Χμμμ… σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σας έχετε ακούσει κάποια σχετική προειδοποίηση, σχετικά με το γιατί δεν πρέπει να καταπιείτε μία τσίχλα. Κάποιοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι αν σας συμβεί αυτό, υπάρχει πιθανότητα να παραμείνει στο πεπτικό σας σύστημα για σχεδόν μία… δεκαετία. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν πρέπει να αποκλείσετε το γεγονός να υπάρχει, αυτή τη στιγμή, μία αδιάλυτη τσίχλα στον οργανισμό μας. Για να δούμε όμως λίγο καλύτερα το θέμα. Πόσο πρέπει να σας ανησυχεί αυτό το ενδεχόμενο;
Αν ρίξετε μία ματιά στα συστατικά της -ένα απολαυστικό ομολογουμένως μείγμα από δύσπεπτες όμως ενώσεις- ένα ενδεχόμενο σαν αυτό που περιγράφουμε παραπάνω δε μοιάζει και ιδιαίτερα απίθανο. Και αν κάποιος μελετήσει διάφορα ιατρικά βιβλία, μπορεί να βρει περιστατικά όπου η κατάποση μίας τσίχλας έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα. Είναι όμως πιθανόν οι πιο “υστερικές” προειδοποιήσεις της μαμάς σας να αποδειχθούν τελικά σωστές;
Οι χειρότερες περιπτώσεις
Ένα άρθρο που χρονολογείται από το 1998 στο περιοδικό “Pediatrics” είχε κάνει μία ενδιαφέρουσα αναφορά σε τρεις -ακραίες ομολογουμένως- περιπτώσεις που είχαν συμβεί σε μικρά παιδιά.
Η πρώτη ιστορία είχε να κάνει με ένα αγοράκι τεσσεράμισι ετών, το οποίο είχε “εθιστεί” στο μάσημα (αλλά και την κατάποση) τσίχλας από τα δύο του χρόνια. Μέχρι τη στιγμή που οι γονείς του αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον γιατρό για το ζήτημα, είχαν παρατηρήσει ότι κατάπινε έως και… 7 τσίχλες κάθε μέρα – κάποιες από τις οποίες φαίνεται ότι είχαν σταθεί κάτω από λαιμό του. Όταν δημιούργησαν μία μάζα η οποία είχε ως αποτέλεσμα την απόφραξη, οι γιατροί ήταν αναπόφευκτο να παρέμβουν για να την αφαιρέσουν από τον οργανισμό του παιδιού.
Το περιοδικό αναφέρεται, επίσης, στην ιστορία ενός κοριτσιού -στα τέσσερα του χρόνια– το οποίο λάμβανε τσίχλες αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας ως… επιβράβευση (!) από τους γονείς του. Το παιδί είχε μάθει να καταπίνει κάθε μία από αυτές, ώστε να μπορεί να λάβει την επόμενη. Το αποτέλεσμα ήταν παρόμοιο με αυτό της προηγούμενης περίπτωσης, με αποτέλεσμα και πάλι να χρειαστεί ιατρική παρέμβαση.
Η τρίτη ιστορία έχει σχέση με ένα παιδάκι ενάμισι έτους, το οποίο αποφάσισε να… ανακατέψει την τσίχλα που του είχαν δώσει οι γονείς του με μερικά… νομίσματα πριν την καταπιεί. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι να υπάρξει ιατρική παρέμβαση και μάλιστα με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς το μείγμα που είχε δημιουργηθεί ήταν άκρως επικίνδυνο για τον οργανισμό του.
Η ιστορία της τσίχλας
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτές είναι ακραίες περιπτώσεις ανάμεσα σε εκατομμύρια. Τα πάντα θέλουν προσοχή και φυσικά μέτρο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μικρά παιδιά. Ο καθένας μας μπορεί να θυμηθεί ένα περιστατικό κατάποσης τσίχλας και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό με ένα συστατικό τόσο συνηθισμένο στη ζωή μας. Και απ’ ό,τι φαίνεται, αν ψάξει κανείς την ιστορία της τσίχλας, το μάσημα είναι μία συνήθεια που έχει ξεκινήσει από τους ανθρώπους εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Κομμάτια από πίσσα που χρονολογούνται από το 7.000 π.Χ. έχουν ανακαλυφθεί σε ευρήματα στη Βόρεια Ευρώπη ανάμεσα σε δόντια ανθρώπων – οι περισσότεροι από τους οποίους υπολογίζονται σε ηλικίες 6 έως 15 ετών.
Αργότερα, φαίνεται ότι οι Έλληνες διατηρούσαν αυτή τη συνήθεια, χρησιμοποιώντας τη ρητίνη από τα μαστιχόδεντρα – που φαίνεται ότι ονομάστηκαν έτσι από τη σχετική πράξη του μασήματος. Είχαν, μάλιστα, διαπιστώσει ότι αυτό το είδος της ρητίνης μπορούσε να συλλέξει ακαθαρσίες από δόντια, ενώ, ταυτόχρονα, μπορούσε να κάνει πιο δροσερή την αναπνοή. Αντίστοιχα, όταν νέοι άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική από την Αγγλία, γνωρίζουμε ότι μία συνήθεια που πήραν από τους ιθαγενείς ήταν να μασούν ένα είδος από ρητίνη της ερυθρελάτης.
