Την παραμικρή ιδέα να μην έχεις από baseball, την κλασική εικόνα της «ηρωικής», αθλητικής, αμερικάνικης ταινίας την έχεις κατά μεγάλο ποσοστό σκηνοθετημένη στο μυαλό σου. Ομάδα γεμάτη από loosers που δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, χαρακτηριστικοί φιγούρες παικτών που όλο και κάποιο κουσούρι θα έχουν (ο μεξικανός με τα φυλαχτά, ο «γέρος» με τα πονεμένα γόνατα κλπ), μία σούπερ εμπνευσμένη ομιλία του κόουτς στα αποδυτήρια που μοιάζει με παρότρυνση για να «πάρουν την πόλη» και μετά τα απαραίτητα slow motion στον τελικό νικητήριο πόντο που διαρκεί μία αιωνιότητα…
Κι όμως το Moneyball -που πλέον κυκλοφορεί σε Blu-ray από την Odeon- δεν διάλεξε την πεπατημένη. Και πέτυχε το αδιανόητο. Ακόμα και να μισείς τα σπορ ή έστω το συγκεκριμένο, το πολύ πιο «εσωτερικό» φιλμ σε βάζει να ενδιαφερθείς για τους Oakland Athletics και τον general manager της ομάδας, Billy Beane (Brad Pitt). Που το 2002 βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, δηλαδή με μόλις 38 εκατομμύρια δολάρια διαθέσιμο budget για να αναγεννήσει την ομάδα που ακόμα έκλεινε τις πληγές της από το τίτλο που είχε χάσει σ’ έναν δραματικό τελικό. Με την βοήθεια ενός νεαρού γκουρού της στατιστικής (Jonah Hill) θα αλλάξουν το άθλημα, αφού θα ψάξουν όχι να «αγοράσουν παίκτες», αλλά να «αγοράσουν νίκες». Η στατιστική τους φόρμουλα θα «προτείνει» τους 25 υποτιμημένους παίκτες που χρειάζονταν για να κερδίσουν, τακτική που φυσικά για τους παλιούς σκάουτερς που είχαν άλλες μεθόδους και κριτήρια, έμοιαζε με Excel σαχλαμάρες. Ακόμα και ο προπονητής (Philip Seymour Hoffman) δεν θα έβλεπε το νέο φαινόμενο με καλό μάτι…
Το φιλμ του Bennett Miller μιλάει για το πώς μπορεί να βρεις αξία εκεί που άλλοι την παραγνωρίζουν με ευκολία, πιστεύοντας πως η διαίσθησή τους είναι ο απόλυτος κριτής. Και το κάνει, αναπόφευκτα σε στάδια που φωνάζουν και πανηγυρίζουν, ωστόσο μέσω του σεναρίου των Steven Zaillian και Aaron Sorkin, το φιλμ καταλήγει το πιο σκεπτόμενο αθλητικό έργο που έχετε δει, μιλώντας για την αντικειμενική αξία που όχι μόνο υπάρχει, αλλά που έχει και μεγάλη σημασία. Μέσω της παρουσίας του «περίεργου δίδυμου» που πιστεύει στο όνειρό του και δεν κάνει πίσω, δηλαδή του γεμάτου αυτοπεποίθηση και χιούμορ Pitt και του geek Hill που αποδεικνύει πως μπορεί να κάνει την μετάβαση από την κωμωδία στο δράμα, το φιλμ καταλήγει μεστό, «κομψό», κοφτερά αγωνιώδες κάποιες στιγμές, ουσιαστικά ένα συγκινητικό αφιέρωμα στους «losers» που κάποιοι τους αφήνουν πίσω, ενώ εκείνοι όμως έχουν ακόμα να προσφέρουν πολλά.
Αυτή είναι η πρώτη ταινία baseball που «έσκαψε» τόσο βαθιά και έφτασε σε τόσο αρτίστικα επίπεδα. Κάτι που ισχύει και για την ερμηνεία του Pitt…
Extras: Blooper (ένα και μοναδικό με τον Pitt), κομμένες σκηνές, ο Billy Beane μας λέει πως επαναπροσδιόρισε το άθλημα, αναφορά στο πως «ξαναστήθηκε» η baseball σεζόν του 2002 μπροστά στην κάμερα, αναφορά στο καστ κλπ.
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.