Έχετε ακούσει για τα κόκκινα τηλέφωνα; Έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου καθώς ενεργοποιούνται μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και άλλων χωρών, σε επίπεδο αρχηγών κρατών, σε περιπτώσεις πολύ μεγάλων κρίσεων.
Το κόκκινο τηλέφωνο, ή αλλιώς η άμεση επικοινωνία των αρχηγών κρατών, ξεκίνησε από το 1988 όταν το Κέντρο Διαχείρισης Πυρηνικών Κρίσεων (NRRC), μέσα στα πλαίσια της ευθύνης που είχε αναλάβει για να αποσοβεί τέτοιες κρίσεις στον κόσμο, εγκατέστησε αυτή την άμεση επικοινωνία μεταξύ των δύο χωρών, μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Σήμερα θεωρείται πως το Κρεμλίνο, όπως συνέβαινε και την δεκαετία του 1990, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, είναι λίγο «χαλαρό» σε θέματα κυβερνοεπιθέσεων. Πιστεύεται μάλιστα (έπειτα από ομολογίες) πως η ίδια η Ρωσική Κυβέρνηση κάνει επανειλημμένες επιθέσεις DDoS προς sites που ανήκουν σε μέσα μαζικής ενημέρωσης, οικονομικά και κυβερνητικά όργανα της Εσθονίας.
H ίδια προοπτική, δηλαδή της άμεσης επικοινωνίας των αρχηγών κρατών με θέμα τις κυβερνοεπιθέσεις, συζητείται να δημιουργηθεί και μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Η Κίνα , έχει τόση ανάπτυξη στην τεχνολογία των υπολογιστών που θεωρείται απαραίτητα χώρος δράσης hackers.
To NRRC, σύμφωνα με την εφημερίδα Washington Post, έχει ξεκινήσει να επιλαμβάνεται την αντιμετώπιση κυβερνοεπιθέσεων με την ίδια μεθοδολογία που αντιμετώπιζε τα πυρηνικά και εισηγείται την πιο άμεση επικοινωνία μεταξύ δύο χωρών «προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος και η σύγκρουση στον κυβερνοχώρο».
Οι συζητήσεις γι αυτή την κόκκινη γραμμή μεταξύ, αρχικά, των τριών χωρών έχουν ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και εντάσσονται μέσα στα πλαίσια της πρακτικής της Αμερικανικής κυβέρνησης να αντιμετωπίζει τις κυβερνοεπιθέσεις ως πράξης «τρομοκρατίας». Μπορεί όμως να μάθει κανείς για την έναρξη μίας κυβερνοεπίθεσης, με τους ίδιους τρόπους που θέλει να μάθει για την εκτόξευση ενός πυρηνικού πυραύλου;
Μάλλον όχι. Είναι άλλο να μιλάμε για ένα τεράστιο αντικείμενο, έστω κι αν βρίσκεται στην άκρη του πουθενά και διαφορετικό να παρακολουθείς το αχανές ίντερνετ και να προσπαθείς να καταλάβεις την σκέψη ενός hacker που βρίσκεται στο σπίτι του πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του. Οι «πυρηνικοί» όμως, θέλουν να το δοκιμάσουν, αν και θα χρειαστεί να αλλάξουν τις μεθόδους τους.
Τι πιστεύετε; Οι Αμερικανοί έχουν λόγο να πιστεύουν πως οι κυβερνοεπιθέσεις είναι το ίδιο επικίνδυνες με τα πυρηνικά; Έχει βάση να δημιουργηθεί ένας δεύτερος ψυχρός πόλεμος με πράκτορες και διεθνείς συνωμοσίες με πεδίο δράσης το ίντερνετ; Ή όταν τα ακούτε αυτά, σκέφτεστε τις σκηνές παραλόγου από τον Dr Strangelove του Stanley Kubrick;
Πηγή: Ars Technica
