«Always look on the bright side of life»… Κυριολεκτικά. Η ταινία Perfect Sense του σεναριογράφου Kim Fupz Aakeson και του σκηνοθέτη David Mackenzie, ένα μεγάλο hit στο Sundance του 2011, μοιάζει να κουβαλάει την βαριά, μουντή ατμόσφαιρα «ο κόσμος φτάνει σιγά σιγά στο τέλος» του Children of Men, μόνο που αν εκείνο έβρισκε μία χαραμάδα για να εμφανιστεί η ελπίδα, το Perfect Sence βρίσκει χώρο για να χωρέσει το ρομάντζο, η θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων και η συνειδητοποίηση πως η ζωή πρέπει να πάει παρακάτω. Ακόμα και όταν το ένα χτύπημα ακολουθεί το άλλο. Αλλά για τι είδους «χτυπήματα» μιλάμε όμως;
Πυρηνική έκρηξη που τα ισοπεδώνει όλα; Εισβολή τρομακτικών εξωγήινων; Πελώριος μετεωρίτης που μας έχει βάλει σημάδι; Το φιλμ αποφεύγει το text book των μέσων αποκαλυπτικών blockbuster του Χόλιγουντ και χτυπάει αλλιώς την έρμη ανθρωπότητα. Με την απώλεια των αισθήσεων. Ένας άγνωστος ιός εξαφανίζει κατά σειρά πρώτα την όσφρηση, μετά την γεύση, και μετά την ακοή. Κάθε απώλεια συνοδεύεται με μία διαφορετική, από εντυπωσιακή μέχρι τρομακτική, συναισθηματική έκρηξη. Από λύπη και πείνα, μέχρι θυμό και διάφορα χημικά να κάνουν πάρτυ μέσα στο μυαλό σου.
Για την ακρίβεια, η σχέση ανάμεσα στον σεφ Μάικλ (τυπικός Ewan McGreggor) και την επιστήμονα Σούζαν (κούκλα και τόσο ταιριαστά μοιραία η Eva Green), δεν είναι τόσο ένα ρομάντζο, όσο μία απέλπιδα προσπάθεια να αισθανθούν, σ’ ένα κόσμο που σιγά σιγά σβήνει με χ μία μία τις αισθήσεις.
Losing My… Senses
Με διάφορες σκηνές να σε βάζουν στο trip να φανταστείς πως αλήθεια θα ήταν η ζωή μας υπό αυτές τις συνθήκες –θα μάθαινες τη νοηματική γλώσσα, θα έριχνες τόνους μπαχαρικά στο φαγητό, θα έτρωγες άνετα ένα σαπούνι και θα διάβαζες μία εξαιρετική κριτική για ένα μενού που υπογραμμίζει μόνο το πόσο ωραία ήταν χρωματικά και από άποψη υφής τα πιάτα– το φιλμ τραβάει σε διάρκεια και μάλιστα σε αργό ρυθμό, κάνοντας σε να υποφέρεις μαζί (με την καλή έννοια) με τους χαρακτήρες.
Ενώ ο κόσμος τριγύρω του βγάζει όλο και λιγότερο νόημα, το ζευγάρι είναι μαζί περισσότερο για να ανακουφίζει ο ένας τον άλλον και για να βρίσκει απόλαυση μέσα από τα πράγματα που στην προηγούμενη καθημερινότητα των πέντε αισθήσεων, τα θεωρούσε ίσως και ασήμαντα. Αν και δεν συνδεόμαστε συναισθηματικά με τους χαρακτήρες –δύο εγωιστές που ακόμα και το τέλος του κόσμου το κάνουν προσωπική υπόθεση- το φιλμ μας προκαλεί να σκεφτούμε και ίσως να αναθεωρήσουμε πράγματα σ’ ένα πολύ πιο ανθρώπινο επίπεδο. Να εκτιμήσουμε τελικά αυτές τις αισθήσεις μας ως το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε και να τις αξιοποιήσουμε με ένα πολύ πολύ ανοιχτό μυαλό…
