Θυμηθείτε πως αισθανθήκατε εκείνες τις φορές που είδατε μία… προχώ ταινία, μία από εκείνες που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Pulp Fiction… Η Έκτη Αίσθηση… Metropolis… Sin City… Psycho… Blade Runner…
Ειλικρινά δεν ξέρουμε εάν η υστεροφημία του Scott Pilgrim θα καταφέρει να φτάσει σ’ αυτά τα επίπεδα. Τις στιγμές όμως που αυτή η βασισμένη σε κόμικ χαρακτήρα (δημιουργία του Bryan Lee O’Malley) που εμφανίστηκε το
2004 ταινία, ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας, εμείς απολαμβάναμε έναν απίστευτα φρέσκο συνδυασμό πρωτοποριακών εικόνων και κανόνων που προέρχονται από τα video games, το rock’n’roll και την sci-fi φαντασία. Αυτό που έστησε ο Edgar Wright (Shaun of the Dead) καταπλήσσει και ειδικά αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, είναι πως δεν τα <<θαλάσσωσε>> δουλεύοντας με τόσα υλικά ανά χείρας. Αυτό το concept στα χέρια ενός αδαή θα μπορούσε να κατέληγε κάλλιστα στην χειρότερη ταινία της χρονιάς.
Το φιλμ, απλά δεν ακολουθεί κανένα κανόνα. Και ευτυχώς που το κάνει…
Απλά μένει κοντά στον 22χρονο μουσικό Michael Cera που ερωτεύεται τρελά ένα μυστηριώδες, super cool κορίτσι (Mary Elizabeth Winstead) που αλλάζει κάθε εβδομάδα χρώμα στα μαλλιά. Είναι αποφασισμένος να την κερδίσει, μόνο που για να γίνει αυτό, πρέπει να παλέψει με κάθε έναν από τους επτά θανάσιμους πρώην της. Αποτέλεσμα; Οι μάχες σε α λά video clip στυλ μπερδεύονται με φανταστική indie μουσική (γραμμένη μάλιστα από τον Nigel Godrich, διάσημο από τις παραγωγές του στους Radiohead…), τα μπάσα εκτοξεύουν φλόγες ενέργειας και όταν χτυπάνε τα τηλέφωνα βλέπεις το <<riiiinngggg>> γραμμένο στην οθόνη…
Αν και σαν ταινία δεν <<ξετρέλανε>> το box office, από την πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησε στο Amazon, είναι το Blu-ray (απίστευτη πιστότητα σε ήχο και εικόνα) με τις καλύτερες πωλήσεις. Και θα συνεχίσει να μεταδίδει τη μοναδική του φήμη από στόμα σε στόμα, για το πώς η pop κουλτούρα των τελευταίων 20-30 χρόνων μπόλιασε την αλα κόμικς εικαστική δύναμη του φιλμ, όπου οι ήρωες πετάγονται μέσα από τοίχους, δεν παθαίνουν το παραμικρό και είναι πανέτοιμοι για την επόμενη <<έξυπνη>> ατάκα.
Δεν τολμάς να γελάσεις δυνατά με ένα αστείο ή να θαυμάσεις υπέρ του δέοντος μία σκηνή, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις την παρακάτω <<ευρεσιτεχνία>>, που πολλές φορές βρίσκεται και στο ίδιο πλάνο.
