Η υποφαινόμενη είναι twitter fan. Φανατική. Όχι γιατί της αρέσει να μεταδίδει στο “κοινό” της ότι πήγε στο τάδε ή το δείνα μαγαζί και απόλαυσε την θέα, ούτε για να εκφράζει μεγαλοστομίες του στυλ “βαριέμαι”.
Αγαπά το twitter γιατί πιστεύει πως είναι το πιο αλληλεπιδραστικό κοινωνικό δίκτυο, με αμεσότητα αλλά και ασφάλεια εναντίον της φλυαρίας. Αυτοί οι μαγικοί 140 χαρακτήρες είναι σαν να σου λένε, “πες μας κάτι σημαντικό που μας αφορά, και πες το με 140 χαρακτήρες, αλλιώς μην το πεις καθόλου”.
To twitter δεν χωράει εκθέσεις ιδεών και αναλύσεις. Χωράει ειδήσεις, ιδέες, πληροφορία. Ερεθίσματα για περαιτέρω έρευνα. Είναι σαν να λες στους followers σου ότι, “δεν πρόκειται να σου δώσω μασημένη τροφή. Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου, οπότε, πάρε την πληροφορία και κάνε την ότι εσύ νομίζεις καλύτερο”.
Η υποφαινόμενη επίσης πιστεύει πως το twitter έφερε την “δημοκρατία στο ρεπορτάζ”. Αν θέλεις να ενημερωθείς από πρώτο χέρι για κάποια γεγονότα, θα ακολουθήσεις συγκεκριμένα hashtags. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάρεις την σωστή πληροφορία. Ο καθένας θα μεταδώσει αυτό που βλέπει, όχι απαραίτητα αυτό που γίνεται. Perception is reality… Αλλά! Συλλέγοντας πληροφορίες, και έχοντας την δυνατότητα να τις διασταυρώσεις άμεσα, βγάζεις πολύ γρηγορότερα την γενικότερη εικόνα αυτού που συμβαίνει, την ίδια στιγμή που συμβαίνει.
Υπάρχει ένας πολιτισμός στο twitter, διαφορετικός από τα υπόλοιπα δίκτυα. Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωση που έχω αποκομίσει μέχρις στιγμής, και ευχαριστώ τους ανθρώπους που μεταφέρουν τους 14ο χαρακτήρες τους στο timeline μου. Ένας πολιτισμός που λέει πως ο λόγος έχει βάρος, ακόμα και στο αστείο.
Αποφάσισα να κάνω διακοπές ένα μήνα από το twitter. Θα μπορούσε κανένας να μου καταλογίσει πως απίστησα και ασχολήθηκα με το Google+, και θα είχε δίκιο. Το ανακαλύπτω και ανακαλύπτω τις χάρες αλλά και τα bugs του με αρκετό ενδιαφέρον. Αποφάσισα όμως να κάνω διακοπές από το twitter γιατί θεωρούσα πως έλαβα και έστειλα τόση συσσωρευμένη πληροφορία μέσα στον περασμένο χρόνο που τα εγκεφαλικά μου κύτταρα χρειαζόταν λίγο χρόνο να επεξεργαστούν. Twitterικό blackout;
Ήθελα επίσης να κάνω ένα flashback στα tweets και retweets του τελευταίου χρόνου και να δω την δική μου ροή πληροφοριών με τα μάτια ενός follower. Τι πληροφορίες μετέδωσα; Ήταν σημαντικές; Ήταν ακριβείς; Πώς τις εισπράττει ο follower μου; Βγάζει νόημα απ’ όσα γράφω με τον τρόπο που γράφω; Η αλήθεια είναι πως όταν φτάνει η στιγμή της αυτοκριτικής, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Πολλές φορές, η βιασύνη ή η ανάγκη μετάδοσης της πληροφορίας σε 140 χαρακτήρες βγαίνει με τρόπο που θα έκανε τον κο Μπαμπινιώτη να τραβάει τα μαλλιά του. Απ’ την άλλη πλευρά, βλέπει κανείς συζητήσεις ολόκληρες να περνούν και χαίρεται αν μπόρεσε να συμβάλλει έστω και με μερικές λέξεις σε αυτές.
Η γράφουσα επιστρέφει στο twitter συνειδητά, μετά από ένα μήνα. Και χαίρεται που θα παρακολουθεί ξανά, μέχρι το επόμενο twitter blackout της, σπουδαίους ανθρώπους να γράφουν σπουδαία πράγματα σε 140 χαρακτήρες. Το μόνο που θέλει να ευχηθεί για την επόμενη χρονιά είναι, τα επόμενα hashtags που θα παρακολουθεί και στα οποία ενίοτε συμβάλλει, να είναι για όμορφες και παραγωγικές αλλαγές, χωρίς δακρυγόνα και επεισόδια, αλλά και χωρίς αλαζονικές δηλώσεις αλαζονικών ανθρώπων, είτε αυτοί ανήκουν στην πολιτική εξουσία, είτε σε αυτή των media.
Ας γεμίσει το timeline μας με ειδήσεις και απόψεις που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και καλύτερους πολίτες. Καλό twitterικό φθινόπωρο!
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.