«Mπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»… Αγγλιστί “Ανάμεσα στο Διάβολο και τη Βαθιά Μπλε Θάλασσα» (Between the Devil and the Deep Blue Sea). Και τα αιώνια διλήμματα πάντα αρχίζουν να πέφτουν βροχή, όταν ο έρωτας φουντώνει ανάμεσα σ’ ένα τρίγωνο. Απόλυτα ταιριαστή όταν αυτά συμβαίνουν στο Λονδίνο…
O Βρετανός σκηνοθέτης Terence Davies (Neon Bible, The House of Mirth) ξέρει καλά από μεταφορές, αλλά και το πως να δίνει ακόμα και στις πιο απλές στιγμές μυθική διάσταση. Έτσι, αν και οι διάλογοι απέχουν στις περισσότερες από τις σκηνές της προσαρμογής του κορυφαίου έργου του Terence Rattigan στη μεγάλη οθόνη, η αίσθηση πως εισχωρείς για τα καλά σ’ έναν ερωτικό, δραματικό μικρόκοσμο είναι προφανής. Και πετυχημένη.
Η ταινία ξεκινάει με την πανέμορφη Hester ενώ προσπαθεί να αυτοκτονήσει, εισπνέοντας γκάζι. Ενώ περιμένει τον θάνατό της, παρακολουθούμε ένα flashback με εικόνες από το γάμο της με τον μεγαλύτερο και πολύ «καλόβολο» δικαστή άντρα της (Simon Russll Beale) και μετά την ερωτική της σχέση με τον γοητευτικό πιλότο της RAF, Freddy (Tom Hiddleston). Όταν ο τελευταίος θα την παραμελήσει, ξεχνώντας τα γενέθλιά της, εκείνη θα γράψει ένα σημείωμα αυτοκτονίας και θα προσπαθήσει, ανεπιτυχώς να βάλει τέλος στη ζωή της…
Μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τον έρωτα; Πόσο σε ορίζει το πάθος; Όταν το ζευγάρι κάνει έρωτα, η κάμερα του Davies, αποφεύγει τα πρόσωπά τους και «χορεύει» γύρω από τα γυμνά, ενωμένα σώματά τους, κάνοντάς τους ένα. Όσο προχωράει όμως η ιστορία, ο πόθος ξεθυμαίνει και η απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι μεγαλώνει. Η Hester εγκατέλειψε τον σύζυγό της και την άνετη ζωή για ένα πάθος, για να ανακαλύψει στην πορεία πως ήταν κάτι κενό, αφού το «αντικείμενο» του έρωτα της είναι εγωιστής και δύσκολο να αποφασίσει πως και πότε θα είναι χαρούμενος μαζί της. Ή με τον εαυτό του.
Παρόλα αυτά η Hester, αν και μπορεί να επιστρέψει στην ασφάλεια του υπομονετικού της άντρα, επιμένει στην επιλογή της και μένει να κάνει παρέα στη συναισθηματική της γύμνια. Και μιλάμε για τον μεταπολεμικό Βρετανικό χωροχρόνο του 1950, όπου μία τέτοια απόφαση καθιστούσε μία γυναίκα θαραλλέα και συνάμα τραγική…
Το ανικανοποίητο ανέκαθεν πήγαινε στην Rachel Weisz που αναδεικνύει την ηρωίδα και κάνει δίκαια τα μάτια του εραστή της να βουρκώσουν στο τέλος, όταν επιλέγει να συνεχίσει με τη ζωή του μακριά της. Η θεατρικότητα και η αφήγηση δίνουν ελαφρώς παραπάνω πομπώδες ύφος, το συναισθηματικό υπόβαθρο όμως απλώνει τον λυρισμό του, προσπαθώντας να χαλαρώσει την μεταπολεμική ατμόσφαιρα που σχεδόν πνίγει το δωμάτιο που εκτιλύσεται κατά κύριο λόγο αυτή η άκρως στυλιστικά Βρετανική παραγωγή. Πρόκειται για ένα ρομάντζο μίας άλλης εποχής, που αντί να αραδιάζει ατάκες, προτιμά να αισθάνεται, «βαριά», Λονδρέζικα….
