Σίγουρα ένα Όσκαρ για το τραγούδι της Adele και άλλο ένα για την Επεξεργασία Ήχου δεν ήταν αυτό ακριβώς που ονειρεύονταν οι παραγωγοί του James Bond του «νεότερου», αφού αυτή τη φορά ήθελαν να κάνουν τον 50άρη Βρετανό, υλικό που θα τιμήσεις με πιο “βαρβάτα” βραβεία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η επιλογή του Sam Mendes για να σκηνοθετήσει και να μεταδώσει καινούργια ενέργεια σ’ ένα μυθικό franchise και έναν ήρωα που μετράει μισό αιώνα στην πλάτη του, ήταν λανθασμένη. Το ακριβώς αντίθετο…
Ο Mendes, ανέβασε κατά πολύ το δραματικό ενδιαφέρον στους χαρακτήρες και τον καλλιτεχνικό παράγοντα του Bond, χωρίς να μας στερήσει τα βασικά χαρακτηριστικά που έχουν χτίσει το μύθο του διασημότερου πράκτορα στον κόσμο. Που αυτή τη φορά τα βάζει με τον ξανθομάλλη hi-tech κακό Javier Bardem, που έχει βάλει στο μάτι την Μ, κάτι που σημαίνει πως η Judy Dench κάνει ένα ακόμα πιο μεγάλο πρωταγωνιστικό βήμα μπροστά. Με τις εξαιρετικές ερμηνείες εξασφαλισμένες από την αρχή, ο Mendes δίνει με άνεση το δραματικό υπόβαθρο στη κλασική Μποντική δράση, που δεν απογοητεύει λεπτό, με το κυνηγητό ειδικά στο τρένο να γράφει ιστορία ως ένα από τα εντυπωσιακότερα highlights της Bond κληρονομιάς.
Με το φιλμ να δείχνει πως η πρακτορική ζωή μπορεί να ξεκινήσει στα 50 με εντυπωσιακά αποτελέσματα, το όλο concept βασίζεται περισσότερο στο μυαλό παρά στα «ποντίκια» και στα gadgets, με τον Daniel Craig να δείχνει ακριβώς όπως και όσο πρέπει θυμωμένος, βάζοντας ακόμα πιο βαθιά στο χρονοντούλαπο τον στυλάτο, πιο «χάρτινο» Bond του Connery. Με τα συναισθήματα και την πλοκή να περνάνε από βουνά και πεδιάδες, το φιλμ διαθέτει πολλά επίπεδα. Και πετυχαίνει σε όλα.
