Υπάρχει “μαγική φόρμουλα” που υπολογίζει την… ομορφιά; Ο ρόλος των μαθηματικών και της συμμετρίας

Πώς ορίζεται η ομορφιά; Ποιοι παράγοντες καθορίζουν το κατά πόσο θα βρείτε κάποιον ελκυστικό όσον αφορά το σώμα και το πρόσωπό του;

Αυτό το ερώτημα βασανίζει “φιλόσοφους” και καλλιτέχνες, εδώ και χιλιετίες. Και φαίνεται ότι πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες είτε έχουν “πατήσει” πάνω σε θεωρίες χιλιετιών είτε έχουν προσπαθήσει να αναπτύξουν τις δικές τους, με στόχο την ανακάλυψη της “μαγικής φόρμουλας” που μπορεί να υπολογίσει πότε κάποιος διαθέτει …φυσική ομορφιά. Πέρα από τα προφανή χαρακτηρικτικά, όπως είναι η φρεσκάδα της νιότης, το απαλό δέρμα ή τα λαμπερά μάτια, φαίνεται, τελικά, πως η ομορφιά έχει σχέση και με τα μαθηματικά – και αυτό δεν είναι, βέβαια, πρόσφατη διαπίστωση…

Όταν πρόκειται για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική έλξη, είναι κοινά αποδεκτό ότι οι άνδρες προτιμούν μία αναλογία μέσης-γοφών κατά προσέγγιση γύρω στο 0,7. Και παρόλο που οι απόψεις σχετικά με το ποιο είναι το ιδανικό βάρος για μία γυναίκα φαίνεται ότι δε συμπίπτουν σε αναφορές που έχουν γίνει για το θέμα τα περασμένα χρόνια, η αναλογία του 70% (την οποία είχαν, μεταξύ άλλων, και πρότυπα γυναικείας ομορφιάς, όπως η Marilyn Monroe, η Sophia Loren ή ακόμη και η …Αφροδίτη της Μήλου) φαίνεται πως αποτελεί ένα αποδεκτό “μέτρο” για την αντικειμενική ομορφιά μίας γυναίκας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει παρατηρηθεί, όχι μόνο σε ανθρώπους διαφόρων πολιτισμών, αλλά και στα ζώα, είναι ότι έλκονται από συντρόφους που έχουν ιδιαίτερα συμμετρικά χαρακτηριστικά. Η συμμετρία φαίνεται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην ομορφιά διαχρονικά και κάποιοι, μάλιστα, πιστεύουν ότι η ασυμμετρία μπορεί να είναι ενδεικτική γενετικών προβλημάτων. Φαίνεται πως όλοι μας, ασυναίσθητα, έχουμε την τάση να αναζητούμε τη συμμετρία στο έτερον μας ήμισυ, με στόχο να βελτιώσουμε τις εξελικτικές πιθανότητες επιβίωσής μας.

Ένας πλαστικός χειρουργός από τη Νότια Καλιφόρνια, ο Dr Stephen Marquardt, φαίνεται ότι κινήθηκε στα χνάρια του “δικού μας” Πυθαγόρα, μελετώντας τη “χρυσή αναλογία φ”, η οποία χαρακτηρίζει και το ιδανικό ανθρώπινο πρόσωπο. Ο Πυθαγόρας είχε παρατηρήσει, από την εποχή εκείνη, ότι οι περισσότερες αναλογίες στη φύση έχουν σχέση με μία συγκεκριμένη. Πίστευε, μάλιστα, ότι πρόσωπα και σώματα ανδρών και γυναικών που θεωρούνται αντικειμενικά όμορφα ακολουθούσαν αυτή την αναλογία, η οποία, μεταγενέστερα, ονομάστηκε “χρυσή αναλογία φ”, προς τιμήν του γλύπτη Φειδία που την ακολουθούσε στα φημισμένα έργα του, μεταξύ των οποίων και τον Παρθενώνα. Φαίνεται όμως πως ο “χρυσός αριθμός φ” (που είναι το 1,618) βρίσκεται παντού: στη φύση, σε ζωντανούς οργανισμούς, αλλά και σε πολλά αρχιτεκτονικά θαύματα, όπως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου ή ο Παρθενώνας που προαναφέραμε. Με τον αριθμό αυτό αλλά και τις “χρυσές αναλογίες” στη φύση ασχολήθηκαν δεκάδες ακόμη επιστήμονες και καλλιτέχνες, όπως ο διάσημος μαθηματικός Fibonacci με τους “μυστήριους αριθμούς” του, αλλά και ο Leonardo Da Vinci στο περίφημο έργο του “Άνθρωπος του Βιτρούβιου”, αλλά και τις αναλογίες της Mona Lisa.

