Συνδυασμοί… Όλο το φιλμ θυμίζει κοπτοραπτική αναμνήσεων και αισθητικής. H εντελώς flat ερμηνεία της Χιονάτης από την Kristen Stewart είναι κάτι μεταξύ Joan of Arc και Bella Swan. Ο βαρβάτος «Κυνηγός» Chris Hemsworth θυμίζει κάτι μεταξύ Aragorn και (δικαιωματικά) Thor. Η ίδια η ταινία αφήνει γεύση από Lord of the Rings, Harry Potter και Robin Hood, με τον Rupert Sanders να μπορεί να περηφανευτεί πως στο πέρασμά του από τα διαφημιστικά στον κινηματογράφο, δεν άφησε τίποτα εκτός. Ούτε καν το «πέσιμο» στην πρωταγωνίστρια…
Η αποτύπωση του παραμυθιού της παλιάς εποχής γίνεται ευρηματικά, μπανιαρίζοντας γυμνή την κακιά βασίλισσα Ραβένα (Theron) μέσα σε γάλα, βάζοντας τους πρωταγωνιστές να περάσουν από ένα τρομακτικό μαγεμένο δάσος όταν η φυλακισμένη Χιονάτη το σκάει με τον Κυνηγό που την βοηθάει να επιβιώσει και να να επιστρέψει για να εκδικηθεί, και εμφανίζοντας στην πορεία τα απαραίτητα τέρατα και νάνους.
Εάν το φιλμ κοιτάζονταν στο χρυσό καθρέφτη και τον ρωτούσε «εάν είναι όμορφο», εκείνος θα απαντούσε πως σίγουρα υπάρχει μία γοητευτική ταινία κάπου κρυμμένη, απλώς θα μπορούσε να συνδέσει καλύτερα την φιλόδοξη οπτική άποψη με τους όχι και τόσο ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Κάθε φορά που ο Sanders μοιάζει να μην αισθάνεται άνετα, η μεταμόρφωση της βασίλισσας σε μαύρα κοράκια ή το καλό στριφογύρισμα του τσεκουριού από τον μεστό Hemsworth, προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ταινία φτιάχνει έναν σκοτεινό κόσμο γεμάτο από μαγεία και μυστήριο, απλώς έπρεπε και οι άνθρωποι που κατοικούσαν σ’ αυτόν να ήταν πιο ενδιαφέροντες και να μπορούσαν να μετατρέψουν κάθε σκηνή σε μία επική περιπέτεια. Και όχι σε μία ελαφρώς, ταλαντευόμενη μεταμόρφωση της Χιονάτης από μία αθώα κοπέλα σε μία πριγκίπισσα πολεμιστή που ο Κυνηγός την έμαθε πώς να προστατεύει τον εαυτό της…
