Αρχές του καλοκαιριού του 1968. California. Στα ραδιόφωνα παίζει το τραγούδι του Bob Dylan, This Wheel’s on Fire. Θεωρήθηκε η επιστροφή του πιο δημοφιλούς solo καλλιτέχνη μετά τον Elvis, μετά από δύο χρόνια απουσίας εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε με τη μοτοσυκλέτα του. Οι fans το ακούν με θρησκευτική προσήλωση. Γιατί, όμως, η ποιότητα του ήχου δεν ήταν και τόσο καλή;
Ο συντάκτης του Rolling Stone, Jann Wenner είναι πιο ενημερωμένος. Γράφει ένα άρθρο για το τεύχος του Ιουνίου με τον τίτλο «H ηχογράφηση του Dylan στο υπόγειο θα πρέπει να κυκλοφορήσει», αποκαλύπτοντας ότι, το This Wheel’s on Fire που ακούγεται στα ραδιόφωνα, προέρχεται από μία δοκιμαστική ηχογράφηση που έκανε ο Dylan με τους the Band για να προχωρήσουν σε νέο δίσκο και η «κασέτα» αυτή, κυκλοφόρησε μεταξύ φίλων, με τίτλο Great White Wonder. Κι έπιασε!
Ένα cover του Wheel’s από την Βρετανίδα Julie Driscoll, έφτασε στο No. 5 των charts της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Manfred Mann έφεραν το The Mighty Quinn, από το ίδιο άλμπουμ στο Νο.10 του Billboard και οι Peter, Paul & Mary, μπήκαν στο Top 40 με το Too much for Nothing. Ακολούθησαν κι άλλοι. Η μουσική του Dylan ήταν παντού, αλλά ο ίδιος ο Dylan δεν ήταν πουθενά, μόνο σε αυτή την ηχογράφιση που παιζόταν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Καλιφόρνια.
Το Rolling Stone και Wenner “φώναζαν» ότι η συγκεκριμένη ηχογράφηση πρέπει να κυκλοφορήσει εμπορικά. Στο άρθρο, έγραφε ο Wenner ότι «αν κυκλοφορήσει, θα περάσει στην ιστορία». Η εταιρεία Columbia κυκλοφόρησε εν τέλει, το άλμπουμ, το οποίο είχε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά αυτό έγινε το 1975, 7 χρόνια αργότερα.
Αντίθετα, οι fans του Dylan πήραν το 1970 ένα διπλό album με τον τίτλο Self Portrait, το οποίο, εκτιμήθηκε αργότερα, αλλά δεν πήγε τόσο καλά. Πάλι από το Rolling Stone, γράφανε γι αυτό ότι ήταν καλό, αλλά όχι τόσο καλό όσο το Great White Wonder.
To Great White Wonder είχε βγει σε LP, αλλά αγοράζονταν πίσω από τους πάγκους των δισκοπωλείων. Δύο ανώνυμοι τύποι της μουσικής βιομηχανίας οι Dub and Ken, έβγαλαν το άλμπουμ στην τοπική αγορά, με ένα σκέτο, λευκό εξώφυλλο με μία «σφραγίδα» που έδειχνε τον τίτλο του. Είχε τα 13 τραγούδια της αρχικής ηχογράφησης και άλλα 10 από μία τηλεοπτική εμφάνιση του Dylan. Τα πρώτα 2000 αντίτυπα, πουλήθηκαν σαν ζεστό ψωμί. Βγήκαν κι άλλα. Άρχισαν να κυκλοφορούν και στη Νέα Υόρκη. Οι επόμενες κόπιες, ετοιμάζονταν σε διάφορες εγκαταστάσεις δισκογραφικών, σε μεταμεσονύκτιες ώρες. Και οι πωλήσεις, συνέχιζαν. Στο περιοδικό Rolling Stone, μάλιστα, έκαναν προτάσεις και για την τιμή τους.
H εταιρεία του Dylan, η Columbia, άργησε, αλλά ξεκίνησε την έρευνα για την διαρροή του album. Έβαλε ιδιωτικούς ντετέκτιβ να παρακολουθούν τα δισκοπωλεία για να ανακαλύψουν τους προμηθευτές, έφεραν σε δύσκολη θέση τον ίδιο τον Dylan γιατί υποψιαζόταν ότι είχε παραβιάσει ηθελημένα τους όρους του συμβολαίου, αλλά ήξεραν ότι το νομικό τους έρεισμα, ήταν περιορισμένο. Η έρευνά τους, μέχρι το 1975 που η εταιρεία εξέδωσε επίσημα το album, μεταφέρεται σε ένα βιβλίο του 1995, του συγγραφέα Clinton Heylin με τίτλο Bootleg: The Secret History of the Other Recording Industry.
Και το album “Great White Wonder” του Bob Dylan, είναι το πρώτο άλμπουμ στην ιστορία που διέρρευσε ανεπίσημα. Τι σας θυμίζει αυτό για τις διαρροές και την πειρατεία που διαβάζουμε σήμερα; Και τι σας λέει για τον κόσμο που, όταν κάτι είναι καλό, θα βρει τον τρόπο να το αποκτήσει, ότι κι αν γίνει;
Πηγή: Pitchfork
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.