδητοποίησης. Του aftershock. Νομίζω πως ο έλληνας ηθοποιός θα αρχίσει να αντιδρά όπου να ‘ναι…
Και ο έλληνας θεατής; Παραμένει εγκλωβισμένος στην ξενόφερτη συνήθειά του;
Ο έλληνας θεωρεί πως ένα προϊόν από το εξωτερικό θα πληροί τις προυποθέσεις της ποιότητας που θέλει να έχει μία ταινία. Πράγμα που είναι λάθος και που το βλέπουμε, μιας και ο ελληνικός κινηματογράφος είναι αρκετά χρόνια που έχει αναβαθμιστεί και όταν ο έλληνας θεατής πάει να δει μία καρακωμωδία που έχει διαφημιστεί ως μία καρακωμωδία και βγαίνοντας έχει πέσει από τα σύννεφα επειδή είδε μία σαχλαμάρα, νομίζω πως το σχόλιο πως ο ελληνικός κινηματογράφος είναι ακόμα πίσω, είναι ατυχές. Όταν ξέρεις τι πας να δεις, μετά δεν μπορείς να μιλάς. Δεν σε βάλανε με το ζόρι και δεμένο στην αίθουσα.
