Άλπεις (Alps)
Η μεγάλη στιγμή… Η ώρα που ο Γιώργος Λάνθιμος καλείται να αποδείξει πως ηγείται (θέλει δεν θέλει…) του περιβόητου ελληνικού νέου κύματος που η αύρα του έχει φτάσει μέχρι τις σελίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Καλείται να δείξει πως υπάρχει υπόστρωμα κάτω από προσμονή και τον αρχικό ενθουσιασμό.
Η προτίμηση στην φόρμα παρά την αφήγηση είναι και πάλι το βασικό στοιχείο της κινηματογράφησης, με το story να θέλει μία νοσοκόμα, έναν τραυματιοφορέα, μία αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και τον προπονητή της να έχουν δημιουργήσει μία ομάδα, που έναντι αμοιβής, αντικαθιστούν νεκρούς ανθρώπους, φροντίζοντας τους συγγενείς τους.
Τα παιχνίδια εξουσίας του Κυνόδοντα, όπως και ο ατελείωτος κυνισμός επιστρέφουν και αναζητούν αποδέκτες.
Κάποτε στην Ανατολία (Once Upon A Time In Anatolia)
Η ταινία που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο 64ο Φεστιβάλ Καννών 2011 και αποθεώθηκε από τους κριτικούς, κερδίζει διαρκώς τα καλύτερα σχόλια και από το παγκόσμιο κινηματογραφικό κοινό.
Το φιλμ του Nuri Bilge Ceylan, μία κριτική όσο και αφαιρετική ματιά στη σημερινή Τουρκία που πασχίζει να κάνει βήματα εμπρός όντας προσκολλημένη πολύ γερά στο παρελθόν της, μιλάει για έναν εισαγγελέα, έναν αστυνόμο, ένα γιατρό και τους βοηθούς τους, που μαζί με δυο δεμένους με χειροπέδες υπόπτους για φόνο, ψάχνουν το μέρος όπου οι τελευταίοι έχουν θάψει το θύμα τους. Το φιλμ βασίζεται σε αληθινά περιστατικά, πήρε το όνομά του από το Κάποτε στη Δύση του Sergio Leone, ενώ στο σενάριο γίνεται πλήθος αναφορών σε ιστορίες του Άντον Τσέχωφ.
Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στη Στεριά
Το πιο επιτυχημένο franchise του ελληνικού κινηματογράφου συνεχίζει ακάθεκτο με το Νίκο Περάκη να «μαντρώνει» ξανά τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου φιλμ (Ορφέας Αυγουστίδης, Βίκη Καγιά, Στέλιος Ξανθουδάκης, Ιωάννης Παπαζήσης, Σωκράτης Πατσίκας, Γιώργος Σεϊταρίδης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ρένος Χαραλαμπίδης) και όλοι μαζί να προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στην κρίση, στα προσωπικά τους και στην τρέλα τους.
Βλέπε δηλαδή Σταυρακομαθιακάκηδες από τον Ψηλορείτη, Παρλαβάντζες και σεφ Παπαδάκηδες, το Νάκο τον χακερά, Τζιμπιτζίδηδες και πάει λέγοντας. Τώρα γιατί μας έρχεται στο μυαλό ένα συγκεκριμένο τραγούδι των Smiths περί «αστείου» είναι άλλο θέμα…
