Με τις συνεντεύξεις Τύπου των εταιρειών να έχουν ολοκληρωθεί, η χθεσινή ημέρα (Παρασκευή) ήταν η πρώτη που τριγυρνούσα κάπως πιο χαλαρός στη Messe του Βερολίνου και κατ’ επέκταση είχα την άνεση να χαζέψω πολλά περισσότερα ενδιαφέροντα πραγματάκια. Ένα απ’ αυτά ήταν το Interactive White Board ή ελληνιστί ο διαδραστικός μαυροπίνακας (έστω κι αν δεν είναι μαύρος) της Intel.
Βασικά μιλάμε για το απόλυτο όνειρο κάθε μαθητή! Με ένα τέτοιο στην τάξη, οι πιτσιρικάδες θα «σφάζονται» κάθε φορά που ο δάσκαλος ή ο καθηγητής θα θέλει να σηκώσει κάποιον στον πίνακα. Προϊόν της σειράς Intel Learning Series, το εν λόγω μοντέλο έχει LED οθόνη αφής 80 ιντσών (κυκλοφορεί και στις 65 ίντσες) με ανάλυση στα 1080p, αντίθεση 4.000:1 και φωτεινότητα 300cd/m2. Έχει διάρκεια ζωής περί τις 30.000 ώρες (≈25 μαθητικά χρόνια) ναι καλυμμένο από αντιθαμβωτικό γυαλί (ξεχάστε τα «Κύριε, κύριε, “γυαλίζει” ο πίνακας») ενώ έρχεται με υποστήριξη Dual Touch και προαιρετικό ψηφιακό πληκτρολόγιο. Μέσα του κρύβει έναν Core i3 και SATA σκληρό στα 500GB, «βλέπει» Wi-Fi ενώ είναι εξοπλισμένο και με USB θύρες. Το καλύτερο είναι ότι είναι συμβατό τόσο με Windows 7 όσο και με Ubuntu!
Μπροστά σε ένα τέτοιο gadget, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος. Έπρεπε να το δοκιμάσω και το έκανα παρέα με τον μπόμπιρα που αχνοφαίνεται στις φωτογραφίες. Κάτω αυτός, πάνω εγώ και όλα καλά! Το Dual Touch, βλέπετε, δούλεψε μια χαρά. Στα αριστερά υπήρχε μια μπάρα μέσω της οποίας ήμουν σε θέση, καθ’ ότι ψηλότερος, θα επιλέξω μεταξύ κάποιων βασικών λειτουργιών που είχαν να κάνουν με γραμμές, σχήματα, χρώματα και γράμματα που εμφανίζονταν στον πίνακα βάσει των κινήσεών μας. Η πληκτρολόγηση ήταν πανεύκολη, τόσο με το δάχτυλο όσο και με το αναδυόμενο πληκτρολόγιο ενώ χάρη στο εργαλείο γόμας, οι διορθώσεις γίνονταν στο πι και φι.
Επιστρέφοντας πίσω στο ξενοδοχείο, είχα την ευκαιρία να συζητήσω το θέμα με μια φίλη, δασκάλα στο επάγγελμα. Συμφωνήσαμε και οι δύο πως πρόκειται για κάτι εντυπωσιακό, καινοτόμο και… «catchy». Εκείνη ωστόσο ισχυρίστηκε πως πρακτικά είναι άχρηστο αφού δεν προσφέρει κάτι το ουσιώδες. Εκεί λοιπόν διαφωνώ. Και μόνο η high-tech προσέγγισή του σε κάτι τόσο απεχθές για τους εφήβους και τα παιδιά (σχολείο, μάθημα, εξέταση, πίνακας), μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για το ίδιο το αντικείμενο. Από την άλλη όμως μιλάμε για έναν πίνακα με αυξημένο κόστος και περιορισμένες –σε σχέση με τον άλλον, τον «παραδοσιακό»– διαστάσεις. Αξίζει τον κόπο;
Για ‘μένα ναι. Έστω πιλοτικά. Ποιος όμως θα κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με την υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος στη χώρα μας…;
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.