Τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά αγάλματα αποτελούν την “επιτομή” της γλυπτικής τέχνης, καταφέρνοντας εδώ και αιώνες να συγκεντρώνουν το θαυμασμό σε όλα τα μουσεία του κόσμου. Μια πιο προσεκτική ματιά στα γλυπτά της κλασικής εποχής ή των μεταγενέστερων χρόνων αποκαλύπτει αφενός το πηγαίο ταλέντο των αρχαίων γλυπτών και αφετέρου την απαράμιλλη αισθητική, που δύσκολα θα μπορούσαν να συναγωνιστούν οι σύγχρονοι.
Δεν προκαλεί εντύπωση, επομένως, το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, συρρέουν στο μουσείο της Ακρόπολης, το Λούβρο ή το Βρετανικό μουσείο για να τα θαυμάσουν από κοντά. Στην Ελλάδα είμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με το υψηλό επίπεδο και τις τέλεια σμιλεμένες μορφές της αρχαιότητας. Το ανθρώπινο σώμα αποδίδεται με χάρη και τέλεια αρμονία. Αρκετοί όμως κατά καιρούς έχουν αναρωτηθεί γιατί οι γλύπτες πρόσεξαν και την παραμικρή λεπτομέρεια, “υμνώντας” το κάλλος του γυμνού κορμιού, τη στιγμή που σχεδόν… αρνήθηκαν να “εξοπλίσουν” τους άνδρες με μεγαλύτερα γεννητικά όργανα; Πράγματι, αν ρίξετε μια ματιά στα αντρικά αγάλματα, θα δείτε ότι τα πέη τους είναι εξαιρετικά μικρά. Γιατί συνέβαινε αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται αρχικά στις διαφορετικές αντιλήψεις της εποχής. Με βάσει τα όσα εξήγησε μια ξεναγός σε ένα γκρουπ τουριστών και παρουσίασε σε δημοσίευμά της η DW: «Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους τα μεγάλα γεννητικά όργανα θεωρούνταν άσχημα. Οι λιθοξόοι έφτιαχναν μόνο μικρά γεννητικά όργανα γιατί ήθελαν να καταστήσουν σαφές ότι το άγαλμα αναπαριστά ένα σκεπτόμενο άνθρωπο που δρα εκλογικευμένα και έχει τα ένστικτά του υπό έλεγχο». Ουσιαστικά, έδιναν έτσι έμφαση στην αντίθεση μεταξύ του εξευγενισμένου ανθρώπου και των βαρβάρων ή κάποιων θεών όπως ο Διόνυσος. «Αυτοί οι θεοί και τα πνεύματα του δάσους ήταν φιλήδονα, επομένως και τα γεννητικά τους όργανα απεικονίζονταν αναλόγως μεγάλα», εξηγεί η ξεναγός.
Το πρότυπο ομορφιάς, λοιπόν, της αρχαιότητας για τους άντρες απαιτούσε γυαλιστερό στήθος, ανοιχτόχρωμο δέρμα, φαρδείς ώμους, δυνατούς γλουτούς και μικρό… πέος.