Ο Stephen Marquardt, προχωρώντας μάλιστα αυτή τη μελέτη που ξεκίνησε από τον Πυθαγόρα, βρήκε ότι σε έναν άνθρωπο ιδανικής ομορφιάς το στόμα του πρέπει να είναι 1,618 φορές μεγαλύτερο από τη μύτη του, ενώ το πιο πλατύ σημείο στην ιδανική μύτη είναι 1,618 φορές πλατύτερο απ’ ότι το στενότερο σημείο της. Επιπλέον, το πλάτος από τα δύο μπροστινά δόντια ενός supemodel πρέπει να είναι ακριβώς 1,618 φορές το ύψος του κάθε δοντιού.

Από τότε και άλλοι ερευνητές έχουν δημοσιεύσει την άποψή τους για τις “χρυσές αναλογίες”, όχι όμως ακολουθώντας τις θεωρίες που ξεκίνησε να αναπτύσσει ο Πυθαγόρας.

Ετσι, μελέτες στο Πανεπιστήμιο του San Diego αλλά και αυτό του Τορόντο βρήκαν ότι γυναικεία πρόσωπα είχαν θεωρηθεί πιο ελκυστικά, όταν η απόσταση ανάμεσα στα μάτια και το στόμα ήταν περίπου το 36% του συνολικού μήκους του προσώπου και όταν η απόσταση ανάμεσα στα δύο μάτια ήταν περίπου το 46% του συνολικού πλάτους του προσώπου. Οι ερευνητές που έβγαλαν τα παραπάνω συμπεράσματα ισχυρίζονται ότι το γνωστικό μας πεδίο στο συγκεκριμένο θέμα διευρύνεται μέρα με τη μέρα, με βάση τα νέα πρόσωπα που συναντάμε.

Επανειλημμένες μελέτες έχουν διαπιστώσει επιπλέον ότι οι άνθρωποι έλκονται περισσότερο από όσους μοιάζουν στους… εαυτούς τους. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που συχνά επιλέγουν συντρόφους με βάση το πόσο μοιάζουν στους γονείς τους, κάτι βέβαια που μάλλον γίνεται ασυνείδητα.

Τέλος, ερευνητές στο Albright College στην Πενσυλβάνια ισχυρίζονται ότι έχουν βρει σχέση ανάμεσα στη συμμετρία ενός προσώπου και το… σεξουαλικό του προσανατολισμό, αναφέροντας ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που το “gaydar” μας, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να εκπαιδευτεί και να εντοπίζει σωστά πότε ένας άνθρωπος μπορεί να ελκύεται από άτομα του ίδιου φύλου. Σε σχετική έρευνα, λοιπόν, τα πρόσωπα ετεροφυλόφιλων ανδρών βρέθηκαν να είναι πιο συμμετρικά απ’ αυτά όσων αυτοπροσδιορίστηκαν ως ομοφυλόφιλοι. Οι συγκεκριμένοι επιστήμονες, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι η συμμετρία μπορεί να “προβλέψει” με μεγαλύτερη ασφάλεια την ετεροφιλοφιλία απ’ ότι η ίδια η ύπαρξη αρρενωπότητας…

Πηγή: Huffington Post