Η σύγχρονη μορφή της τσίχλας, όμως, φαίνεται ότι έχει προέλθει στην ουσία από το… λάθος ενός μηχανικού. Τον 19ο αιώνα, κάποιοι βιομήχανοι της εποχής είχαν “υιοθετήσει” την άποψη ότι η “τσίχλα” -ένα συστατικό που συλλεγόταν από ένα δέντρο στο Yucatan του Μεξικού- ήταν ένα πολλά υποσχόμενο ισοδύναμο του καουτσούκ. Το 1869, ο Antonio Lopez de Santa Anna, ένας εξόριστος πρώην ηγέτης του Μεξικού, που ζούσε στο Staten Island της Νέας Υόρκης, σκέφτηκε ότι μπορεί να ελέγξει αν ισχύει αυτός ο ισχυρισμός. Έτσι, διέταξε να μεταφερθεί ένας τόνος από αυτή την ουσία από το Μεξικό και προσέλαβε έναν “εφευρέτη”, τον Thomas Adams, για να την επεξεργαστεί, ώστε να δει αν, όντως, μπορεί να αποτελέσει υποκατάστατο του καουτσούκ. Όλα καλά μέχρι εκεί, αλλά το πείραμα δεν πέτυχε… Και κάπως έτσι ο Adams ξέμεινε με την τεράστια αυτή ποσότητα ενός υλικού, που ήταν πρακτικά… άχρηστο.
Παρόλο που αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί για τη δημιουργία… ελαστικών, ο Adams παρατήρησε με τις έρευνές του ότι είχε κάποιες αξιοσημείωτες ιδιότητες. Όταν η ρητίνη στέγνωσε, για παράδειγμα, παρατήρησε ότι ήταν αδιάλυτη στο νερό και σε αρκετά πλαστικά. Εκείνο που δε γνωρίζουμε ακριβώς, είναι πώς του ήρθε να τη βάλει στο στόμα του, ώστε να διαπιστώσει ότι ότι μπορεί κάποιος να τη μασήσει με ιδιαίτερη… ευχαρίστηση. Το γεγονός, πάντως, είναι ότι πατένταρε το μασώμενο αυτό υλικό, το 1871. Και προχώρησε ακόμη περισσότερο, προσθέτοντας σε αυτό διάφορες… γεύσεις, ώστε να μπορέσει να το προωθήσει σε καταστήματα που, εκείνη την εποχή, συνήθιζαν να πωλούν γλυκιά παραφίνη για τον ίδιο λόγο. Λίγα χρόνια αργότερα, η -γνωστή μας έως σήμερα– Wrigley’s, χρησιμοποιώντας το σωστό marketing, έκανε την τσίχλα διάσημη. Και κάπως έτσι, σήμερα ο καθένας από εμάς έχει ένα πακετάκι στην τσάντα του για περιπτώσεις… ανάγκης ή και απλής συνήθειας.
Είναι τελικά επικίνδυνο να καταπιεί κάποιος μία τσίχλα;
Όπως μπορεί κάποιος, λοιπόν, να διαπιστώσει εύκολα από τα παραπάνω, η “τσίχλα” κουβαλάει τη δική της μεγάλη ιστορία. Και οι περισσότεροι από εμάς, όπως σημειώσαμε ήδη, έχουμε κατά λάθος καταπιεί μία ή και περισσότερες στη ζωή μας. Όπως σημειώνουν, οι ερευνητές, ακόμη κι αν αυτό μας έχει συμβεί κάποιες φορές, είναι εξαιρετικά απίθανo να δημιουργήσουμε μία αποικία από… τσίχλες στα σωθικά μας. Ναι, είναι δυνατόν και απολύτως λογικό κάποια κομμάτια από αυτές να παραμένουν στο πεπτικό μας σύστημα για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από -παραδείγματος χάριν- ένα milkshake, αυτό όμως δύσκολα μπορεί να μας βάλει σε μπελάδες. Κι αυτό γιατί φαίνεται πως το στομάχι μας τα καταφέρνει καλά στο να απομακρύνει τις τροφές από αυτό, είτε χωνεύονται και αφομοιώνονται από τον οργανισμό μας είτε αυτό είναι αδύνατο να συμβεί λόγω της σύστασής τους (να σημειωθεί πως το 30% των συστατικών μίας τσίχλας ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, εξου και οι σχετικοί προβληματισμοί για το ζήτημα)
Αυτό δε σημαίνει, πάντως, ότι δεν πρέπει να “ακούτε τη μαμά” σας και τις προειδοποιήσεις της σε κάτι τέτοια ζητήματα. Τεχνικά μιλώντας, έχει ένα μικρό δίκιο, ειδικά σε περιπτώσεις υπερβολής, όπως συνέβη με τα παιδιά που διαβάσαμε στις ιστορίες νωρίτερα. Αλλά, προς Θεού, την επόμενη φορά που θα καταπιείτε μία τσίχλα, μην προβείτε σε δεύτερες σκέψεις. Μην το κάνετε όμως και σύστημα… υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορεί να βάλει κάποιος στο στομάχι του – ενδεχομένως απείρως πιο νόστιμα. Δε συμφωνείτε;
Πηγή: Gizmodo
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.